‘Ik zal je laten zien wat ik tot nu toe heb,’ zegt ze, ‘en zeg het gerust als het rotzooi is.’
We hebben Nadeem uitgekozen als onze nieuwe assistent. Hij is al even verliefd op onze wereld als wij en zo gretig om te leren en het goed te doen dat we nu al weten dat hij helemaal bij ons past. En het is goed om er een jongen bij te hebben, als tegenwicht voor al die vrouwenhormonen. Hij komt met een brede glimlach op de borrel, want hij wil iedereen leren kennen, en Kay neemt hem meteen onder haar hoede. Hij is even oud als haar oudste zoon.
Heather komt natuurlijk niet. Zij is veel te belangrijk om lauwwarme nepchampagne te drinken op een zolderetage in de buurt van Piccadilly. Ze stuurt Lorna wel een gigantische bos bloemen, dus ik neem aan dat ze haar de valse start heeft vergeven. Ik krijg een kleiner bosje, en dat vind ik heel aardig van haar. Ik verheug me erop dat ik de kinderen kan vertellen dat hun moeder bloemen heeft gekregen van Heather Barclay. Ik moet eraan denken dat ik het kaartje mee naar huis neem voor Zoe.
En dan is het in een flits voorbij. Er zijn geen dronkenlappen om weg te werken. We sluiten af en laten de rotzooi voor wat het is, in de wetenschap dat de schoonmaker morgen komt. Buiten omhelzen we elkaar en wensen elkaar allerlei mooie dingen. Kay en Lorna roepen allebei: ‘Tot zondag!’ als ze weglopen. Ja, mensen, wat zijn we lief voor elkaar.
Op de terugweg naar huis koop ik allerlei lekkere dingen voor Dan: biefstuk en citroentaart en chocoladetruffels. Ik weet dat ik de neiging heb om het allemaal maar heel gewoon te vinden wat hij voor me doet. Ik zou natuurlijk nooit uitslapen, zoals vanochtend, als ik niet diep in mijn onderbewuste wist dat hij zou opstaan, hoe beroerd hij zich zelf ook voelde, om voor de kinderen te zorgen. Dan is altijd de stabiele factor geweest in ons groepje. Hij is een combinatie van onze beste eigenschappen, een rots in de branding en betrouwbaar als Isabel, geestig als Alex, loyaal als ik, maar verder heeft hij geen verkeerde trekjes. Je ziet hem gemakkelijk over het hoofd en je kunt je afvragen of er niet ergens een opwindender man bestaat, maar als je hem eenmaal echt ziet, dan kun je je niet meer voorstellen dat je ooit iets anders wilt.
Oké, dus we zijn niet meer woest verliefd, en we hebben misschien zo onze vaste gewoontes en gezellige ritueeltjes, maar ik vind dat dat helemaal niet slecht is. Los van dat ene moment vier jaar geleden heeft hij me nooit in de steek gelaten. Ik weet dat zoiets niet heel opwindend klinkt, maar iets belangrijkers dan dat kan ik niet bedenken. Hij slikt mijn onzekerheden en hij stelt me nooit teleur. Hij is de vaste grond onder mijn voeten en dat heb ik nodig. Al het andere verandert, maar zolang ik Dan heb, die prachtige, betrouwbare, lieve, attente, grappige Dan, is dat niet erg, dan kan ik dat wel aan. Ik kan daardoor zelfs leren genieten van die veranderende omgeving.
Als hij de keuken uit komt om me te begroeten smoor ik hem bijna in mijn omhelzing.
‘Waar heb ik dat aan verdiend?’ vraagt hij.
‘Ik had er gewoon zin in,’ zeg ik. ‘Ik hou van jou.’
‘Dat mag ik hopen. Ik ben je man,’ zegt hij lachend. En dan kus ik hem. Echt, niet als een papa en een mama die elkaar beleefd goedenacht wensen, maar innig en hartstochtelijk, zoals vroeger. Hij is een beetje traag van begrip, maar dan doet hij mee en kust me terug, en het voelt bijna net zoals toen we elkaar pas hadden leren kennen. Maar dan beter. We gaan door tot ik me vaag bewust word van het geluid van een deur die opengaat en ik de stem van een walgende dertienjarige hoor zeggen: ‘Getver, nu heb ik echt zo ontzettend therapie nodig.’
32
HET IS KERSTAVOND, EN TRADITIEGETROUW zijn we bij Isabel en Alex, behalve dan dat dit jaar Alex er natuurlijk niet bij is. Isabel heeft hem gezegd dat hij de meisjes morgenochtend kan zien, als hij maar met zijn ouders meekomt, die eerste kerstdag altijd op bezoek gaan bij hun kleindochters, en hij ook weer weggaat als zij vertrekken. Alex, die zich kennelijk gewonnen heeft gegeven, stemde hiermee in zonder verder ruzie te maken Ze weet dat hij niet moeilijk gaat doen als zijn vader en moeder erbij zijn. Zelfs Alex heeft grenzen, schijnbaar.
Deze avond zal hoe dan ook zwaar worden voor Izz, hoe dapper ze ook probeert om door te gaan, dus heb ik me als vrijwilliger opgeworpen om haar vanmiddag te helpen alles klaar te maken, en wc lachen, worden boos en we huilen zelfs gedurende de middag, en we praten over alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd.
Op een gegeven moment zegt Isabel tegen me: ‘Ik weet niet hoe ik dat allemaal had moeten redden als jij er niet was,’ en dan hebben we een fijn, klef moment, mijn beste vriendin en ik, dat goddank wordt onderbroken door de tweeling die binnenrent en zegt dat William weigert om zich als kerstengel te laten aankleden en dat wij daar iets aan moeten doen. Sommige dingen zullen ook nooit veranderen.