Dan, die kennelijk ooit heeft leren boksen, helpt Alex overeind en begint dan allerlei beschuldigingen naar zijn hoofd te gooien. Het moet gezegd, Alex laat het allemaal over zich heen komen en wacht tot Dan uitgeschreeuwd is, voor hij zegt: ‘Oké, ik heb er een grote klerezooi van gemaakt, dat weet ik ook wel.’
‘Wat ik nou zo graag zou willen weten,’ zegt Dan. ‘Stel dat Rebecca ja had gezegd, zou je het dan hebben doorgezet? Zou je dan mijn huwelijk stuk hebben gemaakt?’
Alex kijkt naar de grond. ‘Ik denk het, ja. Ik heb er verder niet zo bij nagedacht. Ik was nooit van plan om er iets mee te doen, en toen werd het me allemaal te veel en voor ik het wist was ik bij Izz weg en… nou ja, toen kwam het er gewoon uit. En toen kon ik het ook niet meer terugnemen. Het was fout.’ Hij kijkt mij vol minachting aan. ‘Dat zie ik nu wel. Een heel grote fout.’
Dan zwijgt even en zegt dan: ‘Dus je had mijn huwelijk kapot kunnen maken om vervolgens te besluiten dat het een grote fout was. Moet ik het daardoor minder erg vinden of zo?’
‘Nee. Natuurlijk niet. Ik bedoel alleen… Nou, ik wilde niet dat je zou denken dat ik nu nog steeds verliefd op haar ben. Want dat ben ik niet.’
‘O, nee, dan is alles nu weer koek en ei, inderdaad,’ zegt Dan sarcastisch. ‘Zand erover. Weet je wat, laten we gezellig met zijn allen op vakantie gaan.’
‘Ik wil alleen maar zeggen dat het me spijt. Ik kan het niet terugdraaien. Ik zeg alleen maar dat als niemand je dit zou hebben verteld het gewoon was overgewaaid, meer niet.’ Hij kijkt mij beschuldigend aan.
Ik zeg niks.
‘Rebecca heeft het me niet verteld,’ zegt Dan. ‘Dat heeft Lorna gedaan.’
Alex lijkt even uit het veld geslagen. ‘Wanneer heb jij Lorna dan gezien?’
‘Ze kwam hier langs om me te vertellen wat een goeie vriend jij bent. Ik neem aan dat dit de reden is waarom jullie uit elkaar zijn?’
Alex werpt een snelle blik mijn kant op. ‘Rebecca is de reden waarom wij uit elkaar zijn.’
‘O, dus nu moet ik medelijden met jou hebben?’ zegt Dan. ‘Jij bent de vriendin met wie je vijf minuten verkering hebt gehad kwijt. Ik was bijna mijn huwelijk van twintig jaar kwijt.’
‘Nee,’ zeg ik snel. ‘Dat was je niet.’
‘Maar dat hoopte hij toen wel. Dat was wat hij hoopte te bereiken. Mijn beste vriend.’
‘Dan,’ zegt Alex. ‘Ik weet niet wat ik nu moet zeggen. Het was een ongelofelijk stomme fout die ik de rest van mijn leven zal betreuren. Ik wil alleen – ik moet weten of er een kans bestaat dat we dit achter ons kunnen laten. Je bent mijn beste vriend. Ik…’ Zijn stem breekt en ik krijg nog bijna medelijden met hem, hoewel ik daar ook snel weer overheen ben. ‘Ik weet niet wat ik zonder jou moet.’
Hij wacht tot Dan iets zegt, en als dat niet gebeurt zegt Alex: ‘Alsjeblieft, Dan. Kunnen we het niet uitpraten? Of wat ook…?’
‘Ik heb je niks meer te zeggen. Ik wil nooit meer iets van jou horen. Ik wil niet meer dat je me belt of niks, oké? En nou wegwezen. Oprotten. Ik meen het.’
‘Dan.’ Alex verroert zich niet. Hij ziet er verloren uit. Dan – die ik nog nooit zo kwaad heb meegemaakt – ziet eruit alsof hij elk moment kan gaan overgeven.
‘Ik ben klaar met je, Alex. Als je echt zo veel spijt hebt als je beweert, dan rot je nu op en laat je me verder met rust, want dat is wat ik wil.’
Alex komt nog steeds niet in beweging, dus Dan schreeuwt: ‘Nu!’ Hij schreeuwt zo hard dat ik me even afvraag wat de buren wel niet zullen denken. Eindelijk begrijpt Alex de hint. Hij gaat. Hij kijkt me even aan, maar ik wend mijn blik af, omdat ik niet weet wat ik anders zou moeten doen. Dit is allemaal zo belachelijk uit de hand gelopen.
Dan staat te trillen. Ik sla mijn armen om hem heen en probeer hem te zeggen dat het allemaal wel goed komt, ook al geloof ik daar zelf niet in. Hoe moet je een vriendschap van ruim dertig jaar nou ooit vervangen? Ik weet hoeveel Dan van mij houdt, maar ik weet ook dat hij aan mij alleen niet genoeg heeft. Ik maak me los uit onze omhelzing en zie tot mijn ontsteltenis dat Dan huilt. Ik vlij mijn gezicht tegen het zijne en zo blijven we even staan. Uiteindelijk zeg ik: ‘Het spijt me.’
Hij kijkt me aan. ‘Jij kunt hier helemaal niks aan doen,’ zegt hij voor de tweede keer. ‘Dit is allemaal zijn schuld.’
17
IK MOET BESLISSEN HOEVEEL IK Isabel precies wil vertellen over dit alles. Hoewel we natuurlijk nooit meer met zijn allen samen zijn, zal het haar vroeg of laat toch opvallen dat er iets ergs aan de hand is met Dan en Alex. We hebben nog andere gedeelde kennissen en die komen er gauw genoeg achter dat er stront aan de knikker is en dan krijgt ze het zo wel te horen. Alex en Lorna zijn twee ongeleide projectielen, dus met hen weet je ook maar nooit uit welke hoek je iets kunt verwachten. Na wat er met Dan is gebeurd ben ik niet van plan om ooit nog iets geheim te houden, maar ik heb ook geen trek om bij haar binnen te stomen en te vertellen dat haar huwelijk grotendeels een schijnvertoning was. Dan en ik hebben het erover voor ik de kinderen de volgende ochtend ga ophalen. Ik wil dat hij goedkeurt wat ik ook maar ga doen. We besluiten dat het een enigszins herschreven en iets beter te verteren versie van de werkelijkheid moet worden, en ik wapen mijzelf zodat ik het onderwerp straks zo natuurlijk mogelijk in het gesprek durf te wurmen.