Halvor grijnsde weer: ‘De jongste twee worden vandaag opgehaald door oma en de oudste redt zich alleen. Het zou me niet verbazen als de aardappels al gaar zijn als ik thuiskom.’ De inspecteur liet zijn blik de tafel rond gaan. ‘Nog meer vragen over mij en mijn gezinsleven?’
Kennelijk niet, dus ze stonden op. Terwijl de anderen weggingen, bleef Hans Petter nog even achter.
‘Nog één ding,’ zei hij. ‘Dit is waarschijnlijk heel onbelangrijk en daarom heb ik het tijdens de vergadering niet gezegd.’ Toen vertelde hij over zijn bezoek aan Irene Wiltze, dat hij zijn mobiele telefoon was vergeten en terug moest. Maar hij vertelde niet over zijn oorspronkelijke plan om haar achterna te gaan.
‘Ik ben nagegaan waar ze met die taxi naartoe ging.’
‘En dat was?’
‘Naar Bygdøy. Om precies te zijn naar het optrekje van Yngve Enger.’
‘Dé Yngve Enger?’
‘Jawel.’
Halvor dacht na. Het was natuurlijk interessant dat een rijkaard en internetberoemdheid als Yngve Enger ’s avonds zulk bezoek kreeg, maar hij zag er de relevantie niet van in. ‘Het kunnen minnaars zijn?’
‘Misschien. Maar ik vind het een beetje raar dat ze zich als schoolmeisje verkleedt voordat ze erheen gaat.’
‘Wil je daarmee zeggen dat we reden hebben om Yngve Enger te arresteren wegens het zich verschaffen van seksuele diensten tegen betaling?’
‘Om eerlijk te zijn: geen idee. Ik begrijp sowieso niks van die vrouw.’ Halvor stond op het punt te zeggen dat dat niet bepaald een nieuw fenomeen was, maar wist zich in te houden.
De brigadier vervolgde: ‘Aan de ene kant is ze student, woont ze in de chicste buurt van de stad en heeft ze manieren alsof ze haar hele leven al met een etiquetteboek onder haar hoofdkussen slaapt. Aan de andere kant hangt ze rond bij het station, kent ze massa’s zwaar verslaafden en verkleedt ze zich als schoolmeisje voordat ze ’s avonds laat een taxi naar een beroemdheid neemt.’
‘Heb je naaldplekken gezien?’
‘Nee. Ze had een dun katoenen jasje aan.’
‘Jij bent nooit bij de Narcoticabrigade geweest, Hans Petter. Wij die daar wel hebben gezeten, weten dat heroïnegebruik in veel meer kringen voorkomt dan de meeste mensen willen geloven. Ik ben een keer mee geweest naar de arrestatie van een alleenstaande moeder met kinderen van drie en zeven jaar. Ze had haar kinderen al die jaren heel goed opgevoed en niemand – de huurbazen, de school, de kleuterschool en de kinderbescherming geen van allen – had er enig idee van dat ze al bijna zes jaar zwaar verslaafd was aan heroïne. De enige reden dat we haar oppakten, was dat we een anonieme tip hadden gekregen dat er een vrij grote partij bij haar thuis lag.’
‘En dat was zo?’
‘Jazeker! Meer dan genoeg om haar te kunnen pakken wegens het bezit van heroïne.’ Hij veranderde van onderwerp voordat Hans Petter vragen kon stellen over wat hij dacht van Irene Wiltze. De inspecteur had namelijk sterk het gevoel dat de blonde brigadier graag een ‘nee’ wilde horen op de vraag of hij dacht dat ook zij verslaafd was aan heroïne. Dus vroeg hij: ‘Hebben we enige reden om te denken dat Wiltze iets met de moord op Lone Slevatn te maken heeft?’
Hans Petter schudde zijn hoofd. ‘Integendeel, eigenlijk. Ze was erg behulpzaam.’
‘Mooi. Maar omdat ze de enige link met Enger is, hebben we dan toch ook geen reden om op hem door te gaan. Laten we dat maar opnieuw bekijken als zijn naam nog een keer opduikt.’
10
Oslo, dinsdag 4 augustus 2009
‘Mama?’
Irene Wiltze werd met een schok wakker van het opgewonden kinderstemmetje. Lise Marie zat recht voor haar, op haar hurken, om haar moeder in de ogen te kunnen kijken. Hoe laat was het?
‘Wat is er, meisje van me?’
‘Ik bloed.’
Meteen was ze klaarwakker. Ze stak haar arm uit en deed de lamp op het nachtkastje aan. ‘Bloed je? Waar?’
‘Hier.’ Lise Marie stak haar rechterwijsvinger op. Een klein bloeddruppeltje trilde zwak in het licht van de lamp, voordat het plotseling kantelde en een piepklein riviertje langs haar vinger omlaag vormde. Het vierjarige meisje droogde haar vinger af aan het laken alsof dat vanzelf sprak.
Het kon toch niet komen van…? Nee! Irene kwam snel overeind op haar elleboog. Met haar andere hand duwde ze op het kussen. Het voelde alsof daar nog steeds iets lag.
‘Wat doe je, mama?’ De stem van haar dochter klonk iel en bedremmeld.
‘Hoe is dat gekomen, Lise Marie?’ Irene deed haar best om haar hartslag en haar stem onder controle te houden.
‘In de kamer. Zal ik het je laten zien?’
Een golf van opluchting ging door haar heen. Lise Marie had zich dus niet geprikt aan… wat er onder haar moeders kussen lag. Irene ging zitten, pakte haar dochter bij de hand en nam haar mee de slaapkamer uit. Door de kleine kelderramen zag ze daglicht. Het was dus niet afschuwelijk vroeg.