Hij legde aan aan de oude houten steiger, waarvan het nog maar een centimetertje scheelde of hij lag volledig onder water. Die zou het waarschijnlijk geen winter meer uithouden. Nu kon hij, als hij tenminste zorgvuldig zijn evenwicht bewaarde, op de planken tussen de palen lopen die met een meter tussenruimte de weg aan land wezen. Onder hem lag drie meter glashelder water en als hij had gewild, had hij moeiteloos de schelpen kunnen tellen die op de bodem lagen.
Hij kwam met droge voeten aan land en begon aan de twintig meter naar het enige huis van het eiland. De langste onkruidsprieten kietelden zijn blote onderarmen, maar onder het bijna één meter hoge tapijt van gras en bloemen voelde hij nog steeds de diepe afdrukken van de tractorwielen die ooit heen en weer hadden gereden tussen de steiger en het woonhuis.
Toen hij daar was, stelde hij vast dat de deur nu helemaal kapot was. De plafondbalken waren in een zodanige staat dat geen bouwkundige ook maar een voet binnen zou willen zetten. Voor zover hij wist, had het huis bijna 35 jaar leeggestaan en dat het nog overeind stond, zei veel over de kwaliteit van het werk van destijds. Terwijl hij waakzaam naar het plafond keek, zette Kåre Olsen voorzichtig een stap naar binnen, in het donker.
Toen hij over de drempel stapte, bleven zijn handboeien haken achter een roestige spijker in wat ooit een deurpost was geweest. Hij deed een stap terug, maakte zich los en ging helemaal naar binnen. Ook ‘zomerhuis’ was een allang achterhaald concept voor wat hij nu stond te bekijken. In de keuken moest hij zijn ogen dichtknijpen tegen de zon die door een gapend gat in het dak naar binnen scheen. De plaggen en planten rondom het gat vormden een wuivend spel van licht en schaduw op de vloer. Afgezien daarvan zag het meeste in wat ooit de woonkamer was geweest eruit zoals de vorige keer dat hij er was geweest, zo’n drie jaar geleden. Hij liep naar de merkwaardige bedschikking onder het raam en vroeg zich andermaal af wat er in dit huis was voorgevallen. Het was een driedelig bed, met een middendeel dat in- en uitgeschoven kon worden. Eronder had de technische recherche restjes ontlasting gevonden, maar zo weinig en zo oud dat de dna-analyse niets had opgeleverd.
Ze hadden wel een volledig dna-profiel uit het skelet gehaald waarmee de zaak was begonnen. Maar van de sporen die ze in het huis hadden aangetroffen, was het meeste in de loop der jaren afgebroken of verontreinigd. Het Forensisch Instituut had wel kunnen vaststellen dat de monsters dna van twee personen bevatten, en dat die twee familie van elkaar waren. Maar zolang ze niet in een register konden worden gevonden, hield het daar ook mee op. Dat gold ook voor de vingerafdrukken die ze hadden gevonden. Die zaten wel in het huis, maar niet in het register.
Kåre Olsen ging op een van de houten stoelen zitten die in de keukenhoek aan de andere kant van de kamer stonden. Weer verbaasde hij zich over de vele voorbereidingen die de twee bewoners hadden getroffen om hier te kunnen wonen. Er was een tweepitsgasstel op het aanrecht gezet en een grote gaskachel midden in de kamer. De kasten stonden nog vol blikjes en gedroogde waren van Toro en Knorr, plus nog allerlei doosjes vitamines en voedingssupplementen. Ruim de helft van de blikjes bevatte groenten en fruit, dus ze hadden hun voeding blijkbaar wel serieus genomen. Naast de kachel stonden twee ligstoelen met goede kussens en in de keukenhoek een tafeltje met twee houten stoelen.
Wat hadden die twee hier in vredesnaam gedaan? Waren het smokkelaars? Terroristen? Godsdienstfanatici die geweldsmeditaties hadden gedaan? Wat betekende het dat ze familie van elkaar waren? Waarom had niemand gezien of gemerkt dat er iets gebeurde op het eiland? De lokale krant, Brønnøysunds Avis, en aanvankelijk ook de landelijke dagbladen, hadden pagina’s vol geschreven over ‘Het Mysterie van Kavlingen’, maar niemand had informatie aangedragen waarmee de recherche een stap verder kwam. Het was allemaal zo mysterieus geweest dat zelfs de nationale veiligheidsdienst inzage in het dossier had gevraagd.
En – niet in de laatste plaats – hoe kwam het dat een van de twee het eiland had verlaten, terwijl de ander daar had liggen wegrotten?
Zijn oog werd getrokken door een stapeltje kranten naast een van de ligstoelen. De technische recherche had het laten liggen; blijkbaar hadden ze vergeten op te ruimen. Hij stond op en pakte het stapeltje. Bovenaan grijnsde de kop hillary wint in west-virginia hem toe. Ongelofelijk dat de strijd om de nominatie voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen alweer zo lang geleden was, dacht Kåre.
Hij draaide zich om en wilde weggaan, maar bleef opeens staan. Hij spreidde de bovenste krant uit, zodat hij de datum kon controleren: 14 mei 2008. Wel alle…?! Hij controleerde de volgende krant, een Brønnøysunds Avis: van 15 mei 2008. De andere drie kranten waren ook gedateerd op 14 en 15 mei.