‘Dat meen je niet!’ zegt Craig. ‘Waarom hoor ik dat nu pas? Wou je zeggen dat ik daar bij had moeten zitten?’ Hij klinkt licht hysterisch. Ik weet niet wat ik nu moet doen. Tenzij Craig aan een soort vroegtijdige dementie lijdt, heeft Lorna duidelijk wat steken laten vallen en hem niet verteld over de allerbelangrijkste gebeurtenis in zijn nog korte carrière. Ik moet de schade zien te beperken.
‘Craig,’ zeg ik, ‘geen paniek. Er is kennelijk iets misgegaan. Ik zal het uitzoeken en dan bel ik je terug. Het goede nieuws is in elke geval dat ze bij Reddington Road willen dat jij een echte aflevering gaat schrijven, dus dat is geweldig, toch?’
‘Maar ik kan natuurlijk geen vergadering missen,’ zegt hij in paniek, ondanks mijn eerdere verzoek. ‘Niet bij mijn allereerste klus.’
‘Laat je telefoon aanstaan,’ zeg ik. ‘Dan probeer ik erachter te komen hoe het zit.’
Lorna hangt nog altijd aan de lijn, dus pak ik de dame van Reddington Road weer op en vertel haar dat Craig heel erg ziek is. Dat zijn vriendin me zojuist meldde dat hij bazelt van de koorts en dat zij zelf niet wist dat hij vandaag een vergadering had, want dan had ze zelf wel gebeld. De vrouw is toch nog licht geïrriteerd. ‘Ik heb echt mijn nek uitgestoken voor hem,’ zegt ze, maar ze is wel zo redelijk om het excuus te slikken. Ik zeg dat Lorna haar meteen terugbelt zodra ze klaar is met haar andere gesprek, zodat ze iets kunnen afspreken.
Ik hoor geen stemmen achter Lorna’s gesloten deur, daarom wacht ik even voor ik aanklop en mijn hoofd om de deur steek. Misschien was ze precies klaar met haar telefoontje in de vijfentwintig seconden die het mij kostte om van de receptie naar haar kamer te lopen. Als ik de deur opendoe zie ik Lorna voor zich uit staren, en ligt de hoorn van de haak op haar bureau. Ze schrikt als ze mij ziet en pakt dan de telefoon op en legt hem nonchalant op de haak alsof het iets volkomen acceptabels is om heel de ochtend met je telefoon van de haak in je kantoortje te zitten.
‘Je moet kloppen,’ zegt ze.
‘Heb ik ook gedaan,’ zeg ik. Er is nu echt geen tijd om ruzie te maken, dus ik stoom meteen door: ‘Je hebt het waarschijnlijk niet gehoord.’
‘Nou?’ vraagt ze. ‘Wat is er zo belangrijk?’
‘Ik had net Reddington Road aan de lijn. Ze wilden weten waarom Craig niet is komen opdagen voor zijn werkbespreking.’
Een blik van totale paniek komt opzetten voor ze hem kan verstoppen en ik moet toegeven dat me dat oplucht. Er was heel even een moment dat ik bang was dat ik degene was die het niet had doorgegeven. Dat ik misschien het oorspronkelijke bericht over Craig niet aan Lorna had gemeld. Zou dat kunnen? Ik weet nog dat ik met ze heb gesproken en ik weet ook vrij zeker dat ik haar een e-mail heb gestuurd, maar ik moet altijd zo veel doorgeven dat ik het niet met zekerheid durf te zeggen. Door die blik weet ik nu goddank dat ik dat wel heb gedaan. Niet dat zij de schuld op zich wil nemen.
‘Welke werkbespreking?’ zegt ze, en ze doet net of ze kwaad op mij wordt.
‘Reddington Road,’ zeg ik kalm. ‘Weet je het niet meer? Die belden verleden week om Craig een aflevering aan te bieden. Ik heb je er nog een e-mail over gestuurd.’
‘Ik heb helemaal geen mail van jou gekregen,’ zegt ze. ‘Anders had ik er natuurlijk wel voor gezorgd dat Craig alle gegevens had. Ik bedoel, we hebben niet eens gesproken over het aanbod. Waarom zou ik hem dan naar een werkbespreking laten gaan?’
Nu weet ik het allemaal weer. ‘Dat stond ook in dat bericht. Dat er bij hen iemand was uitgevallen en dat ze hem op korte termijn nodig hadden als invaller. Ze hebben de tijd en de locatie van de werkbespreking doorgegeven en ze zeiden nog dat hij voor hun laagste tarief aan de slag moest; dat voor schrijvers zonder ervaring. Ze zeiden dat jij hen moest bellen als dat een probleem was, en dat je anders moest bevestigen dat het oké was. Dat heb ik allemaal voor je opgeschreven.’
‘Ik zei toch,’ zegt ze, ‘ik heb je bericht niet gekregen.’
‘Mag ik misschien even op je computer kijken?’ vraag ik. ‘Ik weet precies waar het staat.’
Ze legt haar hand beschermend over haar muis. ‘Je bent gewoon vergeten om het aan me door te geven en nu moet ik Craig bellen om het hem uit te leggen en dan Reddington Road proberen over te halen om hem toch nog een kans te geven.’
‘Ik heb ze gezegd dat hij heel ziek was,’ zeg ik. ‘En dat zijn vriendin dat niet aan ons heeft doorgegeven.’ Het heeft nu geen zin om nog meer te gaan zitten kijven. Ze heeft duidelijk besloten dat zij de verantwoordelijkheid niet accepteert en daarmee uit.
‘Prima,’ zegt ze. ‘Dan zal ik wel zien of ik de situatie nog kan redden.’