‘Ja,’ zegt hij, want hij wil mij geen schuldgevoel bezorgen. ‘Hij heeft je in een heel moeilijke positie gebracht.’
‘Dus ik zag hem bij YO! Sushi. Want dat is een mooie open ruimte, zonder nisjes waar je kunt gaan zitten fluisteren. Ik heb herhaald wat ik hem de avond ervoor heb gezegd, dat hij het wel kon vergeten en dat ik geen interesse had. Ik was kwaad op hem, om wat hij jou aandeed. We hadden woorden, hebben zelfs niks gegeten, en toen ben ik gewoon weggegaan.’
‘En hij wilde jou dus nog steeds de liefde verklaren? Hij wilde je nog steeds overhalen om bij me weg te gaan om er met hem vandoor te kunnen?’
‘Ja. Het spijt me zo ontzettend, Dan.’
‘Het is jouw schuld niet,’ zegt hij, en hij kust me om aan te geven dat hij dat meent. ‘Wat moet het vreselijk zijn geweest voor jou.’
‘Dat was het eerlijk gezegd ook. Ik vond het verschrikkelijk om iets voor jou geheim te houden. Maar ik dacht, nou ja, jouw vriendschap met Alex is zo belangrijk voor je. Ik wilde niet degene zijn die dat voor je verpestte.’
‘Dat heb jij ook niet gedaan. Dat heeft hij gedaan.’ Dans gezicht verhardt en ik vraag me af wat hij nu doet, wat er nu gaat gebeuren.
‘Dus daarom was je zo cynisch over hem en Lorna?’
Ik knik. ‘Hij belde en vroeg haar mee uit, vlak na onze lunch. Ik vond het een beetje kinderachtig om mij zo terug te pakken. Hij wist dat ik een bloedhekel aan haar heb. En dan moet ik vijf minuten later zeker geloven dat zij zo vreselijk verliefd zijn.’
‘Ik heb medelijden met haar,’ zegt Dan, als altijd de redelijkheid zelve. ‘Als hij haar zo heeft gebruikt. Jij niet?’
‘Misschien,’ zeg ik weinig overtuigend. ‘Het is zo complex. Zodra ik denk dat ze misschien wel meevalt, doet ze iets waardoor ik haar toch weer haat.’
‘Alex is in dit verhaal de enige schurk.’
‘Shit, Dan. Het spijt me zo. Ik had het toch meteen aan je moeten vertellen.’
‘Is dit de reden waarom hij bij Isabel is weggegaan, denk je? Vanwege zijn gevoelens voor jou?’
‘Ik denk het. Tenminste, dat zei hij. Haar heb ik het trouwens ook niet verteld,’ voeg ik er snel aan toe. Ik wil niet dat Dan denkt dat ik het hier achter zijn rug om over heb gehad, en ik wil ook niet dat hij er zelf met Izz over praat. ‘Ik denk dat het beter is als zij er niets van weet.’
‘Dat ben ik met je eens,’ zegt hij.
‘Wat ga je nu doen?’ vraag ik.
‘Wat denk je? Ik vermoord hem, die eikel.’ Hij kijkt op zijn horloge. Ik op het mijne. Het is tien voor elf. ‘Nu?’
‘Nee,’ zegt hij. ‘Ik ga hem nu alleen nog even bellen alsof er niks aan de hand is, en dan nodig ik hem uit om morgenavond hier te komen. En dan vermoord ik hem.’
‘Figuurlijk dan,’ zeg ik. ‘Met woorden bedoel ik. Niet letterlijk.’
‘Figuurlijk,’ antwoordt hij, en hij lacht grimmig. ‘Hoewel letterlijk vermoorden wel een verleidelijk idee is.’
16
NU DE WAARHEID EINDELIJK BEKEND is, ook al is die nog zo moeilijk en akelig, heb ik het gevoel dat er een last van mijn schouders is gevallen. Wat Lorna ook hoopte te bereiken door Dan te vertellen wat ik had gezegd, het is hopeloos mislukt. Ze zal wel gedacht hebben dat Dan kwaad op me was dat ik het geheim had gehouden. Ik geloof niet dat ze het deed om hem te raken; hij is altijd zo lief en hartelijk voor haar geweest. Het is een vals loeder, maar zo vals is ze nu ook weer niet. Misschien dacht ze wel helemaal niet na, en wilde ze het gewoon kwijt. Alles er uitgooien en dan maar zien wat ervan kwam. Het meest waarschijnlijk is nog wel dat ze Alex terug wilde pakken. Dat ze datgene wilde verwoesten wat hem zogenaamd boven alles dierbaar was. Waarschijnlijk heeft ze helemaal niet stilgestaan bij de andere slachtoffers die ze hiermee zou maken.
Ik zeg niks tegen haar als ik haar de volgende dag op het werk zie. Die lol gun ik haar niet. We moeten op een gegeven moment wel weer iets tegen elkaar zeggen, en dat is jammer, want het ging net zo lekker met dat wederzijdse negeren. Terwijl Lorna met iemand in gesprek ik, neem ik een telefoontje aan van iemand van de scriptredactie van Reddington Road. Ze wil weten waarom Craig niet is komen opdagen bij de werkbespreking. Ik heb geen idee, en ik zet haar in de wacht waarna ik Craig vlug bel op zijn mobiel. Gelukkig neemt hij op, dus ik vraag hem hoe ver hij nog moet en hoe laat hij denkt er te zijn.
‘Waar heb je het over?’ vraagt hij. Ik hoor harde muziek op de achtergrond en wat gekletter van metaal.
‘Waar ben je nu dan?’
‘Ik ben op de sportschool,’ zegt hij. ‘Heb je nog wat gehoord van Reddington Road?’
‘De werkbespreking,’ zeg ik. ‘Ze hebben verleden week gebeld omdat ze je willen boeken voor een echte aflevering.’