‘Geen idee.’
‘Je zou er zo een kus op drukken.’
‘Tess.’
‘Wist je dat hij in een tehuis is opgegroeid?’
‘Ik dacht dat je in de keuken was toen hij dat vertelde.’
‘Ik stond met mijn oor tegen de deur. Hij eet net als de kinderen in het weeshuis.’
‘Hoezo?’
‘Zoals hij zijn arm om zijn bord legt zodat niemand zijn eten kan stelen.’
Het was Sara nog niet opgevallen, maar nu besefte ze dat het waar was.
‘Ik kan me niet voorstellen hoe het is om zonder ouders op te groeien. Ik bedoel...’ Tessa lachte. ‘Na vanavond lijkt het me ideaal, maar hij heeft het vast heel moeilijk gehad.’
‘Waarschijnlijk wel,’ beaamde Sara.
‘Vraag hem er eens naar.’
‘Dat zou onbeleefd zijn.’
‘Wil je dan niet meer over hem weten?’
‘Nee,’ loog Sara. Natuurlijk wilde ze meer over hem weten. Ze wilde weten hoe hij aan zijn littekens kwam. Ze wilde weten hoe het mogelijk was dat hij als baby in het tehuis was gekomen, maar nooit was geadopteerd. Ze wilde weten waarom hij in een kamer vol mensen toch zo’n eenzame indruk maakte.
‘De kinderen in mijn weeshuis zijn heel gelukkig,’ vertelde Tessa. ‘Ze missen hun ouders, dat staat buiten kijf. Maar ze gaan naar school. Ze krijgen drie maaltijden per dag en schone kleren. Ze hoeven niet te werken. De andere kinderen die nog wel ouders hebben zijn jaloers.’ Ze streek haar rok glad. ‘Waarom vraag je Will niet hoe hij het ervaren heeft?’
‘Dat gaat me niks aan.’
‘Als je mama nog even haar gang laat gaan kom je alles te weten.’ Tessa richtte haar vinger op Sara’s borst. ‘Je moet toegeven dat ze vanavond in topvorm was.’
‘Ik hoef helemaal niks toe te geven.’
Tessa imiteerde het zachte accent van hun moeder. ‘Vertel eens, agent Trent, wat draag je liever: een boxershort of een slip?’ Sara moest lachen en Tessa deed er nog een schepje bovenop. ‘Deed je je eerste seksuele ervaring op in de missionarishouding of op zijn hondjes?’
Sara lachte zo hard dat ze er buikpijn van kreeg. Ze veegde de tranen uit haar ogen en besefte dat ze voor het eerst blij was om thuis te zijn. ‘Ik heb je gemist, Tess.’
‘Ik heb jou ook gemist, zus.’ Met enige moeite hees Tessa zich overeind. ‘Maar nu moet ik snel naar het toilet, anders pies ik nog in mijn broek van het lachen.’ Tree voor tree beklom ze de trap. Zachtjes viel de deur achter haar dicht.
Sara liet haar blik door het souterrain gaan. Haar moeders schommelstoel en lamp stonden in een hoek bij een raampje. De strijkplank was opengeklapt, klaar voor gebruik. In plastic bakken langs de achterste muur zaten alle jeugdaandenkens van Sara en Tessa, voor zover hun moeder ze de moeite van het bewaren waard had gevonden. Elk van haar dochters had twee bakken, gevuld met jaarboeken, klassenfoto’s, rapporten en opstellen. Na verloop van tijd zou Tessa’s baby een eigen bak krijgen. Er zouden babyschoentjes in zitten, folders van schooltoneel en pianouitvoeringen. Of voetbalbekers, als Tessa haar zin kreeg.