Sara liep snel naar buiten voor ze eruit werd gezet. Onder aan de trap draaide ze zich om, maar Will was alweer naar binnen gegaan.
‘Lieve hemel,’ mompelde ze terwijl ze over het natte gras liep. Ze was er zowaar in geslaagd Will in nog grotere verlegenheid te brengen dan haar moeder al had gedaan.
In de verte hoorde ze een auto naderen. Even later reed er een patrouillewagen voorbij. Deze keer tilde de agent achter het stuur zijn pet niet op toen hij haar zag. Zijn gezicht stond nors.
Will had haar hiervoor gewaarschuwd, dat de stad zich tegen haar zou keren. Sara had niet verwacht dat het zo snel zou gebeuren. Terwijl ze over de oprit naar het huis liep moest ze om zichzelf en de hele situatie lachen. Will mocht dan moeite hebben met het lezen van woorden op papier, maar het lezen van mensen ging hem verdomd goed af.
Acht
Jason Howell liep te ijsberen door zijn krappe studentenkamer, en het geschuifel van zijn voeten vermengde zich met het ruisen van de regen aan de andere kant van het raam. De vloer lag bezaaid met papier. Zijn bureau ging schuil onder opengeslagen boeken en blikjes Red Bull. Met een vermoeide zucht ging zijn oude laptop in de slaapstand. Hij moest aan het werk, maar de gedachten maalden door zijn hoofd. Niets kon zijn aandacht langer dan een paar minuten vasthouden: of het nu de kapotte lamp op zijn bureau was, de e-mails die zijn inbox binnenstroomden of het essay dat hij moest afmaken.
Jason legde zijn hand vlak onder het toetsenbord van de laptop. De kunststof voelde warm aan. Een paar weken terug was de ventilator die het moederbord koel hield gaan klikken, zo rond de tijd dat hij bijna derdegraads brandwonden aan zijn benen had opgelopen doordat hij de computer op schoot had gezet. Hij vermoedde dat er iets misging tussen de accu en de oplader in het stopcontact. Ook nu rook het vaag naar verbrand plastic. Jason greep de stekker, maar iets weerhield hem ervan die uit het contact te trekken. Met zijn tong tussen zijn tanden keek hij naar het kronkelende snoer in zijn hand. Nog even en het apparaat raakte oververhit. Een kapotte laptop was een niet te overziene ramp. Misschien zou hij al zijn werk kwijt zijn: zijn aantekeningen, zijn onderzoek en het hele afgelopen jaar zouden versmelten tot een gigantische klomp stinkend plastic.
En dan?
Hij had geen vrienden meer. Iedereen in het studentenhuis meed hem als hij door de gang liep. Op college sprak niemand hem aan en niemand vroeg of hij zijn aantekeningen mocht lenen. Hij was al maanden niet in de kroeg geweest. Behalve zijn docenten kon Jason niemand bedenken met wie hij sinds de paasvakantie een zinnig gesprek had gevoerd.
Behalve Allison dan, maar die telde niet. De laatste tijd praatten ze eigenlijk ook niet met elkaar. Het eindigde altijd in ruzie om de stomste dingen: wie pizza had moeten bestellen, wie de deur open had laten staan. Zelfs de seks was slecht. Agressief. Ongeïnspireerd. Teleurstellend.
Jason snapte wel dat Allison de pest aan hem had gekregen. Hij bracht nergens iets van terecht. Zijn essay was een rommeltje. Zijn cijfers begonnen af te glijden. Het geld dat zijn grootvader voor hem had vastgelegd was bijna op. Van zijn vader had hij twaalfduizend dollar gekregen als aanvulling op zijn studiebeurs en lening. Toentertijd was het een enorm bedrag geweest. Jason was nu een jaar met zijn master bezig en inmiddels leek het een schijntje. Een schijntje dat met de dag kleiner werd.
Geen wonder dat hij zo gedeprimeerd was dat hij amper zijn hoofd kon optillen.
Het enige wat hij echt wilde was Allison. Nee, herstel: hij wilde de Allison die hij nu een jaar en elf maanden gelden had leren kennen. Die lachte als ze hem zag. Die niet om de vijf minuten in tranen uitbarstte en hem voor rotzak uitschold als hij vroeg waarom ze verdrietig was.
‘Dat komt door jou,’ zei ze dan, en daar zat hij niet op te wachten. Wie wilde de schuld voor de ellende van een ander op zich nemen als hij zelf tot aan zijn nek in de misère zat?