‘Lees het eerst maar,’ zei Halvor.
Terwijl Andersen zijn leesbril pakte, flitsten er beelden door Halvors hoofd. Hij zag zichzelf de opnameapparatuur voor zijn mobiele telefoon klaarmaken, zag Bastians gezicht toen zijn baas terugkwam van het verhoor op Engers kantoor en hoorde Birgittes korte ‘oké’ zaterdagavond in bed. Terwijl zijn drie kinderen op zijn innerlijke filmdoek verschenen en het gezicht van zijn oudste zoon langzaam overging in dat van Ole Jakob Kirkebakken hoorde hij een vreemd geluid vanaf de andere kant van het bureau.
Hij keek op en voelde meteen een steek van schrik. Andersens gezicht had een kleur rood aangenomen die hij nog nooit eerder had gezien en twee van zijn vingers bevonden zich aan de binnenkant van zijn overhemdsboord in een vertwijfelde poging om die wijder te maken. Het leek alsof hij iets probeerde te zeggen, maar om de een of andere reden kwam er alleen maar onverstaanbaar gegrom uit.
27
Oslo/trein naar Trondheim, donderdag 10 september 2009
Het was alsof een grote golf alles wat slecht en moeilijk was had overspoeld en toen die zich had teruggetrokken, bleef er een plat, schoon en rustig landschap over.
De rechtszaak tegen Kent Willy Nilsen, Arne alias ‘Billy’ Krefting en Rudi Johansen was al vastgesteld. De aanklacht luidde ‘moord, poging tot moord, verkoop van heroïne aan en medeplichtigheid aan moord op een aantal Oslose drugsgebruikers’. Hoeveel verslaafden bereid zouden zijn het trio met een getuigenverklaring te belasten was nog niet zeker, maar het zou hoe dan ook erg lang duren voordat het drietal weer in vrijheid van het daglicht kon genieten. Annelene Busch, die technisch gezien de een-na-laatste hand had gehad in ten minste een van de dodelijke doses heroïne had alles bekend en mocht rekenen op behoorlijke strafvermindering. Het was ook de vraag of ze überhaupt wist wat ze doorgaf, dus misschien zou ze alleen worden beschuldigd van dood door schuld.
En ten slotte had ook de politie van Asker/Bærum een opening gekregen in de kwestie-Kristine. Op basis van de verklaring van Kent Willy Nilsen, die niet van nog een moordpoging wilde worden beschuldigd, werden Krefting en Johansen hier uiteindelijk voor aangeklaagd. Nilsen had in geuren en kleuren verteld hoe hij had geweigerd mee te doen aan de moord op ‘die politieteef’ de dag nadat ze haar tot aan het bos hadden achtervolgd. Het motief van de beide anderen was dat ze bang waren dat de politie de dreigementen aan het adres van een collega hoog zou opnemen en een politiejacht zou veroorzaken die hun heroïneoperatie zou ruïneren. Daarom was het beter haar zo snel mogelijk te vermoorden, zodat ze hen bij een confrontatie of een stemtest in elk geval niet zou kunnen aanwijzen.
Wat Irene Wiltze betrof was na verloop van tijd ook duidelijk geworden dat ze uit de weg geruimd moest worden omdat ze met de politie had gesproken en waarschijnlijk ook omdat ze zo dicht bij Enger stond. Hans Petter was er maar op het nippertje bij geweest: de spuit die gebruiksklaar naast haar lag in Billy Kreftings flat, bevatte honderd procent zuivere heroïne.
Het net begon zich ook behoorlijk samen te trekken rondom Yngve Enger in zijn rol als de grote witwasser van het heroïnesyndicaat. Er was in die zaak nog altijd veel te doen, want niemand had een belastende verklaring tegen hem afgelegd of hem in rechtstreeks contact met de drug gezien. Wel bleek het veel gemakkelijker te zijn dan verwacht om hem vast te pinnen op cocaïnehandel in het chique West-Oslo in het midden van de jaren negentig. Via zijn oude bedrijf hadden ze zelfs drie getuigen gevonden die bereid waren om te zweren dat ze rechtstreeks van Enger cocaïne hadden gekocht. Bij veel mensen was de angst voor de rijke man flink afgenomen nadat hij bijna vijf weken onder voortdurende media-aandacht in voorlopige hechtenis had gezeten. Ze hadden goede hoop dat er zich meer getuigen zouden melden. Bovendien kwamen ook de stembanden van de directeur van MediaGevinst los, en het duurde niet lang of hij nam de naam ‘Enger’ in de mond.
Halvors bezorgdheid over Kristine was ook afgenomen, nu ze er aanmerkelijk beter aan toe was. Ze was de afgelopen weken twee keer komen lunchen en toen was de stemming ten top gestegen. De laatste keer kwam ze bovendien rechtstreeks uit het fitnesscentrum van de politie. Het zou niet lang meer duren voordat ze terugkwam.
Halvor kon niet anders dan tevreden zijn terwijl hij bij café-restaurant Vognmand Nilsen op zijn lunchgast zat te wachten. Weliswaar moest hij zelf betalen, zeker nu hij niet meer tot de favorieten van Andersen behoorde, maar hij keek toch uit naar de ontmoeting. Als hij het bij de commissaris had geprobeerd, had hij niet op een bijdrage van meer dan vijftig procent hoeven rekenen, bedacht hij glimlachend.
De collega’s van zijn team waren bijna net zo geschokt geweest als Andersen. Het positiefste ervan was dat het de nasleep van de ongeoorloofde geluidsopname overstemde. Zelfs de punctuele Merete scheen hem zijn misstap te hebben vergeven. En nog altijd wist niemand buiten hun team het.