‘Dokter Linton?’
‘Will.’ Ze probeerde haar stem in bedwang te houden. ‘Wordt het geen tijd om me Sara te noemen?’
‘Sara,’ zei hij instemmend. Toen ze bleef zwijgen, vroeg hij nogmaals: ‘Heb je altijd valium bij je?’
‘Nee,’ moest ze bekennen. Ze schaamde zich zo diep dat ze alleen nog naar de tafel kon staren. ‘Ik had ze voor mezelf meegenomen. Voor deze reis. Voor het geval...’ De rest van haar antwoord deed ze met een schouderophalen af. Hoe moest ze de man uitleggen dat ze het middel zelf nodig had om een feestelijke familiebijeenkomst te overleven?
‘Wist commissaris Wallace dat je valium bij je had?’
Ze probeerde zich het gesprek weer voor de geest te halen. ‘Nee. Ik heb zelf aangeboden het mee te nemen.’
‘Heb je gezegd dat je het in je artsenkoffer had zitten?’
‘Hij hoefde niet te weten dat ze voor...’
‘Geeft niet,’ onderbrak hij haar. ‘Het spijt me dat ik zo’n persoonlijke vraag moest stellen. Ik probeer er alleen achter te komen hoe het gegaan is. Commissaris Wallace belde je om je om hulp te vragen, maar hoe wist hij dat je kon helpen?’
Sara sloeg haar blik op. Will keek terug, zonder met zijn ogen te knipperen. Zijn gezicht was vrij van oordeel, vrij van medelijden. Sara kon zich niet herinneren wanneer iemand haar voor het laatst echt had aangekeken. In elk geval niet sinds ze die ochtend in de stad was gearriveerd.
‘Frank dacht dat ik wel met Tommy kon praten,’ zei ze. ‘Op zijn niveau, vermoed ik.’
‘Heb je eerder arrestanten geholpen?’
‘Niet echt. Wel ben ik een paar keer opgeroepen als iemand een overdosis had genomen. En één keer had iemand een gesprongen blindedarm. Die heb ik allemaal naar het ziekenhuis laten overbrengen. Ik heb ze niet in de cel behandeld. Niet medisch...’
‘En toen commissaris Wallace belde...’
‘Sorry,’ zei Sara, ‘maar zou je hem Frank willen noemen? Alleen maar om...’
‘Je hoeft het niet uit te leggen,’ zei hij sussend. ‘Toen je hem aan de telefoon had en zei dat je je Tommy Braham niet meer goed kon herinneren, dat er geen belletje ging rinkelen, had je toen het gevoel dat Frank je probeerde over te halen om naar het bureau te komen?’
Eindelijk had Sara door waar hij naartoe wilde. ‘Denk je dat hij me na afloop heeft gebeld? Dat Tommy al dood was?’ In gedachten zag ze Frank weer door het raampje van de celdeur turen. Hij had zijn sleutels op de vloer laten vallen. Was dat allemaal toneelspel geweest?
‘Zoals je weet, kan het tijdstip van overlijden achteraf nooit exact worden bepaald,’ zei Will. ‘Als hij je gebeld heeft onmiddellijk nadat hij Tommy had gevonden...’
‘Het lichaam was nog warm,’ herinnerde ze zich. ‘Maar het was wel stikheet in de cel. Frank zei dat de verwarmingsketel van slag was.’
‘Is dat voor zover je weet eerder gebeurd, dat de ketel van slag was?’
Sara schudde haar hoofd. ‘Ik had al ruim vier jaar geen stap meer in het bureau gezet.’
‘De temperatuur was normaal toen ik er vanavond was.’