Haar nieuwe cliënten – Mary de actrice (die eigenlijk Mhari heet, maar Lorna heeft haar overgehaald om het te veranderen, omdat ze beweert dat anders geen mens weet hoe je het moet uitspreken, zodat ze nooit voor audities zal worden uitgenodigd omdat de mensen bang zijn dat ze zich anders blameren. Mhari, die nog nieuw in het vak is en heel dankbaar dat de grote Mevrouw Whittaker zelve haar agent wil zijn, ging onmiddellijk akkoord en zette haar hele Indiase achtergrond bij het grofvuil, zonder ook maar met haar ogen te knipperen) en Craig de schrijver – lijken lief en naïef genoeg om te geloven dat ze een verstandige stap hebben gezet in hun carrière door hun levens – en vijftien procent van hun toekomstige inkomsten – in haar handen te leggen. Ik moet wel eerlijk zijn: Mortimer and Sheedy is weliswaar klein, maar we hebben een goede reputatie en als we ergens bekend om staan dan is het wel het feit dat we nieuw talent aan de man brengen. Melanie en Joshua worden alom gerespecteerd. Dus de naam van ons bureau doet het goed op hun cv.
Op een dag lees ik tijdens mijn lunchpauze het script van Craigs korte film, en het is echt helemaal niet zo slecht. En daarbij, het moet gezegd, Lorna is zeer vasthoudend in het najagen van een van de scriptschrijvers van de soap Reddington Road om hem ervan te overtuigen dat Craig precies het frisse, jonge talent is dat ze nodig hebben voor hun kweekvijver van nieuwe schrijvers. En het loont. Ze geven hem de opdracht een proefaflevering te schrijven – voortbordurend op de bestaande verhaallijn. Hij krijgt er geen cent voor, maar er wordt wel alle zorg en aandacht aan hem besteed, alsof het voor het echie was. Als hij het goed doet mag hij misschien een echt script schrijven, dat ook echt wordt uitgezonden, en waar hij ook echt geld voor krijgt – maar ze kunnen niks beloven. Ik moet met tegenzin toegeven dat Lorna het deze keer toch maar mooi heeft geflikt. Het is het soort kans waar elke onervaren scriptschrijver van droomt. Ik vermoed dat Alex, ook al doet hij of hij zijn neus ophaalt voor soaps, sterker nog, voor televisie in het algemeen – want god verhoede dat je een keer goed verdient aan iets waar vijf miljoen mensen naar kijken – een moord doet voor deze mogelijkheid.
Mary is een iets lastiger geval. Er is niets tastbaars om aan een casting director te laten zien. Ze heeft nog nooit iets gedaan wat op tape staat. Toch lukt het Lorna om haar te laten auditeren voor een klein bijrolletje in een nieuw toneelstuk, ergens in een achteraftheatertje. Er komt niets uit, behalve dat Marilyn Carson, de casting director, ons informeert dat Mary een goed tekstgevoel heeft en dat ze haar in de toekomst zeker nog eens wil zien. In de tussentijd adviseert Lorna haar om alles aan te pakken, zelfs in de allerkleinste zaaltjes in kroegen en zo, zodat mensen langs kunnen gaan om haar in actie te zien. Ik bedenk dat ik haar precies hetzelfde advies zou geven, wat me een beetje verontrust. Misschien heeft Lorna inderdaad haar roeping gevonden. Hoewel, alsof ik weet hoe je ervoor moet zorgen dat een jonge actrice onder de aandacht komt?
Overigens heb ik moeite om alles bij te houden en zowel mijn eigen werk te doen als de taken die Lorna heeft afgezworen. We delen nog altijd de receptieruimte, tot het schilderwerk in haar kantoortje klaar is (het wordt lichtblauw). Ze moet dus wel zien dat ik veel te veel te doen heb. Niettemin houdt ze voet bij stuk. Als ik iemand aan de telefoon heb en er komt een andere lijn binnen, staart ze me aan met een blik van: Nou toe, neem eens op; dat is jouw werk. We hebben echt iemand nodig die de oude Lorna komt vervangen, maar niemand zegt daar iets over. Ik besluit om er met Melanie over te praten als ik even de tijd heb. Ik ben natuurlijk als de dood dat ze iemand aannemen die nog erger is dan zij, hoewel dat nauwelijks voorstelbaar is, maar ik blijf bij mijn gebruikelijke ‘misschien is het beter om alles maar bij het oude het laten’-riedeltje, ook al werk ik me een slag in de rondte.
We zitten de hele dag achter ons bureau, ik vol wrok en mokkend, en zij opgewekt met haar voeten op het werkblad lezend. Ik probeer twee telefoongesprekken tegelijk te voeren en ben me ervan bewust dat Joshua me had gevraagd of ik koffie voor hem wilde zetten, als Lorna opstaat en parmantig op me afstevent en een stuk papier op mijn bureau dropt. Het papier staat vol gekriebeld en bovenaan staat gillend in dikke hoofdletters: UITTYPEN. Ik kijk bedenkelijk op, maar ze is al bijna de deur uit en heeft haar jas al aan.
Tegen de tijd dat ik de twee bellers heb afgehandeld (een koeriersbedrijf – ‘Waarom hebben jullie de rekening nog niet betaald?’ en een acteur – ‘Ik ben op weg naar een auditie, maar ik ben de weg kwijt.’) is ze allang weg. Ik kijk naar het vel papier. Ik draai het om. Misschien dat op de achterkant staat wat Lorna echt aan me kwijt wilde. Maar er staat helemaal niks. Ik scan de woorden op zoek naar andere clous. Het is kennelijk een cv voor Mary. Leeftijd, lengte, bezocht de Central School of Speech and Drama van september 2006 tot juni 2009, speelde in twee kleinschalige vrije theaterproducties en werkte een paar maanden bij toneelproducties voor educatieve doeleinden. Het kost me drie minuten om het in te tikken, dat is het punt niet. Het punt is dat het Lorna ook drie minuten zou kosten om het zelf in te tikken. Nu weet ik dus zeker dat ze met me loopt te sollen. Ik overweeg om Melanies kantoortje binnen te lopen om het aan te kaarten, maar ik heb het gevoel dat ik tegenwoordig niks anders meer doe dan klagen en steunen. Ik besluit dan ook om het papier weer terug te leggen op Lorna’s bureau. Als ze wil dat ik iets voor haar uittyp, dan vraagt ze me dat potdomme maar gewoon netjes recht in mijn gezicht. Ik zet het tegen haar toetsenbord aan, zodat ze het niet kan missen, en ga weer aan het werk.