Ik zuchtte. Dacht ik nou echt dat ik er niet heen zou hoeven gaan? Mijn moeder en Stanton steunden organisaties die zich inzetten voor misbruikte kinderen omdat ik dat een belangrijk goed doel vond. Als dat inhield dat ik zo nu en dan naar een saai evenement moest, was dat een kleine prijs voor wat het me opleverde.
Ik haalde diep adem en ontspande me bewust. Ik nam me voor mezelf eraan te herinneren om mijn vader te bellen zodra ik thuis was en dacht na over hoe ik Gideon met een briefje zou kunnen bedanken voor de katerremedie. Misschien kon ik wel een e-mail sturen naar het adres dat op zijn visitekaartje stond, maar dat had weinig stijl. Bovendien wist ik niet wie zijn e-mails allemaal lazen.
Ik zou hem gewoon wel bellen als ik thuiskwam. Waarom niet? Hij had het me tenslotte gevraagd, nee, opgedragen: hij had het bevel op zijn visitekaartje geschreven. En dan kon ik zijn goddelijke stem tenminste weer horen.
De deur ging open en de masseuse liep binnen. ‘Hallo, Eva. Ben je d’r klaar voor?’
Nog niet helemaal. Maar wel bijna.
Na vele heerlijke uurtjes in het wellnesscentrum zetten mijn moeder en Cary me af bij het appartement. Daarna gingen ze op pad om nieuwe manchetknopen voor Stanton te kopen. Nu ik alleen was, kon ik mooi Gideon bellen. Maar zelfs nu ik de nodige privacy had, toetste ik zijn telefoonnummer nog wel vijf keer gedeeltelijk in voordat ik ook echt verbinding maakte.
Hij nam al na één keer overgaan op. ‘Eva.’
Ik was heel even van mijn stuk omdat hij blijkbaar kon zien dat ik het was die hem belde. Hoe kwamen mijn naam en nummer nou in zijn bellijst? ‘O, eh... hallo, Gideon.’
‘Ik ben een paar straten bij je vandaan. Laat de receptie weten dat ik eraan kom.’
‘Wat?’ Ik had het gevoel dat ik een deel van het gesprek had gemist. ‘Waar aankom?’
‘Bij jou. Ik ben nu bij je in de straat. Bel de receptie, Eva.’
Hij verbrak de verbinding en ik keek naar de telefoon. Ik probeerde tot me te laten doordringen dat Gideon over een paar seconden weer bij me zou zijn. Enigszins verdoofd ging ik naar de intercom en sprak met de receptie. Ik liet hen weten dat ik hem verwachtte en terwijl ik dat zei, liep hij de hal in. Even later stond hij al bij mij voor de deur.
Pas op dat moment besefte ik dat ik alleen maar een zijden kamerjas aanhad die tot op mijn dijen kwam, en dat mijn gezicht en haar waren opgemaakt voor het diner. Wat voor indruk moest dat wel niet bij hem wekken?
Ik trok de ceintuur van mijn kamerjas strakker aan voordat ik hem binnenliet. Het moest maar zo. Het was nou niet alsof ik hem had uitgenodigd om hem te verleiden.
Gideon bleef lang in de gang staan, en nam me op van mijn kruin tot aan mijn tenen met french manicure. Ik was al net zo onder de indruk van zijn verschijning. Hoe hij eruitzag, met zijn versleten spijkerbroek en een T-shirt, maakte dat ik hem met mijn tanden uit wilde kleden.
‘Helemaal de moeite waard om je zo aan te treffen, Eva.’ Hij stapte binnen en deed de deur achter zich op slot. ‘Hoe voel je je?’
‘Goed. Dankzij jou. Dankjewel.’ Mijn maag trilde omdat hij hier was, bij mij, waardoor ik me bijna... duizelig voelde. ‘Maar dat is vast niet de reden dat je langskomt.’
‘Ik kwam omdat het te lang duurde voordat je me belde.’
‘O, ik wist niet dat ik een deadline had.’
‘Ik moet je iets vragen wat nogal tijdgevoelig is, maar ik vond het nog belangrijker om te weten of het wel goed met je ging na gisteravond.’ Zijn ogen waren donker terwijl ze over me heen gleden en zijn adembenemende gezicht werd omlijst door die zwierige franje van inktzwart haar. ‘God, wat zie je er prachtig uit, Eva. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iets zo graag heb gewild.’
Die eenvoudige paar woorden maakten me geil en behoeftig. En veel te kwetsbaar. ‘Waar heb je dan zo’n haast mee?’
‘Ga vanavond met me mee naar het liefdadigheidsdiner.’
Ik deed een stapje achteruit, omdat ik verrast en opgewonden was door het verzoek. ‘Ga jij daar dan heen?’
‘Ja, en jij ook. Ik heb het gecheckt, omdat ik wist dat je moeder erheen zou gaan. Laten we samen gaan.’
Ik greep naar mijn keel. Ik werd heen en weer geslingerd tussen verbazing over het wonderlijke gegeven dat hij zoveel over mij wist en bezorgdheid over wat hij van me vroeg. ‘Dat is niet wat ik bedoelde toen ik zei dat we tijd met elkaar zouden moeten doorbrengen.’