Verontschuldigend schudde ze haar hoofd. Automatisch raakte ze zijn arm aan. ‘Kan ik iets voor je halen? Volgens mij liggen er extra dekens in de kast.’
‘Ik zou je nog een paar dingen willen vragen. Heb je even?’
Ze had niet meer aan de belangrijkste reden gedacht waarom ze naar hem toe was gegaan. ‘Natuurlijk.’
Hij wees naar de bank. Sara zonk bijna helemaal weg in de oude bekleding. Ze probeerde de kamer door Wills ogen te zien. Het appartement was van alle luxe gespeend. Er was een smal keukentje. Een kleine slaapkamer met een nog kleinere badkamer. Het hoogpolige tapijt had betere tijden gekend. Alle verticale oppervlakken waren bedekt met kromgetrokken lambrisering. De bank was ouder dan Sara. Bovendien was hij zo groot dat twee mensen er heel behaaglijk op konden liggen, wat ook de reden was geweest dat Cathy hem van de tv-kamer naar het appartement boven de garage had verplaatst toen Sara vijftien werd. Niet dat de jongens in de rij hadden gestaan om met Sara op de bank te mogen liggen, maar bij Tessa, die drie jaar jonger was, was dat later wel degelijk het geval geweest.
Will legde de handdoeken op het keukenblad. ‘Wil je een glaasje water?’
‘Nee, dank je.’ Sara gebaarde om zich heen. ‘Sorry dat we je niks beters kunnen bieden.’
Hij glimlachte. ‘Ik heb erger meegemaakt.’
‘Misschien een schrale troost, maar dit is beter dan het hotel.’
‘Het eten is in elk geval stukken beter.’ Hij wees naar het andere uiteinde van de bank, de enige vrije zitplek. ‘Mag ik?’ vroeg hij.
Sara vouwde haar benen onder zich toen hij op de rand van de bank plaatsnam. Ze sloeg haar armen over elkaar, zich er plotseling van bewust dat ze slechts met zijn tweeën waren.
Weer viel er een onbehaaglijke stilte. Will zat aan zijn trouwring te frunniken en te draaien. Ze vroeg zich af of hij aan zijn vrouw dacht. Sara had haar één keer ontmoet. Angie Trent was een opgewekt, levendig type, zo iemand die nooit zonder make-up het huis uit ging. Haar nagels waren piekfijn in orde. Ze droeg strakke rokken. Haar benen zouden de paus nog aan het twijfelen hebben gebracht. Het verschil tussen haar en Sara was ongeveer even groot als dat tussen een rijpe perzik en een lollystokje.
Will klemde zijn handen tussen zijn benen. ‘Bedankt voor de maaltijd. Of bedank je moeder maar namens mij. Ik heb niet meer zo lekker gegeten sinds...’ Grinnikend wreef hij over zijn maag. ‘Tja, eigenlijk betwijfel ik of ik ooit in mijn leven zo lekker heb gegeten.’
‘Sorry dat ze je zo zat uit te horen.’
‘Geeft niet. Sorry dat ik jullie tot last ben.’
‘Mijn schuld, want ik heb je hiernaartoe gehaald.’
‘Vervelend dat het hotel dicht is.’
Sara besloot ter zake te komen, anders zaten ze de hele avond onbeduidende verontschuldigingen uit te wisselen. ‘Wat wilde je me vragen?’
Hij zweeg even en keek haar toen recht aan. ‘De eerste vraag ligt nogal gevoelig.’
Ze sloeg haar handen nog steviger om haar middel. ‘Ga je gang.’
‘Toen commissaris Wallace je eerder op de dag belde om te vragen of je bij Tommy wilde komen...’ Zijn stem stierf weg. ‘Heb je altijd diazepam bij je? Dat is toch valium?’
Sara sloeg haar blik neer. Ze keek naar de salontafel. Zo te zien had Will zitten werken. Zijn laptop was dicht, maar het lampje knipperde. Snoeren verbonden het apparaat met de draagbare printer op de vloer. Een nog onuitgepakte stapel gekleurde mappen lag ernaast. Erbovenop zag ze een houten liniaal naast een pak gekleurde viltstiften. Verder een nietmachine, paperclips en elastiekjes.