In tegenstelling tot zijn zusje is William blij dat hij naar de tweeling mag. Hij is afwisselend straalverliefd op een van beiden, heimelijk en hopeloos. Ik weet altijd wanneer zijn voorkeur weer is omgeslagen, want dan zegt hij dingen als: ‘Natalie/Nicola is veel slimmer dan Nicola/Natalie,’ of ‘Nicola/Natalie heeft veel mooier haar dan Natalie/Nicola.’ Hij drentelt met een verliefde blik achter zijn uitverkorene van het moment aan, en probeert met haar in gesprek te raken door haar zijn kikkerdril te laten zien, of, is ook wel eens gebeurd, wat egelkeutels. (‘Zie je die glimmende stukjes? Dat komt doordat de egel kevers eet.’) Maar de meisjes zetten het dan doorgaans op een gillen, zeggen: ‘Je bent walgelijk’, en rennen weg.
Van ruzie komt het nooit, want William is nooit beledigd. Hij blijft even toegewijd achter hen aan hobbelen, met de halsstarrige, trage volharding waarmee een zombie zijn beoogde prooi achtervolgt. En de meisjes vinden het geweldig dat ze hem voor hun karretje kunnen spannen – hij haalt drinken voor hen, doet klusjes, en hij heeft zich meer dan eens door hen laten ‘verkleden’, waarna hij onder de make-up en in hun kleren thuiskwam. Isabel en ik hebben ons wel eens afgevraagd of we moeten ingrijpen, en of de meisjes hem niet te erg op zijn kop zitten, maar we zijn tot de conclusie gekomen dat het wel meevalt. Ze zijn eigenlijk best lief voor hem; ze formuleren hun opdrachten altijd als een keurige vraag. Als hij al ooit eens zou weigeren, dan gebeurt er verder niks, alleen weigert hij nooit. Het lijkt hem niet te deren. De gemiddelde dominante tante heeft aan hem een geweldige echtgenoot, later.
Om zeven uur zijn we klaar voor vertrek. Alex heeft de kinderen voor ons naar Isabel gebracht, zodat hij de tweeling nog even snel kan zien voor hij Lorna oppikt. Ik zit aan mijn keukentafel en probeer moed te verzamelen om op te staan.
‘Je ziet er leuk uit,’ zegt Dan als hij binnenkomt, hoewel hij de fout maakt het al te zeggen nog voor hij een voet door de deur heeft gezet en hij dus onmogelijk kan hebben gezien hoe ik eruitzie. Maar ik besluit het hem te vergeven.
‘Dank je.’
‘Klaar?’
‘Yep,’ zeg ik, en ik verroer me niet.
‘De taxi is er,’ zegt hij, en met tegenzin hijs ik me uit mijn stoel. Dan zoent me boven op mijn hoofd.
‘Kop op,’ zegt hij. ‘Er zijn wel ergere dingen.’
‘Nee,’ zeg ik, ‘die zijn er niet.’
Ik hoor haar al praten als we binnenkomen.
‘…en het punt is denk je nu dat het beter smaakt omdat je weet hoe duur het is of smaakt het echt beter dat weet ik nog niet zo net ik bedoel wat nu als iemand je de vieze goedkope geeft als er een goedkope vieze versie is tenminste dat weet ik natuurlijk niet maar dan zou je waarschijnlijk nog steeds beweren dat het geweldig is…’
Ik neem aan dat ze het heeft over het glas champagne waar ze mee zwaait in haar rechterhand. We lopen op hen af.
‘…ik bedoel hoe weet je ook wat het verschil is… o, hallo.’
Zij en Alex staan op en er volgen wat weinig geanimeerde zoenen. Ik ben als de dood dat Lorna straks verwacht dat ik haar ’s ochtends vroeg op het werk ook ga zoenen.
‘Wat een interessante jurk heb je aan,’ zegt ze. ‘Ik wist niet wat ik aan moest dus toen heb ik dit maar uit de kast getrokken maar ik heb hem al een jaar niet meer aangehad en nu ben ik er toch niet zo zeker van…’
Interessant? Dat lijkt me niet echt een compliment voor een kledingstuk. Ik luister al niet meer. Het gesprek dat Dan en Alex zijn begonnen over Arsenal boeit me ook niet, en dus amuseer ik me door Lorna eens nadrukkelijk te monsteren. Die jurk staat haar eigenlijk prima. Hij is heel strak, ik zou er niet mee wegkomen. Ik vergeet altijd voor het gemak dat Lorna best knap is. Als ze haar gezicht stilhoudt, wat nooit gebeurt, dan zie je die grote ogen van haar, die donkerbruin zijn en ree-achtig, en het feit dat haar mond breed is en heel vol (ik wil niet lollig doen, maar ze heeft echt een grote mond). Kijk, als ik alleen nog maar zangzaad at, dan werd mijn gezicht kleiner, en dus zouden mijn trekken vast ook veel groter lijken. Ze heeft een beetje een scheve neus, maar dat is niet erg. Het zorgt er juist voor dat haar gezicht niet te gewoontjes is, te normaal. Haar kapsel is een drama, dun en piekerig en onverzorgd, maar alles bij elkaar zit ze toch zeker in de, wat zal ik zeggen, bovenste dertig procent van de vrouwen, qua looks.
Vind ik altijd leuk, mensen inschalen. Geen idee waarom. De meeste mensen die ik ken scoren ergens tussen de zeventig en de tachtig procent, dus dat wil zeggen dat er nog heel wat echt knappe mensen moeten rondlopen, alleen zie ik ze nooit. Mezelf heb ik ergens rond de zestig procent geplaatst, maar verbetering is zeker mogelijk. Alex zit ergens in de zeventig en Dan is een hoge tachtiger, grenzend aan de negentig procent. Dat is subjectief natuurlijk. Ik heb ooit eens besloten dat Angelina Jolie in de bovenste vijftig procent zit, maar dat was omdat ze toen net begon met baby’s verzamelen en dat irriteerde me verschrikkelijk.