‘Is dat zo?’
‘Het is toch niet onlogisch om te denken dat de chauffeur van de koerierauto een nauwe relatie heeft met het bedrijfsmagazijn,’ zei Halvor.
‘Klinkt een beetje dun,’ zei Hans Petter.
‘Probeer het maar,’ zei Halvor. ‘Als het niet lukt, ga je weer praten met Kent Willy Nilsen en ga je na of hij iets zegt wat hem aan dit adres kan koppelen.’
‘Oké. Ik meld me weer.’
Halvor had ook heel veel zin om uit te laten zoeken wie Yngve Enger had gebeld om zich te beklagen over de verdwijning van Irene Wiltze. Maar hij wist dat hij niet te ver moest gaan bij de officier; dat was nu eenmaal het nadeel van ongeoorloofd afluisteren.
Terug op het politiebureau nam hij even de tijd om voor zichzelf te recapituleren waar de teamvergadering over moest gaan. Toen ze in de gebruikelijke volgorde binnenkwamen – eerst Bastian en Merete, Hans Petter een paar minuten later – dacht hij het overzicht wel te hebben. Maar hij was nog niet zover dat hij iets wilde zeggen over het afluisteren van Enger. Het vermoeden bekroop hem dat wat Bastian en hij hadden gedaan misschien meer problemen had veroorzaakt dan opgelost.
‘Laten we eens opsommen wat we weten, dan stellen we ondertussen vragen: we weten zeker dat één verslaafde – de vriend van Lone Slevatn – is vermoord met een dosis 100% zuivere heroïne en we vermoeden dat er nog heel wat meer moorden zijn gepleegd. Hoeveel zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen, onder andere omdat het technisch heel moeilijk te bewijzen is…’
‘En dat is het geniale van deze moordmethode,’ zei Bastian.
Halvor knikte. ‘De doses worden gespoten door de slachtoffers zelf. De lijkschouwers kunnen alleen een ongewoon hoge concentratie heroïne in het lichaam vinden. Dus moeten we vertrouwen op de waarnemingen van een paar getuigen die we hebben en zorgen voor bekentenissen. Dat is meestal niet het gemakkelijkste in dit milieu. Tot dusverre hebben we alleen Annelene Busch, die zuivere heroïne van speeddealer Niels Rune Dalsrudjordet doorgaf aan bepaalde mensen. Alles wijst erop dat ze ook voor de rechtbank zal praten, maar ze komt helaas niet als een erg geloofwaardige getuige over. En wie zit er eigenlijk achter Dalsrudjordet, uit wie we tot nu toe nog geen zinnig woord hebben kunnen krijgen?’
‘Alsof dat enig verschil zou maken,’ merkte Bastian op, maar hij werd genegeerd.
‘Persoonlijk ga ik ervan uit dat de koerier van MediaGevinst, Kent Willy Nilsen, er een van is.’
‘Waarom dat?’ vroeg Merete.
‘Omdat hij betrokken was bij de moord op Lone Slevatn. Alles wijst erop dat zij is vermoord omdat ze niet stierf aan een overdosis, zoals de bedoeling was. Nilsen was een van degenen die het werk moesten afmaken. Hij is zelf niet verslaafd en heeft een behoorlijke baan als dekmantel. Als hij deel uitmaakt van de hiërarchie, staat hij gegarandeerd boven Dalsrudjordet.’
‘Heb jij een theorie waarom Irene Wiltze is verdwenen?’ vroeg Halvor aan Hans Petter.
‘Ik ben bang dat ze dood is. Vermoord. Er zijn veel mensen die hebben gezien dat ze met mij meeging nadat we bij Oslo Centraal met elkaar hadden gepraat. Als deze bende dat heeft ontdekt, is een leven hun natuurlijk geen cent waard, dat weten we. Ik kan niet geloven dat ze uit zichzelf is verdwenen.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat ze een dochter van vier heeft. Bovendien is ze… gewoon niet het type.’
Halvor deed alsof die laatste opmerking hem ontging, maar hij zag wel dat Bastian een grijns om zijn mondhoeken had. Zelf was hij niet erg geneigd om te lachen, vooral omdat hij dacht aan de uitdrukking ‘gegarandeerd weg’, die Yngve Enger had gebruikt en waarover hij Hans Petter niet kon vertellen.
‘Oké. Wat de moord op Lone Slevatn betreft, weten we voorlopig niet met wie Kent Willy Nilsen samenwerkte. We mogen wel aannemen dat het zijn taak was om bij het trappenhuis de wacht te houden. Maar wie heeft het mes in haar gestoken? Hebben we iets gevonden wat erop duidt dat zijn gabbers er iets mee te maken hadden?’
Merete schraapte haar keel en zei: ‘Ik heb niet veel te vertellen. Maar Rudi Johansen en Billy Krefting hebben de afgelopen jaren allebei een heel laag inkomen gehad. Toch wonen ze heel mooi in Grünerløkka.’
‘Vraag SO ze te schaduwen zodra ze daar middelen voor kunnen vrijmaken,’ zei Halvor.
Merete keek sceptisch op. ‘Zeker weten? Dat is een dure grap op zo’n smalle basis.’
‘Ik weet het zeker. We kunnen ons niet veroorloven het niet te doen. Kent Willy Nilsen heeft met iemand samengewerkt en we hebben voorlopig geen andere namen. Als Johansen en Krefting ermee te maken hebben, mag je erop rekenen dat ze hun sporen gaan toedekken zodra ze er lucht van krijgen dat hun maat vastzit. En in dat geval wil ik dat we ze op de hielen zitten.’