Ieder op hun eigen manier hadden de drie vrouwen hem ervan doordrongen dat er volgens hen iets aan hem mankeerde. Dat hij niet helemaal spoorde. Er was iets mis met zijn hoofd. Met de manier waarop hij dingen aanpakte. Ze hadden geen medelijden met hem. Hij wist bijna zeker dat Amanda hem niet eens mocht. Ze behandelden hem anders. Ze behandelden hem alsof hij een ziekte had.
Wat zou Sara doen? Misschien niets. Will wist niet eens zeker of ze het ontdekt had. Misschien hield hij zichzelf voor de gek. Sara was slim, dat was deel van het probleem. Ze was stukken slimmer dan Will. Had hij zich versproken? Had ze een of ander speciaal dokterstrucje waarmee ze nietsvermoedende idioten in de val liet lopen? Hij had vast iets gezegd of gedaan waarmee hij zichzelf had verraden. Maar wat?
Will keek achterom naar het huis van de Lintons om er zeker van te zijn dat niemand hem zag. Sara hield er de merkwaardige gewoonte op na om achter dichte deuren te staan loeren. Hij vouwde het blocnoteblaadje open. Onderaan stond een smiley.
Dacht ze dat hij een kind was? Waren de gouden sterretjes soms op?
Hij wreef in zijn ogen en voelde zich een idioot. Een man van vijfendertig die amper kon lezen was niet bepaald sexy.
Weer keek hij naar het briefje.
Gelukkig schreef Sara niet schuin. Ze had ook geen doktershandschrift. Met zijn vinger onder de letters las Will prevelend de tekst. ‘Uitvrat...’ Hij trok een bevreemd gezicht, maar al snel had hij zijn vergissing door. ‘Uitvaart.’ Het volgende woord kende hij, en getallen waren nooit een probleem voor hem geweest.
Hij keek weer naar de voordeur. Er stond niemand achter de ruit. Opnieuw bestudeerde hij het briefje. ‘Uitvaartcentrum 11.30 uur.’
En een smiley, want kennelijk dacht ze dat hij niet goed bij zijn verstand was.
Will stak de sleutel in het contact. Blijkbaar doelde ze op het tijdstip waarop de secties zouden plaatsvinden. Maar was het ook een test om te zien hoe goed hij kon lezen? Bij de gedachte dat Sara Linton hem als een laboratoriumrat aan een onderzoek onderwierp, wilde hij het liefst zijn koffer pakken en naar Honduras vertrekken. Ze had vast medelijden met hem. Erger nog: misschien wilde ze hem helpen.
‘Hallo?’
Will schrok zo dat hij met zijn hoofd tegen het dak knalde. Cathy Linton stond bij zijn auto en keek hem vriendelijk aan. Boven haar hoofd hield ze een grote paraplu. Ze gebaarde dat hij het raampje naar beneden moest draaien.
‘Goedemorgen, agent Trent.’ Ze was weer een en al glimlach, maar hij had zich al een keer laten inpakken door dat lieve, gastvrije gedoe van haar.
‘Goedemorgen, mevrouw Linton.’
Haar adem vormde een wolk in de kou. ‘Ik hoop dat je goed geslapen hebt.’
Hij keek weer naar het huis en vroeg zich af waarom Sara uitgerekend op dat moment niet achter de deur stond te loeren. ‘Zeker, mevrouw.’
‘Ik heb net een ommetje gemaakt. Je kunt de dag maar het beste met wat lichaamsbeweging beginnen.’ Weer glimlachte ze. ‘Waarom kom je niet binnen om met ons te ontbijten?’
Zijn maag rammelde zo luid dat hij bang was dat de auto ervan schudde. De energiereep die hij die ochtend onder in zijn koffer had gevonden had weinig uitgehaald. Een vrouw als Cathy Linton bakte vast heerlijke broodjes. Er zou boter op tafel staan en ham. Waarschijnlijk ook maispap. Eieren. Worstenbroodjes. Het was alsof ze hem meelokte naar haar hutje van suikergoed in het bos.
‘Agent Trent?’