Ik begon bij het begin. Ze kenden elkaar op dat punt duidelijk nog niet zo lang, en de mailtjes waren nog flirterig met een joviale ondertoon, zoals je doet aan het begin van een relatie. Ik nam de tekst vluchtig door en concentreerde me maar half op wat ik las. Het verveelde me, en ik was al half van plan om de zaak door de papierversnipperaar te gooien toen ik het zag staan. Binnen een dag stond hun hele conversatie ineens stijf van de seksuele toespelingen en zwaarbeladen erotische opmerkingen, dus toen wist ik dat ze het de avond ervoor eindelijk hadden gedaan. Blozend worstelde ik me door alle ‘ik vind het zo lekker als je…’ en ‘de volgende keer zal ik je eens flink…’ heen. Het was fascinerend maar toch ook totaal belachelijk, want laten we eerlijk zijn, digitale sekspraatjes zijn altijd krankzinnig als je ze met nuchtere ogen bekijkt. Gierend pakte ik de telefoon. Dit was te goed om niet met iemand te delen. Ik probeerde eerst Isabel, maar die was in gesprek, Dan was in vergadering, en dus belde ik Alex.
‘Raad eens hoe Lorna haar clitoris noemt,’ vroeg ik zodra hij opnam.
‘Kan ik er een prijs mee winnen?’
‘Haar boontje.’ Ik kreeg het woord nauwelijks over mijn lippen. Alex barstte in lachen uit.
‘Heeft ze je dat verteld?’
‘Nee, ik… eh, nou ja, dat las ik in een e-mail.’
‘Dat meen je niet!’ zei hij, zogenaamd geschokt.
‘Ik weet het,’ zei ik. ‘Ik zal het nooit meer doen.’
Maar ik las hem nog een sappige passage voor en hij deed het zowat in zijn broek. En later, toen we met een menukaart voor onze neus zaten, liet Alex me het hele verhaal nog een keer vertellen aan Dan en Isabel. Ik aarzelde wel een beetje, dit tot mijn verdediging, want nu het moment voorbij was, begon ik me wel een beetje schuldig te voelen. Bovendien wist ik dat Alex wreed genoeg was om er de lol van in te zien, maar van Dan en Isabel was ik bij nader inzien niet zo zeker.
Alex drong aan. ‘Toe nou,’ zei hij steeds maar. ‘Echt, jongens, dit moeten jullie horen.’
Dus vertelde ik het hele verhaal nog maar eens, en toen ik vertelde dat ik op zoek was gegaan naar Lorna’s eerdere mails, zei Dan eerst nog: ‘O nee, niet doen…’ Maar eerlijk is eerlijk, ze moesten allebei heel erg lachen, want het was ook te grappig. Alex bleef de hele avond allerlei citaten herhalen met een suf stemmetje dat hij speciaal bewaarde voor als hij het over Lorna had. En toen de ober ons kwam vertellen wat de dagspecialiteiten waren en meldde dat de soep van de dag een Toscaanse wittebonensoep was, zaten we te grinniken als een stelletje pubers.
Het was boosaardig, natuurlijk, maar er vielen geen slachtoffers. Dat wil ik nog wel ter verdediging aanvoeren. Ik zou Lorna nooit van zijn leven laten merken wat ik had gezien, en ik zou er ook zeker geen gewoonte van maken om haar mail te lezen. Het zou een grapje tussen ons vieren blijven, dat we verder nooit met iemand zouden delen. Tot nu, dus. Als Alex echt zo gek op Lorna was als hij ons wilde wijsmaken, dan zou hij haar toch nooit willen kwetsen door haar te vertellen dat wij – hij ook – haar al jaren achter haar rug uitlachten?
‘Nou?’ vraagt Lorna, en ze wacht ademloos tot Alex haar het hilarische verhaal uit de doeken doet dat zij zo leuk zal vinden, volgens hem.
Alex kijkt me aan. ‘Weet je wat,’ zegt hij. ‘We bewaren het voor een ander keertje. Zo’n leuk verhaal is het nu ook weer niet.’
Ik slaak een bijna hoorbare zucht van verlichting. Maar Lorna geeft niet zomaar op.
‘Ah, nee,’ gilt ze. ‘Ik wil het nu weten! Je kunt toch niet een anekdote beginnen te vertellen en dan zomaar ophouden!’
‘O, Alex,’ zegt Dan vlug, want hij ziet een opening. Hij weet duidelijk niet wat hij moet zeggen, en valt bijna meteen weer stil.
‘Eh… wat ik nog tegen je wilde zeggen. Heb je… eh… dat artikel gelezen in de Guardian over die nieuwe auto? Een sportmodel, maar dan helemaal elektrisch?’
Ik heb geen idee waar dit ineens vandaan komt. Auto’s boeien Dan voor geen meter. En Alex geeft ook niet om auto’s. Maar het leidt hoe dan ook de aandacht even af van het e-mailfiasco. En omdat Alex klaarblijkelijk heeft besloten om toch maar niet door te zetten, trapt hij net lang genoeg in het autogesprek en verliest Lorna haar belangstelling voor het voorgaande onderwerp.
Ik kan weer ademhalen. Het schuldgevoel dat me overspoelde toen ik nog dacht dat Alex het hele beschamende verhaal uit de doeken zou doen houdt wel in dat ik bereid ben om meer mijn best te doen naar Lorna toe, de rest van de maaltijd. Ik probeer te glimlachen, en knik terwijl ze aan het woord is. Ik overweeg zelfs om deel te gaan nemen aan het gesprek, maar dat is wat te ambitieus; ze zit helemaal niet te wachten op feedback. De rest van de avond verloopt kalm en goddank zijn we om tien uur klaar en is niemand van ons in de stemming om nog ergens anders naartoe te gaan.