‘Gezoem of gerammel?’
‘Allebei.’ In gedachten hoorde ze het weer.
‘Hoeveel koffie zat er in de pot? Kwam er nog iemand bij staan?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee. De pot zat vol.’ Het koffiezetapparaat was nog ouder dan de kopieermachine. Het koffiedik had branderig geroken.
‘Heeft iemand iets tegen je gezegd?’
‘Nee. Ze wilden niet eens...’ Ze zag zichzelf weer bij de machine staan. Het ding was oud en je moest de blaadjes een voor een invoeren. Om niet doelloos naar de muur te staren had ze het dossier gelezen. ‘O.’
‘Wat is er?’
‘Terwijl het apparaat warm stond te draaien heb ik het verslag van het 911-telefoontje vluchtig doorgenomen.’
‘Wat stond erin?’
Ze zag zichzelf het dossier lezen. ‘De vrouw had het over een mogelijke zelfmoord. Ze was bang dat haar vriendin zichzelf iets had aangedaan.’ Sara kneep haar ogen samen in een poging de herinnering boven te krijgen. ‘Ze was bang dat Allison zich van kant ging maken omdat ze ruzie had gehad met haar vriendje.’
‘Heeft ze ook gezegd waar Allison volgens haar was?’
‘Bij Lover’s Point,’ herinnerde ze zich. ‘Zo wordt het hier genoemd. Dat is de inham waar Allison is gevonden.’
‘Hoe zie het er daar uit?’
‘Gewoon, een inham,’ zei Sara schouderophalend. ‘Het is een romantisch plekje voor een wandeling, maar niet in de kou en de stromende regen.’
‘Is het afgelegen?’
‘Ja.’
‘Dus volgens de beller had Allison ruzie met haar vriendje. De beller was bang dat Allison zelfmoordplannen had. Ze wist ook dat ze naar Lover’s Point ging.’
‘Waarschijnlijk is het Julie Smith geweest. Denk je ook niet?’
‘Misschien, maar waarom? De beller wilde de politie op het spoor van Allisons moord brengen. Julie Smith probeerde Tommy Braham juist te helpen om onder die moord uit te komen. Het doel van de een staat schijnbaar haaks op dat van de ander.’ Hij zweeg even. ‘Faith probeert haar op te sporen, maar daar is meer voor nodig dan een nummer dat niet meer in gebruik is.’
‘Frank en Lena denken waarschijnlijk hetzelfde,’ vermoedde Sara. ‘Daarom hebben ze het verslag achtergehouden. Ze willen niet dat jij met haar praat, of ze willen eerst zelf met haar praten.’
Will krabde over zijn wang. ‘Zou kunnen.’ Hij scheen een derde optie te overwegen. Sara stond ervan versteld dat Marla Simms tijdens een officieel onderzoek informatie had achtergehouden. De vrouw werkte al sinds mensenheugenis op het bureau.
Will ging rechtop zitten. Hij bladerde door de papieren op de salontafel. ‘Mevrouw Simms heeft uit eigen beweging wat extra informatie meegestuurd. Ik heb ze door agent Mitchell laten scannen zodat ik ze kon uitprinten.’ Toen hij de betreffende blaadjes had gevonden overhandigde hij ze aan Sara. Ze herkende het formulier: een politierapport van twee pagina’s. De agenten van de patrouilledienst vulden wekelijks tientallen van dat soort formulieren in als ze ergens waren ontboden zonder dat er een arrestatie uit voortvloeide. Het waren nuttige documenten voor het geval er later iets ernstigers gebeurde, een soort voortgangsrapportage bij een persoon of een wijk.