Hij zou die ring voor Allison kopen. Hij zou die andere vent en zijn stomme behaarde borst uit zijn hoofd zetten, en Allison en hij zouden samen een nieuw leven beginnen. Ze zouden trouwen. Kinderen krijgen. Ze zouden allebei wetenschapper worden, promoveren. Ze zouden een nieuw huis kopen, nieuwe auto’s, de airconditioning de hele zomer op vijftien graden zetten als ze daar zin in hadden. De afgelopen drie maanden zouden slechts een vage herinnering zijn, een anekdote voor over tien, vijftien jaar, als het allemaal achter hen lag. Tijdens een etentje met vrienden bijvoorbeeld. Allison zou iets te veel drinken. Het gesprek kwam op de woeste studententijd, en haar ogen zouden schitteren in het kaarslicht als ze Jason met een glimlach om haar lippen aankeek.
‘O, daar kunnen wij nog een schepje bovenop doen,’ zou ze zeggen, en iedereen zou geschokt luisteren terwijl ze vertelde over de krankzinnige puinhoop waarin ze de afgelopen paar weken verzeild waren geraakt.
Zo zou het eindigen, als een mooi verhaal voor een feestje, net als Jasons verhaal over de eerste keer dat hij met zijn vader op eendenjacht ging en per ongeluk twee lokeenden verminkte.
Maar dan moest hij eerst zijn essay afmaken. Het diploma alleen was niet voldoende. Hij moest de beste zijn, de uitblinker van zijn jaargroep, want ook al zei Allison het niet, ze hield van mooie spullen. Het leek haar prachtig om een winkel binnen te gaan en alles te kopen wat haar hartje begeerde. Ze vond het vreselijk op elke stuiver te moeten letten als ze het einde van de maand wilde halen. Jason zou echt niet zo’n type worden dat wilde weten hoe duur een paar schoenen was of waarom ze alweer een zwart jurkje nodig had. Als ze getrouwd waren ging hij zoveel verdienen dat Allison wel tien kasten met designkleding kon vullen en dan zouden ze nog genoeg overhouden om naar Cancún of Saint Croix te gaan, of waar al die rijke stinkerds ook met hun privévliegtuig op vakantie naartoe gingen.
Jason bracht zijn vingers naar het toetsenbord, maar begon nog niet te typen. Hij voelde zich rusteloos. Hij had nooit goed met schuldgevoel overweg gekund. De ergste straf die hij kon bedenken was dat ellendige gevoel van teleurstelling in zichzelf. En hij had alle reden om teleurgesteld te zijn. Hij zou ontzet moeten zijn door wat hij gedaan had. Hij had Allison tegen dit alles moeten beschermen, moeten zeggen dat het het geld niet waard was. Hij had haar in gevaar gebracht. Hij had Tommy er ook in meegesleept, want Tommy was dom genoeg om overal mee in te stemmen zolang je hem een duwtje in de goede richting gaf. Jason was verantwoordelijk voor hen beiden. Hij hoorde zijn vrienden te beschermen in plaats van hen tot doelwit te maken. Betekende hun leven echt zo weinig? Kwam het daar uiteindelijk op neer: zo’n twintig jaar leven in ruil voor minder dan wat een conciërge mee naar huis nam?
‘Nee,’ zei hij, maar zijn stem ging verloren in de kletterende regen. Hij mocht ze hier niet in meeslepen. Allison zag het verkeerd. Jason had wel degelijk lef. Lef genoeg om het deze keer goed aan te pakken.
In plaats van aan zijn essay te beginnen, klikte hij zijn browser aan. Een snelle zoekopdracht bracht hem naar de juiste plek. De contactinformatie vond hij ergens in de sitemap. Jason klikte op de icoon voor een nieuw e-mailbericht, maar bedacht zich. Dit mocht niet naar hem herleid kunnen worden. Het was laf, maar Jason was liever een eerlijke lafaard dan een klokkenluider achter de tralies. Zijn eigen aandeel in dit alles viel niet te ontkennen: afpersing, fraude, en wie weet wat nog meer. Dit werd een fbi-zaak. Het zou zelfs als poging tot moord beschouwd kunnen worden.
Jason opende zijn Yahoo-account die hij voor porno had aangemaakt en kopieerde het contactadres in het e-mailprogramma. Al typend las hij hardop: ‘Ik weet niet of u de juiste persoon bent tot wie ik me moet richten, maar er is iets ergs aan de hand in Grant County, in uw...’ Jasons stem stierf weg terwijl hij naar het juiste woord zocht. Was het een gebouw? Een locatie? Een inrichting?
‘Hé.’
Jasons hoofd schoot omhoog van verbazing. ‘Jezus, ik schrik me dood.’ Hij graaide naar de muis om de browser af te sluiten.