Kay weet dat. Enfin, ze kent niet alle details, maar toen ik net terug was heb ik haar wel ingefluisterd dat ik mee moest naar de lunch. Ze kijkt naar mij en ik schud mijn hoofd, want ik wil niet dat ze vertelt dat ik erbij was.
Uiteindelijk kiest ze voor volmaakte onwetendheid en zegt: ‘Nee, daar heeft Lorna nog niets over verteld.’
Ik hou mijn hoofd gebogen, in de hoop dat Melanie weggaat, maar ze blijft rondhangen om te kletsen totdat Joshua terugkomt en zegt: ‘Het is kennelijk goed gegaan. Johnson komt blijkbaar binnenkort door met een voorstel voor Heather op basis van een of ander idee voor een programma dat hij wel ziet zitten.’
‘Wow,’ zegt Melanie, ‘dat is geweldig. We moeten het nog wel een paar maanden onder de pet houden natuurlijk…’
‘Uiteraard,’ zegt Joshua. ‘Lorna hoopt dat ze er een contract voor drie jaar uit kan slepen. En dan gaat Heather ook nog zelf een deel van de formatrechten opstrijken. Hier kan ze schatrijk van worden.’
‘En wij ook, hopelijk,’ zegt Melanie, die onder woorden brengt waar Joshua eigenlijk aan dacht.
‘Gefeliciteerd, Lorna,’ zegt ze, als ze ziet dat die naar het keukentje loopt. ‘Het lijkt erop dat je dit goed hebt aangepakt.’
‘Dank je,’ zegt Lorna met een glimlach, en zonder mij aan te kijken.
De rest van de dag gaat als in een waas aan me voorbij, en pas als ik in de metro zit op weg naar huis denk ik eraan dat ik Isabel had moeten bellen. Tegen de tijd dat ik uitstap en weer bereik heb is het al te laat. Ze heeft om halfzeven afgesproken met Luke en ik wil niet bellen als ze al in gesprek zijn. Dus stuur ik een sms’je: ‘veel sterkte, bel me als je klaar bent,’ en ga naar huis waar ik gespannen wacht op haar bericht.
Dan zit even erg over haar in de rats als ik, dus proberen we afleiding te zoeken door de kinderen aan te bieden hen met hun huiswerk te helpen. Dat werkt niet echt, want Zoe’s idee van hulp krijgen is dat zij de kamer uit loopt en hoopt dat wij alles voor haar doen, wat tegen al mijn principes indruist, en William denkt dat kinderen met ouders die toezien op hun huiswerk ‘dom’ zijn en dus slaat hij ons aanbod pertinent af.
Dan helpt me met het avondeten en we proberen over andere dingen te praten, om er niet aan te hoeven denken. Om eerlijk te zijn; hij wil heel graag weten hoe mijn dag is verlopen, vooral als ik vertel dat ik mee moest naar de lunch. Hij steekt zijn trots niet onder stoelen of banken, want hij vindt dat ik de boel heb gered. En hij beweert ook dat hij mijn idee goedvindt, maar dat zegt hij alleen maar om lief te doen. Dan haat reality-tv.
Tegen halfacht begin ik me echt zorgen te maken. Hoelang duurt het om tegen iemand te zeggen: ‘Ik weet dat je nog bij je vrouw bent. Het is over tussen ons.’?
‘Je denkt toch niet dat hij haar heeft omgepraat, hè?’ vraag ik aan Dan.
‘Dat wie wie heeft omgepraat?’ vraagt William terwijl hij met veel lawaai het laatste beetje ijs van zijn bordje schraapt.
‘Niemand,’ zegt Dan en William rolt met zijn ogen.
‘Ja hoor, tuurlijk.’
‘Nee,’ zegt Dan als hij mij aankijkt. ‘Dat denk ik niet. Misschien wil ze er niet meteen over beginnen. Misschien gunt ze hem wel de kans om er zelf als eerste mee te komen.’
‘Dus er is wel iets aan de hand,’ zegt William. ‘Wie is zij?’
‘Duh,’ zegt Zoe. ‘Wat ben jij dom, zeg.’
‘Dit is iets voor grote mensen,’ zeg ik. ‘Dus dat betekent dat het jou geen bal aangaat.’
‘Waarom praten jullie er dan over waar wij bij zijn?’
Daar heeft hij een punt, maar gelukkig gaat op dat moment mijn telefoon en het is Isabel, dus ik loop naar de keuken en neem daar op.
‘En?’ vraag ik nog voor ze gedag kan zeggen. ‘Gaat het?’
Isabel vertelt dat ze met Luke had afgesproken in de bar van het restaurantje waar ze zouden eten. Ze had gewacht tot ze een glas wijn had, want ze had de behoefte zich wat moed indrinken. Ondertussen kletste Luke over zijn dag alsof er niets aan de hand was. Hij was zo relaxed, zegt ze, en hij zat er totaal niet mee om met haar in een openbare gelegenheid te zitten, dat ze nog even geloofde dat wij het allemaal verkeerd zagen.
‘Ik bedoel,’ zegt ze. ‘Ik dacht, waarom zou hij anders mee zijn gegaan naar mijn vrienden?’
‘Omdat hij zich onoverwinnelijk waant?’ opper ik. Het zit me dwars dat Luke er geen probleem in zag om zo indiscreet te zijn. Dat kon ik alleen maar rationaliseren door te geloven dat hij zich oppermachtig voelde – met andere woorden, dat het een arrogante zak is – en dus dacht dat hij toch nooit betrapt zou worden. Zijn gezin woont niet meer in de buurt en Charlie gaat in de zomer toch van school; hij dacht zeker dat hij er wel mee weg zou komen. Of misschien is zijn vrouw wel zo iemand die haar mond houdt als ze erachter komt omdat ze alles liever doet dan weer helemaal opnieuw beginnen. Misschien doet hij dit wel heel vaak en zit zij in hun huis in Highgate te wachten tot hij weer bij zijn positieven komt.