Ze had ook geen idee dat het leven van een zevenjarig kind zo interessant kon zijn, zeker niet als het werd beschreven door een junk die haar dochter maar om de week zag. Maar Annelene, zoals het inmiddels heel normaal was geworden om haar te noemen, wist bij de brigadier in korte tijd een oprechte belangstelling voor Ida’s wel en wee te wekken.
‘Maar denk nou niet dat ze nee zei! Komt haar pleegvader, die haar vraagt of ze niet mee wil naar het pretpark, zegt ze: “Nee, Stein. Weet je, ik zou me in die draaimolens niet veilig voelen met jou. Je bent veel te wild.”’
Annelene schaterde het uit. ‘Dus ze gingen niet naar het pretpark. We hebben afgesproken dat ik voor het eind van het seizoen een keertje met haar en haar pleegmoeder meega. Maar Stein moet thuisblijven!’
Nu lachte Merete ook mee, terwijl ze voor zich zag hoe de zevenjarige wijsneus serieus met haar pleegvader zat te praten.
Toen werd Annelene weer ernstig: ‘Maar ik denk dat ik niet langer dan vier uur aankan, en dat snapt ze. Het is echt een lief meisje. Handbal speelt ze ook al.’
Voor de voormalige handbaltopper Merete was daarmee het onderwerp voor het eerstvolgende halfuur bepaald. Toen kwam er nog een sms’je.
Nu was zijn vage bezorgdheid uitgegroeid tot alarmerend. Waarom leek het alsof Irene Wiltzes mobiele telefoon uitstond? Waar was ze in vredesnaam?
Naar huis gaan kon hij in elk geval vergeten. Er was geen sprake meer van een paar uurtjes zijn ogen dichtdoen. Hij had de neiging het hele politieapparaat in staat van paraatheid te brengen wegens de verdwijning van Irene Wiltze, maar hij wist dat ze hem zouden uitlachen als hij dat deed. Hoe lang had hij haar niet gezien? Hij keek op zijn horloge. Een uur en een kwartier. Het zou ook niet echt helpen als hij zei dat ze het laatst was gezien in een auto met een hoodie op de hoedenplank. Zulke truien waren niet onwettig en ook niet bepaald zeldzaam, dus om die reden zou hij net zo hard worden uitgelachen.
Maar zijn intuïtie! Hij kende één persoon die daar zelf ook royaal over beschikte en die doorgaans veel respect toonde voor die van anderen. Hij pakte zijn mobieltje weer.
Akersgate/Teatergate 1700
Dat was alles wat er stond. De prepaidtelefoon waarvan het bericht was verzonden had nog steeds geen eigenaar die terug te vinden was in het Bevolkingsregister, en de naam die bij het telecombedrijf was opgegeven was naar alle waarschijnlijkheid vals. Merete ging er ook van uit dat de telefoon werd uitgezet zodra hij in de lucht was geweest. In elk geval hadden ze er geen spoor van gevonden toen ze hem de vorige avond en in de loop van de dag met behulp van het mobiele netwerk van Telenor hadden gezocht. Dichterbij dan het basisstation waar hij was gebruikt om dit specifieke bericht te verzenden, zouden ze vermoedelijk niet komen.
Merete keek naar Annelene en merkte dat alle intimiteit verdwenen was. Zij was weer de politievrouw en Annelene de verslaafde – een verslaafde die over een paar uur van haar vaste aanvoerlijn was afgesneden.
Halvor zat op zijn kantoor en vroeg zich af waarom alles altijd tegelijkertijd moest gebeuren. Aan de mobiele telefoon had hij Hans Petter, die zo snel praatte dat het enige wat hij verstond het woord ‘verdwenen’ was, en tegelijkertijd ging zijn vaste telefoon op de achtergrond driftig over. Hij herkende het nummer van Merete op het display. Dat zij hem nu belde, kon maar één ding betekenen.
Hij nam een snel besluit. ‘Hans Petter?’
De rechercheur leek hem niet te horen en ging door met zijn spraakwaterval. Halvor verstond woorden als ‘trui met capuchon’ en ‘dochter’, maar pas toen Hans Petter ‘MediaGevinst’ zei, begreep hij wat hij moest doen. Hij greep de vaste telefoon, pakte de hoorn van de haak en zei ‘wacht even’ in de microfoon. Zelfs zonder dat hij de hoorn aan zijn oor hield, hoorde hij Merete aan de andere kant van de lijn duidelijk ‘Nee!’ roepen. Hij legde de hoorn neer en concentreerde zich weer op zijn mobieltje.
‘Hans Petter!’ Deze keer zei hij het zo hard dat de woordenvloed afnam, maar hij stopte niet.
‘Hans Petter!!!’ Nu brulde hij. Dat werkte. Door de plotselinge stilte aan de andere kant leek het wel of het gesprek was verbroken, maar Halvor hoopte van niet: ‘Ik heb Merete aan de lijn op de andere telefoon. Als jij zegt dat het met MediaGevinst te maken heeft, moet je met Bastian praten. Hij is helemaal op de hoogte.’
‘Hoe kan hij iets over MediaGevinst weten? Dat is toch helemaal nieuw, verd…’
Halvor negeerde zijn protesten, stond resoluut op en liep de gang op. ‘Bastian!’ Bastian verscheen ogenblikkelijk, en Halvor gaf hem de telefoon. Toen beende hij terug naar zijn bureau en pakte de hoorn van de vaste telefoon weer op, terwijl hij een moment terugverlangde naar de goeie ouwe militaire discipline in het politiekorps.