Ik draai me om en wil weglopen, maar ik trek het niet dat zij alle schuld op mij wil afschuiven zonder dat ik mezelf verdedig. ‘Ik heb wel een mail gestuurd,’ zeg ik terwijl ik wegloop. ‘O, en Lorna, het is misschien ook een goed idee om hier niet urenlang te zitten met de telefoon van de haak. Dan heb je kans dat je ook nog eens echt iemand aan de lijn krijgt en hoef je er niet meer op te vertrouwen dat ik de boodschap aanneem.’
Ze negeert me. ‘Craig, hoi,’ zegt ze tegen de telefoon en ik trek de deur dicht. ‘Het spijt me zo ontzettend, maar Rebecca heeft me de boodschap niet doorgegeven…’
Ik weet zeker dat ik de mail met alle gegevens erin vind, als ik zo mijn verzonden e-mails check, maar ik weet ook dat als we dadelijk in haar inbox kijken, er geen spoor van dat bericht meer te vinden is.
Ik moet toegeven dat dit niks voor haar is. Het feit dat Craig deze kans krijgt is een big deal, want het is de eerste opdracht die ze voor een van haar eigen cliënten binnenhaalt. Ik had gedacht dat zij zich hier juist ongehoord efficiënt op zou storten en dan weerzinwekkend zelfingenomen door het kantoor zou banjeren. Dat gedoe met de telefoon naast de haak vind ik ook al zo vreemd. Hoe lang zat ze daar al zo? Ik heb minstens drie telefoontjes proberen door te schakelen, en elke keer was de lijn bezet. Heeft ze daar dan de hele ochtend maar wat voor zich uit zitten staren?
De rest van de dag wacht ik af wat dit voor consequenties gaat hebben. Ik hoop van harte dat Lorna niet zo stom is dat ze hiermee naar Joshua en Melanie gaat, want ook al kan ik niet bewijzen dat ze mijn mailtje nooit heeft gekregen, ik kan wel laten zien dat ik het heb verstuurd. Dat heeft zij klaarblijkelijk zelf ook bedacht, want er gebeurt niets. Nou, mooi. Ze heeft haar kleine overwinning geboekt. Ze heeft haar gezicht gered bij haar cliënt en hopelijk heeft ze ook onze commissie weten te redden. Ze weet donders goed dat ze fout zit, maar als je het maar nooit tegen me gebruikt kan ik met deze versie van de waarheid wel leven. Vanaf maandag kan ik al haar boodschappen doorspelen naar Kay. Dan hoeven we nooit meer met elkaar te praten.
Dan heeft tegen Alex gezegd dat ik de hele avond weg ben, om hem naar ons huis te lokken. In werkelijkheid ben ik zo bezorgd over wat er tussen hen te gebeuren staat dat ik me in de slaapkamer heb verstopt, met mijn vinger boven de toets voor het alarmnummer, mocht het uit de hand lopen. De kinderen zijn naar tante Isabel versleept, en blijven daar logeren, om te voorkomen dat ze moeten toezien hoe hun vader zijn beste vriend, hun ereoom, afslacht. Dan is gespannen en staat strak van de adrenaline en de woede. Hij zegt dat hij zich de hele dag nauwelijks kon inhouden om Alex te bellen en door de telefoon tegen hem te schreeuwen dat hij alles af weet van zijn verraad. Ik vind zijn woede zorgwekkend, maar wat me nog meer zorgen baart is dat wat ervoor in de plaats gaat komen zodra die eenmaal is verdwenen. Als het tot hem doordringt dat hij zijn maat kwijt is. De vriend die hij al bijna dertig jaar lang dagelijks een paar keer spreekt. Ik kan me niet voorstellen dat hun vriendschap dit gaat overleven en dat het ooit nog hetzelfde wordt als die door een wonder toch blijft bestaan.
En ik zou echt niet weten wat Dan zonder die vriendschap moet beginnen.
‘Laat je nou niet gek maken,’ zeg ik vlak voor ik me in onze slaapkamer terugtrek met mijn glas wijn en een bord pasta. ‘Je moet het er gewoon maar uitgooien, dat lucht vast al op.’
Hij ijsbeert door de hal als een tijger in het circus in afwachting van zijn kans om de kop van zijn trainer eraf te bijten.
‘Jij moet in de slaapkamer blijven,’ zegt hij. ‘Ik wil niet dat je hier nog erger in verstrikt raakt.’
‘Zal ik doen,’ zeg ik gehoorzaam. Ik heb absoluut geen zin om Alex te zien.
‘Dit is nu iets tussen hem en mij,’ zegt Dan, en hij veegt zijn haar uit zijn gezicht. Ik zie dat hij transpireert. ‘Ik ken hem al sinds de eerste klas van de middelbare school, dat geloof je toch niet? En dan flikt hij me dit.’
‘Ik weet het,’ zeg ik. ‘Rustig nou maar.’
‘Ik ben rustig,’ zegt hij op een manier die alleen iemand die absoluut niet kalm is voor elkaar krijgt. ‘Het komt wel goed.’
Er wordt aangebeld en ik geef Dan nog snel een kus voor hij opendoet.
‘Ik hou van je,’ zeg ik terwijl ik de slaapkamerdeur dichttrek.
Dan hoor ik Alex vrolijk ‘Alles goed?’ zeggen en meteen daarop hoor ik een doffe klap en gerinkel, en meteen vergeet ik dat ik me verstopt zou houden en ren de hal in waar ik Alex op de grond zie liggen. Het bloed stroomt uit zijn neus en Dan staat naar hem te kijken alsof hij ook niet precies begrijpt wat er is gebeurd.
‘What the fuck…?’ zegt Alex, en hij veegt het bloed van zijn gezicht.