En toen ik eenmaal de moed had om weer aan de slag te gaan, vond ik het veel leuker om aan de andere kant van de camera te gaan staan, bij wijze van spreken. Er is namelijk nog nooit echt een camera in het spel geweest, maar je begrijpt wat ik wil zeggen. Ik heb geen echte verantwoordelijkheden, en dat bevalt me prima. Ik wil geen verantwoordelijkheden. Wat ik in feite doe is het doorgeven van boodschappen en het bijhouden van agenda’s. Ik regel audities en vergaderingen, ik kopieer scripts en castingopdrachten. Maar ik ben nog wel gek op die wereld, en helemaal opgewonden bij alle mogelijkheden achter elk telefoontje. Aanbiedingen voor televisieklussen, audities voor toneelproducties, de eerste voorzichtig uitgestoken voelsprieten van theatergezelschappen naar de rechten van een toneelstuk van een van onze schrijvers.
Eerlijk gezegd verdient geen van onze cliënten veel geld. Er zijn er een paar die leuk kunnen zingen en dansen en die een behoorlijke boterham verdienen in het musicalcircuit. Enkelen van hen zijn gaan presenteren. Een paar acteurs hebben bijna elke week een auditie, en scoren soms zelfs een sprekende rol als ‘tweede bankbediende’ of als ‘beroofde vrouw’ in een politieserie. Onze schrijvers zitten over het algemeen te wachten op de heilige graal: een dikbetaalde televisieserie. En in de tussentijd beitelen ze aan meesterwerken die hooguit een handjevol mensen ooit onder ogen krijgt.
En dan hebben we nog onze ‘sterren’. De bescheiden elite die het is gelukt om succesvolle en lucratieve carrières op te bouwen en die nog niet zijn weggelokt door de grotere bureaus. Het gebeurt vaak dat je iemand koestert, in hen gelooft terwijl verder niemand in hen gelooft, en dat zo iemand hem dan bij het eerste sprankje roem smeert naar ICM. Nog geen bedankbriefje of niks.
De première van vanavond betrof een van onze trouwe succesverhalen – Gary McPherson – een voormalig soapacteur die via een uiterst publiek schandaal waar drugs uit de categorie ‘hard’ en meisjes uit de categorie ‘minderjarig’ bij betrokken waren, is uitgegroeid tot een beroemdheid. Nog helemaal rood aangelopen van al die verse media-aandacht had Gary een hoofdrol in een klucht uit de jaren dertig weten te bemachtigen, die na een wervelende tournee door het land nogal onverwacht in het West End was beland, aan Shaftesbury Avenue, en die daar vijf weken zou draaien. In werkelijkheid doen ze zoiets alleen om te voorkomen dat het theater vijf weken dicht moet, omdat de decors van een of andere Andrew Lloyd Webber-show nog op zich lieten wachten. Dat hangen wij de casting directors en de recensenten natuurlijk niet aan de neus als we hen bellen met onze uitnodiging. We zeggen gewoon dat Gary die langverwachte rol op West End eindelijk heeft weten te bemachtigen en dat we het geweldig zouden vinden als ze naar de première kwamen.
Door de jaren heen is Daniel al zo vaak gedwongen meegegaan, en op het laatste moment veinsde hij vandaag dat hij hoofdpijn had. En omdat het te kort dag was om te verwachten dat Isabel een oppas kon regelen, stelde Dan voor dat ik Alex meenam in zijn plaats. Ik dacht nog, dat zal hem misschien een beetje opvrolijken, goed plan. Het is vreselijk om iemand waar je om geeft zo down te zien, ook al blijft het kritische stemmetje in mijn hoofd hameren op het feit dat die iemand dat geheel aan zichzelf te wijten heeft.
Mijn rol deze avond is niet een en al feest. Het is de bedoeling dat ik op de premièreparty op het dak van de Century Club flink hielen ga likken. Ik moet zorgen dat Gary wordt meegetroond en dat hij kennismaakt met iedereen die in de niet al te verre toekomst werk voor hem zou kunnen hebben. Het is de bedoeling dat ik die taak uitvoer in samenwerking met Lorna, de andere assistente. Heb ik het al over Lorna gehad? Toen ik zei dat ik dol ben op mijn werk voelde je toch zeker de ‘maar’ wel hangen?
‘Ik ben dol op mijn werk, maar…’
Die maar, dat is Lorna. Ik ben dol op mijn werk, maar ik wou dat ik niet samen met Lorna in één kamer zat. Niet dat ze een bitch is, of zo. Ze is alleen zo… irritant. Tergend irritant. Ze praat de he-le tijd. En dan bedoel ik ook echt de hele tijd. Over niks. Er zijn weinig dingen waar ik me zo aan kan ergeren als aan mensen die nooit eens een keer hun mond houden. Die elk gaatje vullen met verhalen over hun reis naar het werk of het ‘hilarische’ misverstand in de supermarkt laatst, of hun mening over de kredietcrisis. En eerlijk gezegd, wat ik net zei over dat ze geen bitch is, dat klopt ook niet helemaal. Dat is ze soms wel. Vaak. Vooral tegen mij, de laatste tijd, maar daarover later meer.
Hoe dan ook, Lorna moet mij dus helpen om Gary rond te duwen en voor de verandering lukt het ons dit keer aardig de lasten te verdelen. En daar ben ik haar dankbaar voor, want ik wil Alex niet te lang aan zijn lot overlaten. Hij is nogal een ongeleid projectiel en hij is niet zo goed in gesprekken met andere mensen, behalve Dan en mij. De kans is groot dat hij meteen zijn hele doopceel op tafel gooit: ‘Ik heb jaren in een ongelukkige relatie gezeten. Ik heb het echt geprobeerd. Ik weet niet wat ik verkeerd heb gedaan. Ik bedoel, je maakt mij niet wijs dat zij nooit met de gedachte heeft gespeeld om weg te gaan.’ Hij kan het niet helpen, maar je ziet die mensen denken. Eerst leven ze mee, dan begint het hen te vervelen en vervolgens zie je de angst dat hij nooit meer ophoudt. Een masterclass ‘acteren’ in drie stappen. Dus daarom kom ik om de vijf minuten maar eens even kijken hoe het hem vergaat, en meestal hangt hij in zijn eentje ergens bij de bar. Hij drinkt veel te veel de laatste tijd.