‘Waarom zijn ze eigenlijk… weet jij dat?’ Ik kan hem niet aankijken.
‘Uit elkaar? Ik heb eigenlijk geen idee.’
Ik adem langzaam weer uit.
‘Zij heelt het uitgemaakt, dat weet ik wel. Hij zei dat het allemaal één groot misverstand is, dat zij het overdrijft. Dus ik zei, nou, in dat geval kun je het dus weer goedmaken, en haar ervan overtuigen dat ze het bij het verkeerde eind heeft. Maar daar wil hij niks van horen.’
‘Misschien dikt hij het allemaal wat aan,’ zeg ik, onmetelijk opgelucht dat ik mezelf nu niet hoef te verdedigen. ‘Je kent hem toch.’
‘Ik vind het vreselijk om hem zo te zien.’ Dan schenkt ons allebei een glas merlot in.
‘Het zat eraan te komen,’ zeg ik. ‘Het is veel te snel na Isabel, en hij is nog niet klaar voor nieuwe relaties. Misschien was zij wel gewoon zijn overgangsvrouw, en kan hij nu iemand ontmoeten die wat… beter bij hem past.’
Dan lacht. ‘Iemand die jij wel mag, bedoel je.’
Ik glimlach. Was het maar zo eenvoudig, dat Alex een leuke vrouw zou ontmoeten en dat alles weer bij het oude was. ‘Precies,’ antwoord ik.
Voor een geheim is het mijne niet eens zo groot of heftig, maar ik haat het om geheimen te hebben. Ik probeer mezelf gerust te stellen door te denken dat het beter is voor Dan en voor zijn vriendschap met Alex, maar het zit me toch niet lekker. Vroeger op school was ik altijd degene die haar hand opstak als de leraar vroeg wie het had gedaan. Ik kan me zelfs herinneren dat ik de schuld op me nam toen Pauline Cooper in een plas was geduwd, ook al had ik het niet gedaan. Andrew Eldon had het gedaan. Maar ik trok de spanning niet toen onze mentor, mevrouw Harding, aan de klas vroeg wie dat op zijn geweten had. Niet dat ik Andrew Eldon zijn straf wilde besparen (het gejoel ‘je bent verlie-hiefd, je wilt hem zoeoeoe-nen’ was daarna niet van de lucht), ik wilde alleen die spanning doorbreken. Ik ben nooit bang geweest voor straf. Verdiend of onverdiend. Tot nu toe, dus. En dat komt doordat ik niet degene ben die het ergst geraakt wordt als de waarheid aan het licht komt. Dat is Dan. En dat laat ik niet gebeuren. Dus trek ik het juiste gezicht om aan te geven dat het zo jammer is dat Alex en Lorna uit elkaar zijn en dat ik zo met Alex te doen heb, maar diep vanbinnen begint er iets van optimisme te groeien. Oké, dus de relatie tussen mij en Alex komt niet vanzelf goed, maar ik heb nu tenminste maar één iemand in mijn vriendenkring die me haat. Dat valt dus reuze mee.
Isabel belt me de volgende morgen als ik nog maar net op kantoor ben.
‘Wist jij dat Alex en Lorna uit elkaar zijn?’ vraagt ze na de nodige plichtplegingen.
‘Ja,’ zeg ik. ‘Van wie weet jij het?’
‘Van de meisjes. Ze zijn dolblij.’
Ik schiet in de lach. ‘En hoe is hij er zelf onder?’ vraagt ze voor ik verder iets kan zeggen. Ondanks alles maakt Isabel zich altijd nog eerst zorgen om Alex.
‘Ach, je weet hoe dat gaat,’ zeg ik. ‘Ik geloof niet dat hij er echt mee zit.’
‘Echt niet?’ zegt ze, hengelend naar meer. ‘Ik dacht anders dat hij behoorlijk gek op haar was.’
‘Hij komt er wel weer overheen,’ zeg ik hardvochtig.
Ik besef dat op het werk niet alles zo soepeltjes weer bij het oude wordt als ik had gehoopt, wanneer ik op de receptie word opgevangen door Joshua en Melanie, die eruitzien als twee agenten met slecht nieuws.
‘Goedemorgen,’ zeg ik gespannen, en ik rommel wat op mijn bureau, in afwachting van wat ze me te zeggen hebben.
‘Heb je even?’ vraagt Joshua en hij doet de deur naar de gang dicht, zodat ik niet kan ontsnappen. Ik vraag me af wat ze zouden doen als ik zou zeggen: ‘Nee, dat heb ik niet. Ik ben druk. Jullie moeten maar een afspraak maken.’
‘Tuurlijk. Wat is er aan de hand?’ Ik ga achter mijn bureau zitten. Joshua en Melanie kijken elkaar aan. Het is duidelijk dat ze niet hebben besproken hoe ze dit aan gaan pakken – wie de good cop is en wie de bad cop. Joshua kijkt naar de grond, waarmee hij aangeeft dat hij als de senior partner het vuile werk overlaat aan Melanie.
‘Het zit zo, Rebecca,’ zegt ze zodra ze de hint heeft begrepen. ‘Lorna heeft ons iets verteld en wij willen nu graag jouw kant van het verhaal horen. Ze is erg overstuur.’
Ik schrik me een ongeluk. Ik had al zo’n vermoeden dat Lorna erachter zat, wat er verder ook maar aan de hand is, maar ik neem aan dat een klacht als ‘Rebecca zei dat mijn vriendje niet van me houdt’ zakelijk geen hout snijdt. Ik durf niks inhoudelijks te zeggen, dus ik reageer met: ‘Ja…?’ en wacht af waar Melanie mee komt.
‘Ze heeft een klacht ingediend, een officiële klacht zou je denk ik kunnen zeggen…’