De ober komt om ons naar ons tafeltje te brengen. Ik heb bedacht dat de beste manier om deze avond door te komen is Lorna te laten kwekken en alleen te antwoorden als het echt niet anders kan. Ik heb Dan ingepeperd hoe link het is om haar geestige anekdotes over mij en mijn wangedrag te vertellen, omdat ze dat op kantoor gaat rondbazuinen, dus nu durft hij überhaupt niks meer te zeggen. Maar dat geeft niet, want Lorna is op dreef en ze vertelt over die keer dat ze op kookcursus was die door een tv-kok werd gegeven en dat hij de hele tijd haar eruit pikte, nou, dat is toch ook gek? Lorna is zo’n mens dat altijd denkt dat zij de belangrijkste is, waar ze ook komt. Natuurlijk had de kok haar aubergines laten snijden omdat ze zo geweldig en zo geestig is. De meer prozaïsche uitleg is dat zij toevallig het dichtst bij stond, maar die gedachte zou bij haar nooit opkomen. Dan maakt het in zijn poging om beleefd te zijn met zijn ‘wow’ en ‘echt?’ alleen nog maar erger, want het lijkt net of hij onder de indruk is, maar ik laat het betijen en eet mijn eten, dat trouwens fantastisch smaakt. Halverwege de maaltijd vraagt hij of ik me wel goed voel.
‘Je bent zo stil,’ zegt hij bezorgd.
‘Niks aan de hand. Ik geniet van mijn tong,’ zeg ik, en gelukkig laat Dan het daarbij. Maar dan neemt de avond een heel wat minder relaxte wending. Ik ben ervan overtuigd dat Alex de hele tijd al broedde op een mogelijkheid om onrust te trappen, en nu het allemaal wat al te soepel verloopt, kan hij de verleiding niet weerstaan om de knuppel in het hoenderhok te gooien.
‘Hé, Rebecca,’ zegt hij zomaar zonder aanleiding. ‘Vertel Lorna eens van dat gedoe met die e-mail.’
‘O, nee, joh,’ zeg ik nog in een poging luchtig te klinken. ‘Dat is helemaal niet interessant voor haar.’
Ik kijk Alex dwingend aan. ‘Hou op’, zegt mijn blik, maar hij grijnst alleen maar. Dan, die wel weet wat er nu komt, probeert me te hulp te schieten, maar hij kan niks beters verzinnen dan: ‘Goh, die zeebaars is werkelijk verrukkelijk,’ wat de opstomende mammoettanker niet echt meer kan stoppen.
‘Nou, dan vertel ik het wel…’ zegt Alex, en hij wendt zich tot Lorna en gaat er eens goed voor zitten. ‘Dit geloof je namelijk niet…’
Het e-mail incident is niet iets waar ik trots op ben. Het was best grappig toen het gebeurde, begrijp me niet verkeerd. En we hebben er ook nog veel lol om gehad, op menig dronken avondje, Dan, Alex, Isabel en ik. De tranen rolden ons dan steevast over de wangen – ook bij Alex. Maar nu lijkt het ineens helemaal niet meer zo lollig. Nu is het eerder vals en kinderachtig, om nog maar te zwijgen over het feit dat het een flagrante schending van andermans privacy was, en waarschijnlijk ook nog tegen de wet. Ik durf het hier eigenlijk niet eens te herhalen. Je moet vast lachen, want zo reageert iedereen aanvankelijk altijd. Maar dan zul je net als iedereen zeggen: ‘Dat had je niet moeten doen.’
Nou, goed dan. Het ging zo…
Een paar jaar geleden was ik op Lorna’s computer op zoek naar een bestandje. Dat was legitiem. Ze was ziek, zoiets, en ik had een contract nodig dat zij had verstuurd en dat ineens urgent was geworden omdat de cliënt over twee dagen met de klus zou beginnen en Joshua er nog geen blik op had geworpen, laat staan dat hij het al had goedgekeurd. Dus met Joshua’s toestemming was ik haar Outlook ingegaan en scande ik haar inbox op zoek naar een mail die dat contract mogelijk kon bevatten.
Ik had het zo gevonden en wilde de betreffende mail net openklikken toen ik het bericht daarboven zag staan. Het was van ene Les, en het had de intrigerende titel ‘superstijve’. Nee, wees ik mezelf terecht. Niet openmaken. Maar het was in zo’n periode dat ik Lorna verdacht van weer zo’n internetromance, en de nieuwsgierigheid won het. Dat, en het feit dat ik dacht dat het me misschien een grappig verhaal op zou leveren, iets waarmee ik de lachers op mijn hand zou krijgen in de kroeg. Ik moet zeggen dat ik nooit had kunnen bevroeden hoe geestig het precies zou zijn. Om een lang verhaal kort te maken: ik opende de mail van Les en las, zoals de titel al deed vermoeden, over zijn nogal verhitte staat van die ochtend, na de avond die ze kennelijk samen hadden doorgebracht.
‘Kan niet meer lopen,’ schreef hij poëtisch. ‘Durf niet op te staan van mijn bureau, anders zien mijn collega’s het nog.’
Nou, dat was toch geestig, of niet? Ik bedoel, kom op, wie moet hier nu niet om lachen? Dit is natuurlijk het punt waarop ik zou moeten vertellen dat ik keurig mijn documentje heb uitgeprint, Lorna’s computer heb uitgezet en mijn neus verder nooit meer in haar zaken heb gestoken. Zo is het helaas niet gegaan. Wat ik wel deed was zoeken naar het voorafgaande bericht van Les, om te zien of daar iets sappigs in stond. De titel van dat mailtje was: Re:re:re:re re: et cetera. En in die ene e-mail stond de hele geschiedenis van hun relatie, die zich uitstrekte over twee weken. Voor ik er erg in had drukte ik op ‘print’ en kwam de hele correspondentie uit de grote printer naast mijn bureau rollen. Ik gaf ook nog maar een printopdracht voor het contractje, en zette Lorna’s computer toen uit. Toen de printer klaar was propte ik het belastende materiaal in mijn tas en dacht er verder niet meer over na, totdat Joshua en Melanie vertrokken voor een lunch buiten de deur.