‘Dit zijn incidentenrapporten over alle keren dat Tommy in aanvaring met de wet is geweest,’ zei Will. Hij wees naar de papieren in Sara’s hand. ‘Dit hier gaat over de keer dat hij bonje had met een meisje op de rolschaatsbaan.’
Sara zag een gele stip in de hoek van het rapport.
‘Was Tommy nogal opvliegend, voor zover je weet?’ vroeg hij.
‘Nee.’ Sara nam de overige rapporten door. Er waren er nog twee, telkens twee aan elkaar geniete pagina’s, met in de hoek een gekleurde stip van een viltstift. De ene was rood, de andere groen.
Ze keek Will weer aan. ‘Tommy was behoorlijk evenwichtig. Dat soort kinderen is vaak heel lief.’
‘Vanwege hun geestelijke toestand?’
Sara dacht weer aan hun gesprek in de auto en staarde hem aan. ‘Ja. Hij was traag. Heel goedgelovig.’
Maar dat kon ook van haar worden gezegd.
Ze hield Will een ander rapport voor, maar nu ondersteboven. Ze wees naar het midden van de pagina, waar de agent het voorval had opgetekend. ‘Heb je dit gedeelte gelezen?’
Zijn blik ging naar de rode stip. ‘De blaffende hond. Tommy ging tegen zijn buurvrouw tekeer. De buurvrouw belde de politie.’
‘Oké.’ Ze pakte het derde rapport en hield het hem op de correcte wijze voor. ‘En dit?’
Weer ging zijn blik niet naar de tekst, maar naar de gekleurde stip. ‘Twee dagen geleden kwam er een klacht binnen over harde muziek. Tommy heeft de agent uitgescholden.’
Ze zweeg en wachtte op zijn reactie.
‘Wat vind jij?’ vroeg hij uiteindelijk.
Ze vond hem in elk geval ongelooflijk slim. Sara keek naar de mappen, de viltstiften. Hij markeerde alles met een kleurencode. Zijn handschrift was een verschrikking en heel kinderlijk. Hij had het cijfer 2 omgedraaid, maar zonder daar consequent in te zijn. Hij zag het niet als een pagina hem ondersteboven werd voorgehouden. Onder andere omstandigheden zou het haar misschien niet zijn opgevallen. Ze had het niet eens gemerkt toen ze elkaar voor het laatst hadden gesproken. Hij was bij haar thuis geweest. Ze had hem zien werken zonder te beseffen dat hij een probleem had.
‘Is dit soms een test?’ vroeg hij bij wijze van grap.
‘Nee.’ Dat kon ze hem niet aandoen. Niet op deze manier. Misschien wel nooit. ‘Ik wilde de datums controleren.’ Ze bladerde door de formulieren om zichzelf een houding te geven. ‘Al die incidenten zijn van de laatste paar weken. Iets moet hem ertoe hebben aangezet. Die opvliegendheid van Tommy is iets van de laatste tijd.’
‘Ik zal kijken wat ik nog meer kan vinden.’ Hij nam de papieren weer van haar over en legde ze op een stapel op tafel. Hij was nerveus, en bepaald niet dom. Zijn hele leven was hij alert geweest op aanwijzingen, tekens en signalen die zijn geheim zouden kunnen verraden.
Sara legde haar hand op zijn arm. ‘Will...’
Hij stond op en liep bij haar weg. ‘Bedankt, dokter Linton.’
Sara ging ook staan. ‘Sorry dat ik niet beter heb kunnen helpen,’ stamelde ze.
‘Je hebt juist fantastisch geholpen.’ Hij liep naar de deur en hield die voor haar open. ‘En bedank je moeder voor haar gastvrijheid.’