Er kwam een zwarte limousine voorrijden en Clancy zat achter het stuur. Paul opende het achterste portier voor ons en wij klommen in de auto. We gilden toen we een doos Chocopologie van Knipschildt op de achterbank aantroffen. We zwaaiden naar Paul, en gingen met piepkleine hapjes zitten snoepen van de truffels, die het waard waren om heel langzaam opgegeten te worden.
Clancy reed ons rechtstreeks naar Perrini’s, waar de spanning van je afviel zodra je binnenstapte. Over de drempel stappen was alsof je naar het andere eind van de wereld op vakantie ging. Elke deur werd omlijst door weelderige, kleurig gestreepte zijden stoffen, terwijl met juwelen bewerkte kussentjes elegante Franse stoelen en enorme fauteuils sierden.
Vogels kwetterden vanuit gouden kooitjes die aan het plafond hingen en potplanten vulden elk hoekje met groen gebladerte. Decoratieve fonteintjes zorgden voor het geluid van stromend water, terwijl een zacht strijkmuziekje de kamer in kabbelde via vernuftig verborgen speakers. De lucht was gearomatiseerd met een mengsel van exotische specerijen en parfums, waardoor ik het gevoel kreeg dat ik de wereld van Duizend-en-een-nacht was binnengestapt.
Het was op het randje, maar het bleef net binnen de perken. Perrini’s was exotisch en luxueus, echt verwennerij voor wie het zich kon veroorloven. Zoals mijn moeder, die net uit een melk-en-honingbad was gestapt toen we aankwamen.
Ik bestudeerde het overzicht van de behandelingen die je kon kiezen en besloot mijn gebruikelijke ‘krijgsvrouw’ maar eens over te slaan en te gaan voor ‘hartstochtelijk verwennen’. Ik was de week daarvoor al geharst, maar de rest van de behandeling – ‘ontworpen om u seksueel onweerstaanbaar te maken’ – leek precies waar ik behoefte aan had.
Eindelijk was het me gelukt met mijn gedachten weer naar de veilige zone van werk terug te keren toen ik Cary’s stem vanaf de pedicurestoel naast die van mij hoorde zeggen: ‘Mevrouw Stanton, hebt u Gideon Cross weleens ontmoet?’
Ik staarde hem aan. Hij wist dondersgoed dat mijn moeder uit haar dak ging van nieuwtjes rond mijn romantische – en afhankelijk van de omstandigheden niet zo romantische – verwikkelingen.
Mijn moeder, die in de stoel aan de andere kant van me zat, leunde naar voren met haar gebruikelijke meisjesachtige opwinding over een rijke, knappe man. ‘Ja, natuurlijk! Hij is een van de rijkste mannen ter wereld. Nummer 25 of zo op de Forbes-lijst, als ik me niet vergis. Een zeer gedreven jongeman, uiteraard, en een gulle weldoener voor veel van de stichtingen voor kinderen waar ik me voor inzet. Hij is zeer begerenswaardig, natuurlijk, maar het spijt me, Cary, volgens mij is hij geen homo. Hij heeft een beetje de reputatie van een rokkenjager.’
‘Hè, wat jammer nou.’ Cary grijnsde en negeerde mijn fervente hoofdschudden. ‘Maar het zou sowieso een hopeloze zaak zijn, want hij heeft zijn zinnen op Eva gezet.’
‘Eva! Dat wist ik helemaal niet. Waarom heb je me daar niets over verteld?’
Ik keek naar mijn moeder, met haar gescrubde gezicht dat jong en rimpelloos was, en heel erg op het mijne leek. Ik was overduidelijk het kind van mijn moeder, tot aan mijn achternaam aan toe. De enige concessie die ze aan mijn vader had gedaan was mij naar zijn moeder vernoemen.
‘Er valt niks te vertellen,’ zei ik beslist. ‘We zijn gewoon... vrienden.’
‘Dat zullen we dan nog weleens zien,’ zei Monica, met een berekenende blik waarvan de schrik me om het hart sloeg. ‘Ik had het kunnen weten: je werkt natuurlijk in hetzelfde gebouw als hij. Ik weet zeker dat hij verkocht was zodra hij je zag. Hoewel hij erom bekendstaat dat hij liever brunettes heeft... hm... nou ja, hoe dan ook. Hij staat ook bekend om zijn uitstekende smaak. Dat heeft bij jou duidelijk de doorslag gegeven.’
‘Ja, maar zo zit het helemaal niet. Ga je er nou alsjeblieft niet mee bemoeien, mam. Je zet me nog voor schut.’
‘Ach, welnee. Als er iemand is die weet wat je met een man moet doen, dan ben ik het wel.’
Ik kromp in elkaar. Mijn schouders kropen omhoog tot onder mijn oren. En toen het eindelijk tijd was voor mijn massage-afspraak, had ik die hard nodig. Ik ging op de tafel liggen en sloot mijn ogen, met het plan om een dutje te doen om de lange avond vol te kunnen houden.
Net als alle meisjes vond ik het heerlijk om me mooi aan te kleden en er leuk uit te zien, maar liefdadigheidsevenementen waren echt een hoop werk. De hele tijd over koetjes en kalfjes praten was best vermoeiend. Je kaken gingen pijn doen van die voortdurende glimlach en gesprekken over bedrijven en mensen die ik niet kende, waren saai. Voor Cary was het een mooie gelegenheid om zichzelf onder de aandacht te brengen, maar anders had ik tegengestribbeld om erheen te gaan.