De kerstborrel is van vier uur tot halfzeven. Het is heel informeel, met goedkope champagne en bier die in koelers op mijn bureau staan en met overal grote schalen pringles. Niemand komt opgetut. Cliënten en wat vrienden zoals Marilyn Carson komen even langs na het werk of tussen hun kerstinkopen door, of op weg naar het theater, drinken even wat, wensen iedereen prettige kerstdagen en dan gaan ze weer. Er is er altijd eentje – meestal een cliënt die al een poos geen werk meer heeft gehad – die stipt om vier uur verschijnt en die we om halfzeven lichtjes beschonken in een taxi moeten hijsen.
Dit jaar is Kathryn er als eerste, dus ik vraag me af of zij dit jaar diegene is. Ze knuffelt me zo stevig dat ik ervan moet hoesten, en Kay geeft haar een glas champagne terwijl ze staat te vertellen hoe leuk het is om Nurses te doen, ook al is ze alleen nog maar op de doorpas van de kostuums geweest, en dat ze de tijd van haar leven heeft.
‘En dat heb ik allemaal aan Rebecca te danken,’ blijft ze maar zeggen. Ik kijk even naar Lorna om te zien of die geïrriteerd is, maar ze lacht vrolijk met ons mee, dus ontspan ik en neem ik het compliment in ontvangst. Kathryn ziet er inderdaad fantastisch uit, levendig en stralend, energieker dan ik haar ooit heb gezien, dus ik vind dat ik wel een beetje trots mag zijn op deze transformatie.
Rond kwart over vijf is het volle bak. Gary McPherson is geweest en alweer weg, met een van de deelnemers van de X-factor van vorig jaar aan zijn arm. Hij verkondigde dat ze gingen trouwen, en hij werd van alle kanten gefeliciteerd. Kay, die graag roddelbladen leest, fluistert dat ze geen idee had dat Gary en Anastasia een stel waren en ik leg uit dat ze elkaar waarschijnlijk pas net hebben ontmoet, en dat ze geld nodig hebben van de tijdschriften, en aandacht. Ik vertel haar ook dat Gary ongetwijfeld al zijn voormalige collega’s van Reddington Road zal uitnodigen voor de bruiloft, zelfs degenen die hij zogenaamd haat, en dat Anastasia als de bliksem haar contacten met alle andere X-factorkandidaten zal aanhalen, die ze meteen na de show had gedumpt. Want ze krijgen een dikke bonus voor elk beroemd gezicht dat tijdens de ceremonie kan worden gekiekt. Misschien komen ze zelfs op de cover te staan, als ze de winnaar kan overtuigen om ook te komen. Gary zegt dat wij natuurlijk ook allemaal van harte zijn uitgenodigd, en ik zeg tegen Kay dat ze zich maar niet moet verheugen. Hij zal het zich toch niet meer herinneren, behalve als een van ons de krant haalt, en hij dus munt uit ons kan slaan.
‘Jemig,’ zegt ze, ‘je leert nog eens wat als je hier werkt.’
Mijn andere nieuwe beschermelingen komen ook binnen om ons een fijne kerst te wensen – Jasmine, met een nieuw vriendje aan haar arm, en Samuel die zijn tweede klus bij Nottingham General net heeft afgerond en me zegt dat hij dus weer werk nodig heeft.
‘Heb jij Marilyn Carson al eens ontmoet,’ vraag ik en hij zegt van niet, dus sleep ik hem mee om hem aan haar voor te stellen. Ik heb alweer een hoofd vol plannetjes hoe ik hem aan de slag kan houden.
Mary en Craig komen ook langs en zij zegt op een gegeven moment zachtjes dat ze hoopt dat Lorna haar ook aan mij overdoet, want ze weet dat ze Marlborough Murder Mysteries aan mij te danken heeft. Ik zeg dat we even moeten afwachten, want Lorna is nu in bloedvorm en ze is onstuitbaar. Maar het compliment maakt me wel trots. Craig vindt zichzelf helemaal belangrijk nu hij zijn eerste opdracht binnen heeft. Het filmen begint twee weken na de kerstvakantie – in soapland werken ze altijd maar door – en ze hebben al laten doorschemeren dat ze graag willen dat hij nog een aflevering schrijft. Ik gun hem zijn opschepmomentje. Daar hebben we allemaal wel eens recht op, vind ik.
Dan komt er iemand binnen die zelfs ik niet herken.
‘Mijn hemel, is dat Joy Wright Phillips?’ vraagt Lorna, en ze loopt op haar af om haar te begroeten. Joy is nog nooit op onze kerstborrel geweest. Tenminste, niet sinds ik hier werk. Ik heb haar nog maar één keer ontmoet, dat was jaren geleden, en in mijn herinnering liep dat behoorlijk stroef. Lorna neemt haar mee om haar voor te stellen en Joy schenkt me een brede glimlach, schudt mijn hand en vertelt dat ze nu echt weer aan het schrijven is. Ze schrijft elke ochtend in bed – en ze mag er alleen uit voor een kopje thee – twee uur, vaste prik, en zonder zich te laten afleiden. Ze schiet lekker op, zegt ze. Ze heeft een idee en ze denkt dat het goed werkt. Ze denkt aan de Bush of de New End, een klein theatertje in elk geval. Ze zou graag eens langskomen in januari om het erover te hebben. Ik zeg dat ik het fantastisch vind dat ze over haar writer’s block heen is. Ik heb eigenlijk geen idee of ze echt kan schrijven, want het is inmiddels al zo lang geleden. Maar ik ben dolblij dat ze eindelijk weer eens haar pen op papier zet – of haar vingers op de toetsen, neem ik aan – en dat ik daar een rol bij heb kunnen spelen.