Het telefoontje duurde maar een halve minuut. Terwijl hij op de ziekenwagen wachtte, nam hij de vrijheid haar kwetsuren nader te bestuderen. Haar onderbenen waren inderdaad blauw, maar nu zag hij dat ze niet aan één stuk gekleurd waren. Het leken eerder grote blauwe plekken. Was ze geslagen? Gemarteld? Hij voelde woede in zich opkomen, maar dwong zich na te denken over wat hij zag. Haar bovenbenen leken tamelijk onbeschadigd, maar onder haar heupen was het laken op verschillende plaatsen donker van het bloed. Ze was helemaal naakt en hij vroeg zich af waar het bloed vandaan kwam. Uit haar…? Hij durfde niet tussen haar benen te kijken.
Haar bovenlichaam zag er redelijk uit, maar hij meende een brandplek van een sigaret op een van haar borsten te zien. Toen hij ten slotte naar haar gezicht keek, was hij verrast dat hij daar maar één blauwe plek zag. Maar die liep wel van de haargrens aan de linkerkant tot aan haar oor. Waar hadden ze haar in vredesnaam mee geslagen? Het moest iets groots zijn geweest.
Meteen voelde hij zich misselijk. Hij had ergere dingen gezien, maar nooit bij iemand die hij zo graag mocht.
Kon hij iets anders vinden wat belangrijk was? Zijn ogen gingen door de kamer. Op het krukje naast het bed lag een spuit. Die was bepaald niet leeg, maar leek eerder klaar voor gebruik. Waarom dat, als ze toch al dood was?
Hij boog zich voorover om beter te kijken, en meende dat hij in zijn ooghoeken iets zag. Had ze een vinger bewogen? Opnieuw legde hij zijn duim op haar hoofdslagader, maar hij kon nog steeds niets voelen. Hij boog zich over naar haar mond. Voelde hij daar niet een klein zuchtje?
Toen brak hij met alle regels voor een plaats delict. Hij rende de keuken in, pakte het grootste glas dat hij kon vinden en vulde het met water. Toen liep hij terug en gooide het leeg over haar gezicht.
Merete zag Billy voor zich uit schuin oversteken naar de tennisbaan, kennelijk omdat dat de kortste weg was naar waar hij zo gauw had bedacht dat hij heen wilde. De deur in het hoge hek stond wijd open en ze begreep dat hij over de baan naar de andere kant wilde.
Ze liep op hem in. Dat ‘Billy’ een Harley-buikje had ontwikkeld, was duidelijk in haar voordeel. Toen hij bij de tennisbaan kwam, was ze nog maar dertig meter achter hem. Hij draaide zich om, constateerde hetzelfde en veranderde kennelijk van strategie. Hij stopte en ging voor het hek staan.
‘Kom maar op,’ zei hij grijnzend. Het effect werd natuurlijk gereduceerd door zijn slechte conditie. Dat merkte hij, en hij voegde eraan toe: ‘Ik weet hoe ik hoeren moet behandelen.’
Het dreigement had waarschijnlijk 99 van de honderd vrouwen ertoe gebracht te stoppen en er nog eens goed over na te denken. Hij raakte duidelijk in de war toen Merete dat niet deed, maar gewoon doorging. Ze stopte pas toen ze royaal binnen zijn comfort zone was.
‘Wil je je omdraaien, zodat ik je de handboeien om kan doen?’
Toen de uithaal kwam, was Merete erop voorbereid. In één beweging greep ze zijn onderarm, draaide die op zijn rug en klikte de handboei om zijn pols. Maar voordat ze zijn andere arm te pakken had, had Billy zich weer omgedraaid, en hij probeerde het met een uppercut.
Hij miste haar met zeker tien centimeter, maar nu had Merete er genoeg van. Ze gooide al haar kracht in de stoot in zijn maag en liet die volgen door een knie tegen zijn kin. Hij knikte over het hek en bleef als een zak hangen.
Toen sleepte ze hem naar de paal van het hek en maakte daar de andere kant van de handboei aan vast.
‘Ik had je misschien eerst moeten vertellen dat er maar vier mannen op het politiebureau zijn die van me kunnen winnen bij het armpje drukken,’ zei ze. Zijn enige reactie was een kleine, zwakke kreun.
Toen slenterde ze terug naar Svendsen en Johansen. De mond van haar collega stond open van verbazing.
‘Heb je de gevangenentransportauto opgeroepen?’ vroeg Merete.
Svendsen deed verbouwereerd zijn mond dicht en opende hem toen voorzichtig weer: ‘Allemachtig… eh… ja.’
Rudi Johansen hield zijn ogen strak gericht op de vrouwelijke brigadier. Blijkbaar benauwd voor wat ze verder nog kon verzinnen, schoof hij in dekking achter de brede rug van Svendsen.
Er kwam schot in de zaak. Bastian had net gebeld om te vertellen dat Economische Delicten en hij absoluut reden hadden om MediaGevinst en Reality aan te pakken, en dat dat spoedig zou gebeuren. Daarom kwam hij niet naar het ochtendoverleg. Halvor voelde ervoor om het hele overleg af te gelasten; het was beter om later vandaag bij elkaar te komen, als ze iets meer wisten. Hij vroeg Bastian dat door te geven aan de beide anderen.
Toen draaide hij het nummer van districtscommissaris Kåre Olsen.
‘Hoe ging het bij de Nationale Recherche?’
‘Ze waren niet blij, maar het ziet ernaar uit dat ze me het wel ooit zullen vergeven. Ik krijg vanmiddag een van hun tactische rechercheurs mee.’