Dan ziet hij Lorna naast Rose zitten. Ze is wit weggetrokken, en haar ontspannen houding is helemaal weg.
‘Oké,’ zegt hij en hij kijkt me aan. ‘Nu snap ik het niet zo goed. Ik weet wel dat je nieuwe vrienden nodig had, maar dit is dus belachelijk. Jij haat Lorna. Dat heb je me wel honderd keer gezegd.’
Dan grijpt in. ‘Alex, zo is het genoeg. Jij bent niet uitgenodigd. Je hebt hier niets te zoeken…’
‘Natuurlijk ben ik wel uitgenodigd. Dit doen we toch altijd op de eenentwintigste december. En de vierentwintigste komen jullie bij ons. En met oudjaar gaan we eerst vroeg uit eten en dan naar huis, afwisselend bij ons en bij jullie. En elke donderdagavond zitten we hier, elke maandagavond bij ons, en op vrijdag gaan we naar de kroeg en elke zaterdag naar een restaurant. En één keer per jaar, in de herfstvakantie, gaan we met z’n allen weg. Verder mag er nooit iemand anders bij al die rituelen aanwezig zijn, behalve deze avond. Ja, Rebecca heeft ons hele leven voor ons uitgestippeld, dat van ons vieren en onze kinderen. Zo is het toch, Rebecca?’
Ik haat hem. ‘Ik denk dat je nu moet gaan.’
‘Maar ik ben er net,’ zegt hij en hij gaat naast Dan op een stoel zitten, zodat hij toevallig naast Lorna terechtkomt. Ze ziet eruit alsof ze zo kan overgeven.
‘Jullie hebben zeker worstjes met aardappelpuree gegeten, en dan trifle toe. En toen iedereen binnenkwam stonden er kerstliedjes op en er was voor iedereen een persoonlijke christmas cracker. Rebecca houdt namelijk niet van verandering.’
We zitten als verlamd, omdat we te stijf Brits zijn om nu een scène te schoppen. Uiteindelijk moet ik toch iets zeggen, vind ik. ‘Alex, ik weet wel dat je nog steeds kwaad op me bent…’
Hij lacht. ‘Haal je nu maar niks in je hoofd. Ik ben hier niet voor jou. Ik kom voor Isabel.’
Alle ogen richten zich op Izz. Rose en Simon kijken verbijsterd en nieuwsgierig, Lorna is bleek en beverig, Dan is woest maar weet niet wat hij moet doen. Isabel kijkt Alex aan, en wacht op wat komen gaat. Persoonlijk voel ik geen enkele behoefte om te horen wat Alex te zeggen heeft. Ik wil alleen maar dat hij ons allemaal met rust laat.
Hij leunt naar haar toe. ‘Isabel, ik wil je terug. Ik heb een fout gemaakt. Een verschrikkelijke, stomme fout, en het spijt me zo ontzettend, dat geloof je niet. Ik weet dat ik nooit bij jullie weg had moeten gaan, bij jou en de meisjes. En ik weet ook dat mijn gedrag naar Rebecca onvergeeflijk is.’
Ik voel dat Rose en Simon hun hoofden nu naar mij draaien, alsof ze naar een tenniswedstrijd kijken. Ik staar naar de tafel.
‘Maar ik zat er helemaal naast wat Rebecca betreft. God, wat heb ik me daarin vergist. En je weet dat ik nooit echt iets voor Lorna heb gevoeld…’
Flats. Twee hoofden richting Lorna. Ik kijk ook naar haar. Ze ziet er geschokt uit, maar dit is geen nieuws meer voor haar, dus houdt ze zich kranig.
‘…en nu zie ik wel in dat ik eigenlijk van jou hou. Ik heb alleen een poosje raar gedaan, meer was het niet. Noem het voor mijn part midlifecrisis. Whatever. Maar dat is nu voorbij. Dus ik wil graag terugkomen, als jij mij weer terug wilt. We kunnen dit achter ons laten, Isabel, alsjeblieft…’
Dan houdt hij eindelijk zijn kop en we kijken allemaal naar Isabel. Ik zie dat ze geraakt is en dat ze erover nadenkt. Haar ervaring met Luke heeft haar kwetsbaar gemaakt en de schijnveiligheid van haar huwelijk lijkt haar op dit moment waarschijnlijk heel aantrekkelijk.
‘Alex…’ zegt ze zachtjes, ‘ik weet niet wat ik hiervan moet denken.’
Ik weet dat dit me niet aangaat. Ik weet dat ik me er niet mee moet bemoeien. Maar wat voor vriendin zou ik zijn als ik haar weer naar hem terug laat gaan zonder dat zij eerst het hele verhaal kent. Als ze eenmaal de volle omvang van Alex’ bedrog onder ogen heeft gezien en hem dan nog steeds terug wil, dan moet ze het zelf weten. Ze is een volwassen vrouw. Ze moet het zelf maar uitzoeken. Maar nu zijn de verhoudingen scheefgetrokken.
Voor ik iets kan zeggen, komt Natalie binnen die er heel schattig uitziet in haar SpongeBob-pyjamaatje. Ze wrijft de slaap uit haar ogen. We zitten er allemaal in stilte bij, en sommigen – onder wie ikzelf – toveren een glimlach op ons gezicht alsof we willen zeggen: ‘Kijk eens hoe gezellig we het hebben, Nat?’ Ze is te moe en gedesoriënteerd om de spanning op te merken en ze kruipt als een poesje bij Isabel op schoot.
‘Ik kan niet slapen.’
‘Zal ik je dan weer instoppen?’ vraagt Alex, en dan is Natalie ineens klaarwakker, en kijkt naar waar deze stem vandaan kwam.
‘Papa!’ Ze stort zich boven op hem alsof hij na vijf jaar drenkelingschap op zee is gevonden. ‘Je hebt helemaal niet verteld dat papa ook kwam!’ zegt ze op beschuldigende toon tegen Isabel.