Jason keerde terug naar zijn kamer. Hij opende het raam voor wat frisse lucht. Het regende minder hard, maar de zon had zich al dagen niet laten zien. Hij had geen idee of het ochtend of avond was en keek op de klok naast zijn bed. Nog een paar minuten, dan was het middernacht. Er stond een stevige bries, maar hij had zo lang binnen opgesloten gezeten dat hij blij was met de tochtstroom, ook al was die zo koud dat zijn adem een wolk vormde voor zijn gezicht. Hij keek naar het verlaten studentenparkeerterrein. In de verte blafte een hond.
Hij ging weer aan zijn bureau zitten en staarde naar de lamp naast zijn laptop. De stang was gebroken. De kap bungelde aan twee snoertjes, alsof hij beschaamd zijn hoofd liet hangen. Het licht wierp vreemde schaduwen in de kamer. Hij had nooit van het donker gehouden. Dan voelde hij zich kwetsbaar en eenzaam. Dan moest hij aan dingen denken die hij liever vergat.
Nog twee dagen, dan was het Thanksgiving. Eerder die dag had Jason plichtmatig zijn moeder gebeld, maar ze had er geen behoefte aan gehad om hem te zien. Dat had ze nooit. Jason was het kind uit haar eerste huwelijk, met een man die op een dag een biertje was gaan drinken en nooit meer was teruggekomen. Haar tweede man had Jason vanaf het begin duidelijk gemaakt dat hij zijn zoon niet was. Ze hadden drie dochters die zich nauwelijks van Jasons bestaan bewust waren. Hij werd nooit op familiebijeenkomsten uitgenodigd. Zijn aanwezigheid op huwelijken of feestdagen werd niet op prijs gesteld. Zijn moeder communiceerde met hem via de post. Op zijn verjaardag en met kerst stuurde ze hem een cheque van vijfentwintig dollar.
Met Allison zou alles anders gaan. Ze zouden samen de feestdagen doorbrengen. Ze zouden elkaars familie zijn. Zo hadden ze het afgelopen jaar en elf maanden eigenlijk al geleefd. Ze gingen naar de film of een Chinees restaurant terwijl andere mensen zaten opgescheept met verwanten die ze niet mochten en dingen aten die ze niet lekker vonden. Daar draaide het om: zij tegen de rest van de wereld, dolgelukkig omdat ze elkaar hadden. Jason had nooit geweten hoe het was om het goed te hebben met iemand anders. Hij was altijd een buitenstaander geweest die met zijn neus tegen het raam naar binnen keek. Allison had hem dat alles geschonken en nu had ze het weer afgepakt.
Hij wist niet eens of ze nog in de stad was. Misschien was ze naar huis gegaan, naar haar tante. Misschien was ze er met iemand anders vandoor. Ze was aantrekkelijk. Ze had de mannen voor het uitkiezen. Het zou hem niks verbazen als ze op dat moment met een andere vent lag te neuken.
Een andere vent.
De gedachte sneed als een mes door hem heen. Hun armen en benen verstrengeld, haar lange haar dat over de borst van die ander viel. Het zou wel een behaarde borst zijn, zo’n echte mannenborst, niet zijn holle, blekige borstkas die sinds de brugklas niet was veranderd. Die nieuwe vent had vast ballen als grapefruits. Telkens als hij zin had zou hij Allison oppakken en haar nemen als een beest.
Ze kon toch onmogelijk bij een ander zijn? Vanaf hun allereerste zoen had Jason geweten dat hij met haar zou trouwen. Hij had haar die ring gegeven met de belofte dat ze een mooiere zou krijgen zodra dit alles achter de rug was. Een echte. Wist Allison dat niet meer? Was ze echt zo wreed?
Jason beet op zijn tong en bewoog hem tussen zijn tanden heen en weer tot hij bloed proefde. Hij stond op en begon weer te ijsberen. De kapotte lamp wierp een griezelige schaduw die hem zwaaiend volgde over de muur. Zes stappen heen. Zes stappen terug. De schaduw aarzelde, stopte en begon weer te lopen, klampte zich als in een nachtmerrie aan Jason vast. Hij hief zijn handen, trok zijn schouders op, en zag de schaduw in een monster veranderen.
Jason liet zijn handen weer zakken, want als hij hier niet snel mee stopte werd hij helemaal gek.
Als hij Thanksgiving maar overleefde, dan zou dit alles voorbij zijn. Allison en hij zouden rijk zijn, of in elk geval minder arm. Tommy zou voldoende gereedschap kunnen kopen om zijn eigen hoveniersbedrijfje te beginnen. Allison zou haar baantje bij het eetcafé kunnen opzeggen om zich op haar studie te concentreren. Jason zou... tja, wat zou Jason gaan doen?