Amita wordt gevolgd door een van de twee pas afgestudeerden, Nadeem, die dolgraag deze business in wil, zo vertelt hij mij. Hij is gek op toneel en hij is helemaal onder de indruk van het kantoor. Ik vind hem leuk. En het tweede jonkie, Carla, is dat ook. Ze is wat stil, wil graag van alles weten, weet niet precies welke kant ze op wil maar is zeker geïnteresseerd in wat wij hier doen, dus ik krijg een positief gevoel bij haar. Geen van beiden heeft echt ervaring, maar ze krijgen wel allebei een voorzichtige duim omhoog voor ze naar binnen gaan.
Maar het is Kay voor wie ik pas echt warm loop. Ik heb haar niet goed ingeschat toen ik aannam dat ze al tegen haar pensioen aan zat. Ze is pas midden veertig, realiseer ik me als ze binnenloopt. Ze heeft gewoon vroeg kinderen gekregen. Toen ze in de twintig was, voor ze haar eerste kind kreeg, heeft ze even achter de kassa bij een theater gewerkt. Ze vond het baantje niet veel soeps, vertelde ze, maar ze vond het wel geweldig om het theater in te kunnen glippen en alle nieuwe producties te kunnen zien. Ze heeft nooit een carrière overwogen omdat ze altijd al wist dat ze graag kinderen wilde hebben en thuis wilde blijven om voor ze te zorgen. En nu heeft ze het gevoel dat ze niet echt meer een doel heeft in het leven. Ze is niet langer nodig als moeder, en haar huwelijk is al lang geleden gestrand. Ze wil nu eindelijk zichzelf eens op de eerste plaats zetten en werken in een bedrijfstak waar ze echt van houdt. Het kan haar niet schelen hoe simpel de taken zijn, ze wil gewoon weer eens het gevoel hebben dat ze ergens bij hoort.
Ze is nuchter en slim. Ik merk dat ik zin heb om de tranen te laten stromen en haar alles te vertellen over de idiote puinhoop waar ik mijzelf en alle anderen in heb geholpen. Ik heb het gevoel dat ze een vriendin zou kunnen worden. Mijn duimen steken al de lucht in voor ze zich zelfs maar heeft omgedraaid.
Zodra Kay weg is, sluiten Melanie, Joshua en Lorna zich op en ik moet me inhouden om niet een glas tegen de deur aan te drukken om ze af te luisteren. Ik wil hen dolgraag zeggen wat ik ervan denk en goddank heeft Melanie me nog hoog genoeg zitten om me binnen te vragen en mijn licht over de zaak te laten schijnen.
‘We twijfelen tussen Amita en Kay,’ zegt ze. ‘We dachten dat jij ons misschien wel kon helpen om de knoop door te hakken, aangezien je over hen allebei een nogal uitgesproken mening had.’
Jemig, dus Amita is nog in de running? Hoe is dat nou mogelijk? Ik loop naar de andere kamer. Lorna kijkt me niet eens aan en na mijn gesprek met Alex durf ik niet meer haar kant op te kijken, dus de sfeer is nog meer gespannen dan anders.
‘En?’ vraagt Joshua. ‘Wat vind jij ervan?’
Ik weeg mijn woorden zorgvuldig af. ‘Kay spreekt me aan,’ zeg ik. ‘Ze lijkt me intelligent en gemotiveerd. En ik denk dat we het goed kunnen vinden,’ voeg ik eraan toe. Ze zullen toch niet nog eens iemand binnen willen halen met wie ik niet door één deur kan?
‘En we hadden de indruk dat je minder te spreken bent over Amita,’ zegt Melanie. Ik knik. Wat ik ook zeg, nu, ik moet zorgen dat zij nu niet goed uit de verf komt.
‘Ze is nogal…’ Wat? Efficiënt? Ervaren? Consciëntieus? ‘…ik heb het gevoel dat we onze handen vol zouden krijgen aan haar,’ is het beste wat ik kan verzinnen. ‘Ik weet niet zo zeker of zij wel bereid is om haar handen uit de mouwen te steken en alles aan te pakken wat er moet gebeuren.’ Handen uit de mouwen staat hoog in het vaandel bij Mortimer and Sheedy.
‘Hm, daar waren wij inderdaad ook al bang voor,’ zegt Joshua, en ik neem aan dat hij met ‘wij’ duidt op Melanie en zichzelf, want Melanie is de enige die knikt. ‘Jij zag Amita juist heel erg zitten, of niet, Lorna?’
O, leuk, dus nu ben ik alweer op Lorna’s tenen gaan staan, zonder het te weten. Hoewel het me niet verbaast dat zij de voorkeur geeft aan Amita. Ze wil een secretaresse met een zekere uitstraling. Dat is goed voor haar eigen status.
‘Ja,’ zegt ze, en ik dwing mezelf om haar aan te kijken omdat ik niet onbeschoft wil lijken. Ik schrik van wat ik zie. Ik ben wel gewend aan de net weer single Lorna met de rode ogen, maar deze versie ziet eruit alsof ze dagen achtereen heeft gehuild. En de tranen of het slaapgebrek hebben donkere geulen onder haar ogen getrokken. Zo te zien heeft ze geen make-up op en haar kapsel is een puinhoop. Uit schuldgevoel kijk ik weg.
‘Ik denk dat we wel wat modernisering kunnen gebruiken. Het zou hier en daar wel wat efficiënter kunnen,’ vervolgt ze, en ik weet dat ze bedoelt te zeggen, weinig subtiel, dat je aan mij niks hebt en dat ze iemand nodig hebben die mij eens flink achter de vodden zit. Maar ze heeft niet goed genoeg nagedacht over haar argumentatie. Want zo ongeveer het ergste wat je tegen Joshua kunt zeggen is dat Mortimer and Sheedy mee moet met de eenentwintigste eeuw. Hij heeft niet eens een mobieltje. Ik hou me koest, want ik wil haar niet nog meer tegen de haren in strijken, en ik wacht af.