Isabel is altijd de moeder van de groep geweest, ondanks het feit dat zij ook de enige carrièrevrouw is. Zij is zo’n vrouw die alles lijkt te hebben – de goede baan, het mooie huis, de prachtige tweeling, de liefhebbende echtgenoot (oké, dan zaten we daar dus allemaal naast) – maar je misgunde het haar nooit, omdat ze zo aardig is, en zo lief en zo attent. Zelfs het feit dat ze er zo goed uitziet kun je haar vergeven; ze is namelijk blond en zacht en mooi op een manier die je onmogelijk als bedreigend kunt ervaren. Ze gaat altijd uit van het beste in iedereen totdat het tegendeel eventueel wordt bewezen – mijn tegenpool dus. En ze heeft me zo vaak uit de nesten geholpen. Ik weet gewoon dat ze er altijd voor me is als ik haar nodig heb. Ze doet alles voor een ander, vergeet nooit een verjaardag of trouwdag, is een goede moeder en een fijne dochter en twintig jaar lang is ze een liefhebbende en trouwe echtgenote geweest. Dus als ik zeg dat ze dit allemaal niet heeft verdiend, dan druk ik het nog zachtjes uit. Ik heb er alles voor over om te voorkomen dat ze nog meer wordt gekwetst.
Als ik mezelf binnen laat, zit William op een stapel kussens op een van de keukenstoelen, met een servet om zijn nek geknoopt bij wijze van slabbetje. Nicola en Natalie mogen de ‘baby’ om beurten voeren van een of ander papperig goedje.
‘Hé, dames,’ zeg ik, en ik kus mijn jongste boven op zijn kruin. ‘Hebben jullie het gezellig?’
‘Hij is een heel zoete baby,’ zegt Natalie, en ze geeft hem een klopje op het hoofd en vervolgens ook een zoen, wat verklaart waarom hij zo braaf mee wil spelen.
‘Ik denk dat de baby een boertje moet doen,’ zegt Nicola als ik de keuken uit loop op zoek naar Isabel. ‘Laten we hem even op zijn rug kloppen.’
Zoe ligt op de bank in de zitkamer te sms’en, zoals gewoonlijk. ‘Hoi, mam,’ zegt ze zonder op te kijken.
‘Ik ga nog even met tante Isabel kletsen voor we gaan,’ zeg ik. ‘Alles goed?’
‘Prima,’ zegt ze. ‘Wil je me op weg naar huis bij Kerrie afzetten? Ze wil gaan shoppen.’
‘Tuurlijk.’ Ik wacht tot ze zegt: ‘Gaan jij en tante Isabel maar hier kletsen, dan ga ik wel naar de andere kamer,’ maar dat doet ze niet, want ze is dertien. Dus trek ik me terug.
‘Waar is tante Isabel trouwens?’ vraag ik en Zoe haalt haar schouders op: ‘Weet niet.’
Uiteindelijk vind ik haar boven, waar ze bezig is met bedden opmaken. Ik schiet haar te hulp en zoek naar een opening om Alex terloops ter sprake te kunnen brengen.
‘O ja, had ik je al verteld dat Alex bij je weg is gegaan omdat hij verliefd was op mij?’
‘Wat er nu toch is gebeurd! Dan heeft Alex gisteren een poeier in zijn gezicht gegeven en toen gezegd dat hij moest oprotten en nooit meer terug hoefde te komen. En dat allemaal vanwege mij!’
Toch maar beter van niet.
Izz vertelt dat Zoe de meisjes alle teksten van Lily Allen heeft geleerd. Aan de ene kant vind ik het geweldig dat mijn dwarse puber überhaupt tijd wil besteden aan haar twee kleine pseudonichtjes, en Lily Allen is op zich ook een prima rolmodel. Het is een sterke, onafhankelijke, succesvolle vrouw die tenminste niet alleen maar beroemd is geworden omdat ze altijd zonder kleren rondloopt. Aan de andere kant vind ik het idee dat mijn snoezige kleine surrogaatnichtjes dingen zingen als ‘I want loads of clothes and fuck loads of diamonds’, maar dan zonder gevoel voor de ironie, nu niet direct geweldig. Maar goed, Isabel vindt het zelf wel grappig, en dat is het enige wat telt.
‘Ze zijn helemaal idolaat van Zoe,’ zegt ze, en dan bied ik mijn verontschuldiging aan omdat ik niet wil dat zij voortijdig rondlopen als twee mokkende pubers. Daar zal Isabel weinig trek in hebben.
‘Doe niet zo raar,’ lacht ze. ‘Ze zijn nu al een nachtmerrie, die twee. Moet je zien wat ze die arme William allemaal aandoen.’
Ik haal diep adem. ‘Izz,’ zeg ik, ‘je weet dat Alex en Lorna uit elkaar zijn, hè?’
Ze knikt.
‘Nou, daar zit iets meer achter dan wat ik je tot nu toe heb verteld.’ Ze kijkt me nieuwsgierig aan. ‘Niks ergs, hoor,’ zeg ik. ‘Tenminste, niet echt.’
En ik vertel haar het hele verhaal, zonder dat stukje waarin Alex me vertelt dat hij al jaren verliefd op me is en dat dat de reden is waarom hij niet meer bij Isabel kon blijven. Zoals ik het vertel klinkt het alsof hij me in een dronken bui probeerde te versieren. Alsof het iets eenmaligs was. Een gênante maar niet echt ingrijpende liefdesverklaring.
Ze lacht nerveus. ‘Jemig, dit lijkt toch wel erg op een midlifecrisis, of niet?’
‘Dat lijkt me duidelijk,’ zeg ik. Een midlifecrisis die al speelt vanaf dat hij ergens in de twintig was. Ik moet het brengen alsof Lorna het allemaal belachelijk heeft overdreven, en gelukkig vindt Isabel dat wel geestig.