Hij streek met zijn hand over zijn dichte krullenbos, waardoor je kon zien dat hij gespannen was. ‘Wat vind jij van Kingsman Wodka?’
‘Eh... nou eh... eerlijk gezegd heb ik er nog nooit van gehoord.’
Mark leunde lachend achterover in zijn stoel. ‘Gelukkig maar. Ik dacht al dat ik de enige was. Nou ja, pluspunt is dat er geen slechte reputatie is die we moeten bijstellen. Geen nieuws is soms goed nieuws.’
‘Oké, hoe kan ik je helpen? Behalve door allerlei soorten wodka te onderzoeken en over te werken?’
Hij tuitte even zijn lippen en dacht erover na. ‘Schrijf dit maar op...’
We werkten door tijdens de lunchpauze en lang nadat het kantoor verlaten was, terwijl we de eerste gegevens van de strategen doornamen. Het was even na zevenen toen Marks smartphone ging. Ik schrok. Opeens was de stilte verbroken.
Mark zette de luidspreker aan en ging door met werken. ‘Hé, schat!’
‘Heb je die arme meid al te eten gegeven?’ vroeg een warme, mannelijke stem aan de andere kant van de lijn.
Mark keek naar mij door zijn glazen kantoorwand en zei: ‘O jee... vergeten.’
Ik keek snel opzij en beet op mijn onderlip om een glimlach te onderdrukken.
Er was duidelijk gesnuif te horen aan de andere kant. ‘Ze werkt er nog maar twee dagen en je laat haar nu al overwerken en van de honger omkomen. Straks neemt ze nog ontslag.’
‘Shit, je hebt gelijk. Steve, lieverd...’
‘Hou op met je “Steve, lieverd”. Houdt ze van chinees?’
Ik stak mijn duim omhoog naar Mark.
Hij grijnsde. ‘Ja hoor.’
‘Mooi. Ik ben er over twintig minuten. Laat je de beveiliging even weten dat ik kom?’
Vrijwel precies twintig minuten later drukte ik op de knop om Steven Ellison uit de wachtruimte binnen te laten. Hij was een kleerkast van een vent, gekleed in een donkere spijkerbroek, versleten werkschoenen en een keurig gestreken traditioneel overhemd. Hij had rood haar en vrolijke blauwe ogen, en zag er al net zo goed uit als zijn partner, alleen op een totaal andere manier. We zaten met zijn drieën rond Marks bureau en stortten kung pao-kip en biefstuk met broccoli op papieren bordjes, schepten er kleverige witte rijst bij op en vielen aan met eetstokjes.
Ik ontdekte dat Steven aannemer was en dat hij en Mark al sinds de middelbare school een stel waren. Ik zag hoe ze met elkaar omgingen, en voelde bewondering en een steekje jaloezie. Hun relatie was zo prachtig functioneel dat het een plezier was om met hen om te gaan.
‘Jezus, meid,’ zei Steven toen ik voor de derde keer opschepte, en hij floot. ‘Wat kun jij eten. Waar laat je het allemaal?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik laat het achter in de sportschool. Dat helpt wel.’
‘Let maar niet op hem, hoor,’ zei Mark grijnzend. ‘Steven is gewoon jaloers. Hij moet zelf op zijn meisjesachtige figuur letten.’
‘Godsamme.’ Steven keek een beetje zuur naar zijn partner. ‘Ik moet haar eens meenemen naar het schaften met de mannen. Ik kan nog een hoop geld verdienen als ik erom wed hoeveel ze kan eten.’
Ik lachte. ‘Dat lijkt me wel wat.’
‘Ha! Ik wist wel dat jij een wilde was. Ik zie het aan je lach.’
Ik keek naar mijn eten en weigerde terug te denken aan de tijd dat ik inderdaad nogal wild was, tijdens mijn rebelse, zelfdestructieve fase.
Mark schoot me te hulp. ‘Joh, laat mijn assistente eens met rust. En wat weet jij trouwens over wilde vrouwen?’
‘Ik weet dat sommige vrouwen het leuk vinden om met homo’s om te gaan. Ze houden wel van ons perspectief.’ Hij grijnsde. ‘Ik weet ook nog een paar andere dingen. Hé... nou moeten jullie niet zo gechoqueerd kijken. Ik wilde alleen maar weten of heteroseks echt zo goed was als de hype beweerde.’
Dit was duidelijk nieuw voor Mark, maar aan het trekje rond zijn lippen kon je zien dat hij zeker genoeg van hun relatie was om de hele uitwisseling amusant te vinden. ‘O ja?’
‘En wat vond je er dan van?’ vroeg ik dapper.
Steven haalde zijn schouders op. ‘Ik zal niet zeggen dat het overschat wordt, want ik ben duidelijk de verkeerde doelgroep en ik heb ook maar een zeer beperkte steekproef gedaan, maar ik kan wel zonder.’