‘Nou, verstand van zaken heeft ie zeker.’ Cary draaide zijn laptop naar me om en liet me de homepage van Cross Industries zien, waar een indrukwekkende foto van het Crossfire op stond. ‘Het is zijn gebouw, Eva. Gideon Cross is eigenaar van dat gebouw.’
Verdomme. Ik sloot mijn ogen. Gideon Cross. Ik vond die naam wel bij hem passen. Hij was net zo sexy en elegant mannelijk als de man zelf.
‘Hij heeft mensen in dienst die de marketing voor zijn dochtermaatschappijen doen. Waarschijnlijk wel tientallen mensen die dat voor hem doen.’
‘Ach hou toch op, Cary.’
‘Hij is lekker, hij is rijk en hij wil met je naar bed. Wat is dan het probleem?’
Ik keek hem aan. ‘Het wordt zo’n gedoe als ik hem dan steeds maar tegenkom. En ik wil deze baan graag heel lang houden. Ik vind hem echt leuk. Ik vind Mark echt leuk. Hij heeft me helemaal bij het proces betrokken en ik heb al zoveel van hem geleerd.’
‘Weet je nog wat Dr. Travis heeft gezegd over ingecalculeerde risico’s? Als je psych zegt dat je die moet nemen, moet je dat gewoon doen. Dat kun jij best wel aan. Cross en jij zijn toch allebei volwassen?’ Hij richtte zich weer op zijn zoektocht op internet. ‘Wauw. Wist jij dat hij nog twee jaar te gaan heeft voor hij dertig wordt? Denk eens aan wat een uithoudingsvermogen die man moet hebben.’
‘Denk eens aan hoe onbeschoft hij is. Ik voel me beledigd door hoe hij het er gewoon maar uitgooide. Ik haat het om me een wandelende vagina te voelen.’
Cary hield zijn mond en keek me aan. Uit zijn ogen sprak medeleven. ‘Hé, het spijt me, meis. Jij bent zo sterk, zoveel sterker dan ik. Ik zie gewoon niet dat je dezelfde bagage meesjouwt als ik.’
‘Volgens mij doe ik dat ook niet, meestal.’ Ik ontweek zijn blik, omdat ik niet wilde praten over wat we in het verleden hadden meegemaakt. ‘Niet dat ik nou had gewild dat hij me mee uit vroeg. Maar er moet toch een betere manier zijn om tegen een vrouw te zeggen dat je met haar naar bed wilt?’
‘Je hebt gelijk. Hij is een arrogante zak. Laat hem maar naar je verlangen tot zijn ballen blauw uitslaan. Dat zal hem leren.’
Hij maakte me aan het lachen. Wat was hij daar toch goed in. ‘Ik betwijfel of die man ooit in zijn leven blauwe ballen heeft gehad, maar het is grappig om erover te fantaseren.’
Cary klapte zijn laptop resoluut dicht. ‘Wat gaan we vanavond doen?’
‘Ik zat eraan te denken om eens te gaan kijken bij die Krav Maga-studio in Brooklyn.’ Ik had er het een en ander over opgezocht nadat ik Parker Smith bij mijn work-out bij de Equinox had ontmoet, en naarmate de week vorderde, werd het idee van zo’n soort rauwe, lichamelijke uitlaatklep voor de stress steeds aantrekkelijker.
Ik wist dat het niets was vergeleken met een stevige neukpartij met Gideon Cross, maar ik had het vermoeden dat het stukken minder gevaarlijk zou zijn voor mijn gezondheid.
3
‘Ik weet zeker dat je moeder en Stanton je hier niet een paar keer per week ’s avonds naartoe laten gaan,’ zei Cary, terwijl hij zijn stijlvolle spijkerjack dichter om zich heen sloeg, ook al was het nauwelijks fris buiten.
Het verbouwde pakhuis dat Parker Smith als studio gebruikte, was een gebouw met een bakstenen gevel, in een voormalig industrieel gebied in Brooklyn waar de stad nu met moeite nieuw leven in probeerde te blazen. Het was een gigantisch grote ruimte, en de enorme metalen rolluiken gaven niets prijs van wat er binnen aan de gang was. Cary en ik zaten op een aluminium tribune te kijken naar een groepje vechtsporters op de matten beneden ons.
‘Oef.’ Ik kromp ineen toen een jongen een flinke trap in zijn kruis kreeg. Zelfs met beschermstukken moest dat wel zeer doen. ‘En hoe zou Stanton daar achter moeten komen, Cary?’
‘Omdat je in het ziekenhuis belandt?’ Hij keek even naar me. ‘Nee, even serieus. Krav Maga is echt bruut. Ze zijn nu alleen nog maar aan het sparren en er is al full contact. En zelfs als je blauwe plekken je niet verraden komt je stiefvader er op de een of andere manier toch wel achter. Hij komt er altijd achter.’
‘Dat komt door mijn moeder, zij vertelt hem alles. Maar ik ga haar hier niks over vertellen.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat ze het niet zou begrijpen. Ze zou denken dat ik mezelf wil beschermen vanwege wat er gebeurd is, en ze zou zich schuldig gaan voelen en dat zou me verdriet doen. Ze zou niet geloven dat mijn voornaamste drijfveren lichaamsbeweging en stressverlichting zijn.’