‘Dank je,’ zeg ik, al weet ik niet waarom.
‘Je vormt een integraal onderdeel van dit bedrijf. De cliënten lopen allemaal met je weg.’ Oké, dat lijkt er meer op. Het klinkt in elk geval niet direct alsof hij me dadelijk gaat ontslaan.
Joshua praat door. ‘Het enige is, je kunt wel eens – hoe moet ik het zeggen – wat abrupt zijn.’
‘Abrupt?’ Ik heb geen idee waar hij het over heeft. Hij zegt net nog dat de cliënten met me weglopen en ik weet dat ik ook een prima relatie heb met de producenten, regisseurs en castinglui met wie ik te maken heb. Sommigen zijn zelfs vrienden geworden – werkvrienden natuurlijk, geen echte vrienden – en we drinken wel eens koffie, of een snelle borrel na het werk. Dan krijg ik vaak goede tips over aanstaande producties.
‘Niet…’ zegt hij, en dan weet hij het even niet meer. ‘Enfin, laat ik het zo zeggen. Ik heb het gevoel dat Lorna jou soms wat dominant vindt…’
De rest van zijn verhaal gaat aan me voorbij, vanwege al het bloed dat door mijn oren suist op weg naar mijn hersenen, en ik probeer tot bedaren te komen voor ik explodeer. Dus dat is het. Lorna heeft gisteravond weer eens zitten janken bij Joshua, toen ik naar huis was. Boehoe. Rebecca pest me.
Ik onderbreek Joshua. ‘Dus Lorna heeft over mij zitten klagen?’
‘Nee, nee, natuurlijk niet,’ liegt Joshua, die rood aanloopt omdat hij wel inziet dat hij de situatie alleen nog maar erger heeft gemaakt. ‘Ik zeg alleen dat ze gisteren wat overstuur leek.’
Ik weersta de verleiding om te vragen hoe hij erbij komt dat Lorna’s humeur überhaupt iets met mij te maken heeft als zij er verder niks over heeft gezegd. Het heeft toch geen zin. Hij neemt haar duidelijk in bescherming. Ik kan dit toch niet winnen, dus ik onderga mijn standje en wil weer aan het werk gaan.
‘Ik zou niet weten waarom ze overstuur was door mij,’ zeg ik. En dan voeg ik er nog aan toe: ‘Het was in elk geval zeker niet mijn bedoeling.’
‘Nee, dat neem ik zonder meer aan. Het is alleen… je weet hoe ze is…
Dat weet ik inderdaad. Stiekem, manipulatief, lui, moet ik nog even doorgaan?
‘…ze is ontzettend gevoelig. Ik zeg dit alleen tegen jou en niet tegen haar, want ik weet dat jij het wel kunt hebben. Ik vind alleen dat jij wat meer je best moet doen om het leuk te hebben met haar.’
Hij ziet waarschijnlijk dat ik paars aanloop, want hij zegt: ‘Dat jullie het samen leuk hebben, bedoel ik. Daar hoef jij niet alleen je best voor te doen. Ik vind het zo vreselijk als er een rotsfeer hangt, hier op kantoor. Dat is slecht voor de zaken.’
Ik haal diep adem. Dit is zo onrechtvaardig. Maar ik weet ook dat ik er niks mee opschiet als ik uitval tegen Joshua.
‘Natuurlijk,’ zeg ik. ‘Het spijt me als jij de indruk had dat er een probleem was. Want dat is echt niet zo.’
Hij toont me zijn brede oom Josh-glimlach. ‘Ze zal ook wel een beetje overgevoelig zijn geweest,’ zegt hij, waarmee hij meteen prijsgeeft dat ze inderdaad heeft lopen klagen.
‘Vlot het een beetje met Spotlight?’ vraagt hij om op een ander onderwerp over te stappen.
‘Ja, is al klaar,’ zeg ik, en ik forceer een lachje. ‘Geen probleem.’
‘Mooi werk,’ zegt hij, en hij kijkt naar wat papieren op zijn bureau. Dat interpreteer ik als teken dat ik weg moet.
Terug op de receptie staat Lorna haar jas uit te trekken. Ze is vijf minuten te laat, zoals gewoonlijk. Ze schenkt me een brede, onschuldige glimlach.
‘Mogguh,’ zegt ze opgewekt.
‘O, hoi,’ zeg ik met, naar ik hoop, een licht dreigende ondertoon, maar ook weer niet zo sterk dat je er je vinger op kunt leggen.
7
HET IS VRIJDAGAVOND. HEERLIJK, TWEE dagen niet werken, en dat gevoel dat je overal de tijd voor hebt. Ook al doe ik tegenwoordig op vrijdagavond bijna nooit iets anders dan koken en met Dan en de kinderen naar de televisie kijken, toch voel ik nog altijd die opwinding als ik van mijn werk kom. Alsof alles mogelijk is. Ik heb alle tijd van de wereld en er is niemand die me opdraagt wat ik moet doen. Je weet natuurlijk wat ik bedoel: behalve dit weekend. Deze vrijdagavond is gekaapt door de vijand. We moeten uit eten met Alex en Lorna. Mijn idee van de hel.
We hebben gereserveerd voor halfacht, en Lorna is de hele dag al druk in de weer geweest met vragen over wat ik aandoe en hoe laat we er zullen zijn en of we eerst nog ergens anders een borrel gaan drinken (nee). Je zou denken dat ze nog nooit uit eten is geweest.
De kinderen zijn vanavond bij Isabel. Zoe is woedend. Ze vindt dat ze met dertien oud genoeg is om alleen thuis te blijven en ik moet haar voor de honderdste keer uitleggen dat zij dat ook is (en dan lieg ik), maar dat ze nog niet oud genoeg is om ook op haar broertje te passen. William heeft de neiging om helemaal op te gaan in allerlei dingen, zoals het een gekke uitvinder betaamt. De kleinste details waar gewone stervelingen nog geen seconde bij stil zouden staan – proberen te bepalen waarom een mier een bepaalde route neemt langs de vensterbank in de keuken, of waarom de lichtinval door het raam breekt, zulk soort boeiende zaken – en hij vergeet dat hij het bad heeft aangezet, of dat er iets aanbrandt dat hij op het fornuis heeft gezet. Hij is gewoon gevaarlijk.