Maar omdat ik me nog steeds rottig voelde om mijn te lange lunchpauze, beschouwde ik het als boetedoening en nam op. ‘Met het kantoor van Mark Garrity...’
‘Eva liefje. Richard vertelde dat je je mobieltje was vergeten op zijn kantoor.’
Ik blies mijn adem uit en liet me in mijn stoel zakken. Ik zag zo voor me hoe mijn moeder haar zakdoek in haar hand frommelde, wat gewoonlijk gepaard ging met dit specifieke ongeruste toontje in haar stem. Ik werd er gek van, maar het was ook hartverscheurend. ‘Hoi mam. Hoe gaat het?’
‘O, met mij gaat het prima, dank je.’ Mijn moeder had een stem die tegelijkertijd meisjesachtig en zwoel was, als een soort kruising tussen Marilyn Monroe en Scarlett Johansson. ‘Clancy heeft je telefoon achtergelaten bij de conciërge van je flat. Je moet echt niet weggaan zonder dat je hem bij je hebt, hoor schat. Je weet maar nooit wanneer je nog eens iemand moet bellen...’
Ik had erover nagedacht of het haalbaar zou zijn om de telefoon gewoon te houden en de oproepen door te schakelen naar een nieuw nummer dat ik niet aan mijn moeder zou geven, maar daar maakte ik me niet het meest zorgen om. ‘Wat vindt dokter Petersen ervan dat je mijn telefoon laat traceren?’
De stilte aan de andere kant verraadde veel. ‘Dokter Petersen weet wel dat ik me zorgen om je maak.’
Ik kneep in de brug van mijn neus en zei: ‘Ik geloof dat we nog maar eens met z’n tweeën een afspraakje met hem moeten maken, mam.’
‘O... natuurlijk. Hij zei wel iets over dat hij je nog eens wilde zien.’
Waarschijnlijk omdat hij vermoedt dat je hem niet alles vertelt. Ik veranderde van onderwerp. ‘Ik heb het ontzettend naar mijn zin in mijn nieuwe baan, mam.’
‘Dat is geweldig, Eva! Behandelt je baas je goed?’
‘Ja, hij is super. Ik kon me geen betere wensen.’
‘Is hij knap?’
Ik glimlachte. ‘Ja, nou. En hij is bezet.’
‘Hè verdikkeme. Dat zijn de besten altijd.’ Ze lachte en mijn glimlach werd breder.
Ik vond het heerlijk als ze blij was. Ik zou willen dat ze vaker blij was. ‘Ik kan niet wachten tot ik je morgen op het benefietdiner van de stichting zie.’
Monica Tramell Barker Mitchell Stanton was in haar element op feestjes van de beau monde, een sierlijke, stralende schoonheid die nooit te klagen had gehad over aandacht van mannen.
‘Laten we er een dagje van maken,’ zei mijn moeder een beetje gespannen. ‘Jij, ik en Cary. Dan gaan we naar een wellnesscentrum, laten we ons verwennen en verzorgen. Het lijkt me dat je wel een massage kan gebruiken nadat je zo hard hebt gewerkt.’
‘Ik sla het niet af in elk geval. En ik weet zeker dat Cary het heerlijk zal vinden.’
‘O, ik heb er zo’n zin in! Zal ik om een uur of elf een auto bij je langs sturen?’
‘Wij zullen klaarstaan.’
Toen ik had opgehangen leunde ik achterover in mijn stoel en ademde uit. Ik had een bad en een orgasme nodig. Als Gideon Cross er op een of andere manier achter kwam dat ik masturbeerde terwijl ik aan hem dacht, kon me dat niet schelen ook. Als ik me seksueel gefrustreerd voelde, verzwakte dat mijn positie, en ik wist dat hij die zwakte niet had. Hij had voor het eind van de dag ongetwijfeld wel een van tevoren goedgekeurde opening voor hem klaarliggen.
Toen ik mijn hakken uitdeed om mijn loopschoenen aan te doen, ging mijn telefoon opnieuw. Ik wist dat mijn moeder meestal snel weer ging piekeren nadat ik haar had afgeleid. De vijf minuten sinds we ons gesprek hadden beëindigd was ongeveer precies de tijd die ze nodig had om te beseffen dat de kwestie van het mobieltje nog steeds niet opgelost was. Weer dacht ik erover niet op te nemen, maar ik had ook geen zin om problemen mee naar huis te nemen.
Ik nam op met mijn gebruikelijke begroeting, maar deze keer klonk ik niet zo pittig.
‘Ik denk nog steeds aan je.’
Het fluwelen gerasp van Cross’ stem overspoelde me met zo’n gevoel van opluchting, dat ik besefte dat ik had gehoopt hem nog een keer te horen. Vandaag nog.
Mijn god. Mijn hunkering was zo intens dat ik wist dat hij een drug voor mijn lichaam was geworden, de voornaamste bron voor een paar zeer intense kicks.
‘Ik voel je nog steeds, Eva. Ik proef je nog. Ik heb nog steeds een stijve, ondanks twee vergaderingen en een videogesprek. Het lijkt erop dat jij gaat winnen, dus noem je eisen maar.’