Sara schoof naar achteren. Dit waren mensen die met Jeffrey hadden samengewerkt. Mensen die ze haar hele leven had vertrouwd. Maar als Frank Wallace dacht dat Sara hem zou dekken, had hij het grondig mis. ‘Denk je dat zij hem vermoord hebben?’ Meteen gaf ze zelf het antwoord: ‘Ik heb de blauwe inkt van de pen gezien. Ik kan me niet voorstellen dat ze Tommy tegen de grond hebben gedrukt en ermee over zijn polsen hebben gezaagd. Er zijn gemakkelijker manieren om iemand te doden en het voor zelfmoord te laten doorgaan.’
‘Ophangen bijvoorbeeld,’ opperde hij. ‘Tachtig procent van de zelfmoorden in hechtenis gebeurt door middel van ophanging. De kans dat gevangenen zich van het leven beroven is zeven keer zo groot als bij de bevolking in het algemeen. Tommy beantwoordt aan zo ongeveer alle aspecten van het profiel.’ Will somde ze voor haar op: ‘Hij was buitengewoon berouwvol. Hij huilde aan één stuk door. Hij was niet getrouwd. Hij was tussen de achttien en vijfentwintig. Dit was zijn eerste misdrijf. Thuis had hij een dominante ouder of voogd die boos of teleurgesteld zou zijn als hij hoorde dat hij in de cel zat.’
‘Al die dingen zijn op Tommy van toepassing,’ beaamde Sara. ‘Maar waarom zou Frank willen liegen over het moment waarop hij het lichaam vond?’
‘Je wordt hier alom gerespecteerd. Een gevangene heeft zich in een politiecel van het leven beroofd. Als jij zegt dat er geen luchtje aan zit, gelooft iedereen jou.’
Dat moest Sara toegeven. Dan Brock was begrafenisondernemer, geen arts. Als het idee postvatte dat Tommy op het bureau om het leven was gebracht, zou Brock er een hele kluif aan hebben om het tegendeel te bewijzen.
‘En dan de inktpatroon van de pen die Tommy heeft gebruikt,’ vervolgde Will. ‘Agent Knox heeft me vanavond verteld dat je man ooit iedereen een pen heeft gegeven met kerst. Dat was heel attent.’
‘Wat je attent noemt.’ Het was eruit voor Sara er erg in had. ‘Ik bedoel, hij had het heel druk en toen vroeg hij...’ Ze wuifde haar woorden weg. Ze was heel kwaad op Jeffrey geweest omdat hij haar achter die pennen had aangestuurd, alsof haar leven minder hectisch was dan het zijne. Tegen Will zei ze slechts: ‘Jij vraagt je vrouw vast ook weleens om iets voor je te regelen als je er zelf niet aan toekomt.’
Hij glimlachte. ‘Weet je nog waar je die pennen gekocht hebt?’
Weer werd Sara door schaamte overspoeld. ‘Ik heb Nelly, mijn bureauchef op de kliniek, gevraagd om ze online te bestellen. Ik had geen tijd om...’ Ze schudde haar hoofd, zo verachtelijk vond ze zichzelf. ‘Als het van belang is, kan ik het creditcardafschrift misschien nog ergens vinden. Het is al meer dan vijf jaar geleden.’
‘Hoeveel heb je er laten bestellen?’
‘Vijfentwintig, meen ik. Alle korpsleden kregen er een.’
‘Dat is een heel bedrag.’
‘Ja,’ beaamde ze. Jeffrey had niet gezegd hoeveel het mocht kosten, en bij Sara hing er meestal een hoger prijskaartje aan een duur cadeau dan bij Jeffrey. Nu leek het allemaal zo dwaas. Waarom hadden ze er dagen over lopen ruziën? Waarom was het zo belangrijk geweest?
‘Hier praat je met een ander accent,’ merkte Will volkomen onverwacht op.
Ze moest lachen, zo overrompeld was ze. ‘Alsof ik uit de klei ben getrokken?’
‘Je moeder heeft een prachtig accent.’
‘Beschaafd,’ vond Sara. Met uitzondering van deze avond had ze haar moeders stem altijd heel mooi gevonden.
Weer verraste hij haar. ‘Je bent min of meer aan je haren bij deze zaak gesleept, maar in allerlei opzichten ben je er ook door eigen toedoen bij betrokken geraakt.’