‘Lorna raakt dan bijna al haar cliënten kwijt, want die willen met jou mee, als ze dit horen,’ zegt ze.
‘Maar zo wil ik het niet doen,’ zeg ik.
Lorna zit te buffelen in haar kantoortje, en is weer helemaal de oude. Ze belt Kay om de zoveel minuten met nog meer werk, en uit wat ik van Kay hoor, maak ik op dat ze zich ongelofelijk uitslooft om te bewijzen dat ze weer helemaal terug is. Ik ben blij voor haar. Hoewel iets in mij ook denkt dat het leven gemakkelijker zou zijn als zij weer met Alex was, zodat die bij Isabel uit de buurt bleef. Dat wens ik haar alleen niet toe. Ze is ook het werk aan het controleren dat ik heb gedaan toen zij er niet was, en dat is wel een beetje eng. Ze laat Kay bellen met Phil Masterson, en dan met Marilyn Carson en dan met Jasmine, Mary, Samuel, Craig, Joy en Kathryn, en dat alles direct achter elkaar. Zou ze dan toch nog bezig zijn om mijn ondergang te plannen, ook al lijkt ze haar best te doen om zich iets fatsoenlijker te gedragen? Ik zie haar er zo voor aan en ik voel een sterke drang om de telefoontjes af te luisteren, maar ik vind dat ik dat gezien mijn nieuwe, professionele hoedanigheid niet kan maken. Ach nou ja, laat ze het maar proberen. Ik ben hier toch binnenkort weg. Me druk maken over wat Lorna allemaal uitvreet, helpt me om me te concentreren op wat ik echt wil, en dan vat ik eindelijk moed en klop aan bij Melanie.
‘Heb je even?’ vraag ik als ze opkijkt. Ik weet dat ze ja gaat zeggen, want dat doet ze altijd, ook al komt ze om in het werk.
‘Tuurlijk, kom binnen.’
Ik loop naar binnen en doe de deur achter me dicht, wat hier bij Mortimer and Sheedy altijd wil zeggen dat er iets ernstigs aan de hand is.
‘Vertel het eens?’
Ik ga zitten. ‘Ik… je weet dat ik het heerlijk vind om hier te werken…’
‘Dat klinkt niet goed,’ zegt Melanie. Ze legt haar pen neer alsof ze wil bewijzen dat ze haar aandacht bij mij heeft en nergens anders bij.
‘Ik heb nooit ergens anders willen werken dan hier. Jij en Joshua voelen als familie.’
‘Ga je me nu vertellen dat je bij ons weg wilt?’ Ze kijkt zorgelijk.
‘Nee… Nou ja, ik weet niet. Uiteindelijk wel, ja.’ Kom op, Rebecca. Gooi het eruit. ‘Het punt is dat ik zelf graag agent zou willen worden. Met mijn eigen cliënten en zo.’ Ik kijk op om te zien of ze me uitlacht om dit belachelijke plan, maar dat doet ze niet. ‘Alleen, ik heb natuurlijk niet echt ervaring en ik hoopte dat jij me advies zou kunnen geven over welke stappen ik zou kunnen nemen.’ Ineens lijkt dit helemaal niet zo’n goed idee meer. Het is waarschijnlijk niet mijn slimste zet ooit, om aan mijn huidige werkgever te vragen hoe ik aan een betere baan kan komen.
‘Ik dacht altijd dat jij die verantwoordelijkheid niet wilde. Dat zei je altijd…’
‘Dat weet ik. Maar nu wil ik het wel. Of misschien wilde ik het altijd al, maar durfde ik dat gewoon niet onder ogen te zien.’
‘Nou ja, je zult begrijpen dat het er hier niet meer in zit,’ zegt ze. ‘We hebben Lorna net promotie gegeven en we zijn maar een klein bureau.’
‘Dat snap ik.’ Zodra ze heeft gezegd dat er geen kans is op promotie binnen Mortimer and Sheedy voel ik dat dat nu juist precies was waar ik op hoopte. Ik doe het in mijn broek bij het idee dat ik ergens anders naartoe moet en helemaal opnieuw moet beginnen. Ineens zakt alle moed me in de schoenen en dat ziet zij aan mijn gezicht.
‘Hadden we maar eerder geweten dat jij deze ambitie had…’
‘Ik wist het zelf niet eens. Sorry…’
‘Je weet dat we het vreselijk zouden vinden als je ging, maar ik zal doen wat ik kan om je te helpen. Ik heb altijd al gevonden dat je veel meer in je mars had.’
Ze zegt dat ze eens zal nadenken over wat goede bureaus voor mij zouden zijn. Ze kent wel wat mensen met wie ze eens kan praten. Zij en Joshua zullen me een klinkende referentie geven, dat spreekt voor zich. Ik bedank haar en zeg haar nog maar eens dat ik echt niet weg wil bij Mortimer and Sheedy, dat het niet is omdat ik hier ongelukkig ben, maar dat ik dit moet doen, voor mezelf. En dat ik, als er niets anders komt, met alle plezier de rest van mijn leven hier blijf werken. Melanie lacht en zegt dat ze me volkomen begrijpt.
‘Ik zal het er met Joshua over hebben,’ zegt ze. ‘Dan kan hij zich op het ergste voorbereiden.’ En ik word helemaal misselijk, alsof ik iets in beweging heb gezet en ik de rem er nu niet meer op kan gooien, zelfs al zou ik dat willen.
Nog maar een paar dagen tot onze kerstsluiting. Twee hele weken lekker niksen. Vroeger kwamen Alex en Isabel en de meisjes altijd op de eenentwintigste bij ons voor een uitgebreid diner om dat te vieren, en dan nodigden we nog wat andere lui uit. En kerstavond waren we steevast met ons vieren en de kids.