Achter zich hoorde ze voetstappen op de trap: Cathy, naar de lichte tred te oordelen. Ze hoorde dat haar moeder even in het trapportaal bleef staan en toen naar de keuken liep.
Sara had onbewust haar adem ingehouden, en nu slaakte ze een zucht.
‘Snoes?’ riep Eddie van boven. Hij zat naar zijn oude platen te luisteren, iets wat hij vaker deed als hij wat zwaarmoedig was.
‘Er is niks, pa.’ Ze luisterde of hij terugging naar zijn kamer. Het duurde heel lang voor ze zijn voetstappen hoorde.
Sara sloot haar ogen. Haar vader zette Bruce Springsteen op en de naald haperde op het vinyl toen hij de goede plek probeerde te vinden. Ze hoorde haar moeder in de keuken rondscharrelen. Er klonk gekletter van borden en pannen. Hare zei iets grappigs, want Tessa’s lach schalde door het huis.
Wrijvend over haar armen om de kou te verdrijven keek Sara de straat op. Het was dwaas, besefte ze, om bij de deur te staan wachten op een man die misschien helemaal niet kwam opdagen. Ook al wilde Sara het niet toegeven, ze verlangde meer van Will dan alleen informatie. Hij hoorde bij haar leven in Atlanta. Dankzij hem wist ze weer dat er nog iets anders bestond.
En toen was hij er godzijdank.
Voor de tweede keer die dag zag Sara hoe Will zijn elektronica in de Porsche verstopte. Ditmaal leek hij er langer over te doen, of misschien was ze ongeduldiger. Eindelijk stapte hij uit. Terwijl hij over de oprit naar het huis rende, hield hij het dossier dat ze hem had gegeven boven zijn hoofd om zich tegen de regen te beschermen.
Ze wilde de deur al openen toen ze zich bedacht. Hij mocht niet denken dat ze op hem had staan wachten. Aan de andere kant: als ze ongezien had willen blijven, had ze niet voor het raam moeten gaan staan.
‘Stomkop,’ mompelde ze terwijl ze opendeed.
‘Hallo.’ In de beschutting van de veranda schudde hij de regen uit zijn haar.
‘Zal ik...’ Ze stak haar hand uit naar het natte dossier en onderdrukte een kreun van teleurstelling. Het was doorweekt. Helemaal naar de knoppen.
‘Hier.’ Hij hees zijn trui omhoog en trok zijn hemd uit zijn broek. Tegen zijn blote huid zag Sara de papieren die ze hem had gegeven. Ook zag ze iets wat op een donkere kneuzing leek die zich over zijn onderbuik verspreidde en verdween in de band van zijn spijkerbroek.
‘Wat...’
Snel trok hij zijn hemd naar beneden. ‘Bedankt.’ Hij krabde over zijn gezicht, een zenuwtrek die ze zich opeens weer herinnerde. ‘Die map kunnen we wel weggooien.’
Ze knikte zonder iets te zeggen. Ook Will stond met zijn mond vol tanden. Zo keken ze elkaar aan, tot het licht in de gang opeens aanging.
Cathy stond met haar handen in de zij in de deuropening van de keuken. Eddie kwam de trap af. De stilte die volgde was de onbehaaglijkste die Sara ooit had meegemaakt. Voor het eerst besefte ze wat een puinhoop ze van de dag had gemaakt. Als ze met een klik van haar hakken zou kunnen terugkeren naar die ochtend, zou ze nog steeds in Atlanta zijn en zou haar familie deze pijnlijke situatie bespaard zijn gebleven. Ze kon wel door de grond zakken.
Haar vader verbrak het zwijgen. ‘Eddie Linton,’ zei hij terwijl hij Will zijn hand toestak. ‘Gelukkig kunnen we je een dak boven het hoofd bieden met deze regen.’
‘Will Trent.’ Will schudde hem ferm de hand.
‘Ik ben Cathy,’ zei Sara’s moeder, en ze gaf Will een klopje op zijn arm. ‘Mijn hemel, je bent drijfnat. Eddie, zoek jij eens iets droogs voor hem.’ Om de een of andere reden moest haar vader zachtjes lachen terwijl hij de trap op rende. ‘Doe eerst die trui maar eens uit voor je kou vat,’ zei Cathy tegen Will.