‘Goed,’ zei Bastian.
‘Verder wil ik zelf de getuige in de Ullevål-isolatie opzoeken, want ik heb mezelf al drie keer gereproduceerd en ben niet meer zo bang voor besmetting als jullie. Bovendien ben ik van plan die Ken of Kent bij De Spreekbuis van de Straat te vinden.’
Hans Petter keek beteuterd.
‘En voor jullie, Hans Petter en Merete, heb ik de taak die waarschijnlijk de meeste actie vergt…’ Hans Petters gezicht lichtte een beetje op. ‘… vooropgesteld dat onze blonde vriend hier reageert zoals ik hoop dat hij reageert als hij dit ziet.’
Halvor opende het betreffende bestand en draaide de laptop om naar de anderen. Even later zagen ze een stuk of twintig mensen die zich onvast bewogen rondom het gebouwtje van Trafikanten, het informatiebureau voor het openbaar vervoer, en de Narvesen-kiosk bij het station. Het waren wel beelden van bovenaf en bepaald geen close-ups, maar de meeste mensen waren toch verrassend duidelijk te zien.
Wat ook duidelijk te zien was, was hoezeer het verloederde groepje door de voorbijgangers werd gemeden. Als ze een afstand van twee meter konden houden, dan hielden ze die, ook als dat betekende dat ze achter bushaltes langs, om lantaarnpalen heen of tot halverwege de trap naar het station moesten lopen.
‘Merkwaardig hoe een paar stakkers de gevestigde orde de stuipen op het lijf kunnen jagen,’ zei Halvor. Hij merkte dat zijn woordkeus deed denken aan de standaardterminologie van zijn vader, toen hij klein was. Dat ergerde hem.
‘Ik ben bang dat ik je fraseologie aan de Veiligheidsdienst moet doorgeven,’ zei Bastian.
Opeens was er beweging onder de verslaafden. De hoofden draaiden naar een plek tussen het Royal Christiania en Oslo Plaza.
‘Stop,’ zei Hans Petter. ‘Een stukje terug.’
De brigadier wees op een donkerharig meisje dat haar gezicht naar de camera draaide terwijl ze zich omdraaide naar dezelfde kant als de anderen. ‘Dat is Lone Slevatn,’ zei hij.
‘Dat dacht ik al,’ zei Halvor. ‘Let op wat er nu gebeurt.’
Aan de uiterste linkerkant liep een vrouw het beeld in. Of misschien was ‘strompelde’ beter uitgedrukt. Zelfs op deze afstand konden ze zien dat er iets mis was met haar gezicht, maar ze konden niet precies aangeven wat het was. Ze zag er gewoon… scheef uit. Een hoop afgeleefde gezichten waren naar haar toe gekeerd, sommige wachtenden leken haast te trappelen.
‘Blijf steeds naar Slevatn kijken, Hans Petter,’ zei Halvor.
De vrouw liep tussen de verslaafden door en nu, nu ze dichterbij was, konden ze zien dat de linkerkant van haar gezicht een beetje naar beneden hing.
‘Het lijkt wel of haar halve gezicht verlamd is,’ zei Merete.
‘Misschien een gevolg van een overdosis,’ zei Bastian.
De vrouw liep langs de ingang van Byporten naar de kleinste trap naar het Centraal Station. De mensen dromden nu zo dicht om haar heen dat ze het niet echt konden zien, maar ze vermoedden dat ze op een traptree was gaan zitten. Halvor drukte op ‘pauze’.
‘Waar is Slevatn nu?’
‘Daar,’ zei Hans Petter, en hij wees. Helemaal aan de buitenkant van de kring om de vrouw heen stond Lone Slevatn. Het leek alsof ze probeerde dichterbij te komen, maar de ruggen voor haar vormden een stevige muur. Halvor zette de speler weer aan en langzaam maar zeker werd de groep voor de trap kleiner. Uiteindelijk waren er nog maar vijf of zes mensen over. Nu konden ze de vrouw weer zo’n beetje zien en nu leek het alsof ze Slevatn wenkte. De anderen lieten haar onwillig door. Toen ze bij de vrouw was, boog ze zich voorover en de rechercheurs konden duidelijk zien dat er iets in haar hand werd gedrukt.
‘Vraag aan de lui van Techniek of ze de beelden kunnen vergroten en verbeteren. Het zou mooi zijn als we een zakje vinden dat lijkt op dat wat ze bij de meldbalie heeft ingeleverd,’ zei Halvor.
Toen draaide Slevatn zich om en ging weg. De vrouw op de trap schudde haar hoofd naar de overgebleven mensen en liet haar handpalmen zien. Ze draaiden zich om en sloften weg, hun hoofden nog meer gebogen dan daarvoor.
‘Lone zei dat zij de laatste was die wat kreeg, en dat lijkt te kloppen. Maar of ze het echt uit een andere zak kreeg, is op deze film onmogelijk te zien,’ zei Hans Petter.
Halvor keek Merete en Hans Petter aan. ‘Toch hebben we hier veel aan. Praten jullie eerst eens met Narcotica, en probeer erachter te komen wie de vrouw op de trap is. Als jullie haar hebben gevonden, pakken jullie haar op. Maar doe het alsjeblieft zo discreet mogelijk. We willen niet dat er nog meer getuigen bij het Forensisch eindigen.’
Merete en Hans Petter knikten en Halvor vervolgde: ‘Hoe dan ook, ik wil dat we hier om halfvijf weer bij elkaar komen en elkaar bijpraten.’
Bastian keek verbaasd op: ‘Is Birgitte met de kinderen vertrokken of zo?’