‘Nee dus.’ Will keek haar aan. ‘Als ik Spooner en Braham naar Atlanta laat overbrengen, zijn we een dag kwijt.’
Ze was hem voor. ‘Ik heb al met Brock gesproken. Hij vindt het geen enkel bezwaar als ik sectie verricht, maar dan kunnen we pas na elf uur beginnen, zodat we niemand storen. Morgenochtend heeft hij een begrafenis. Hij zou me later nog bellen om de exacte tijd door te geven zodat we de procedures op elkaar kunnen afstemmen.’
‘Worden secties in het rouwcentrum verricht?’
Ze wees naar het ziekenhuis. ‘Vroeger deden we ze hier, maar de staat heeft in het budget gesneden en toen kon het niet langer openblijven.’
‘Het is ook overal hetzelfde.’ Hij wierp een blik op zijn mobiel. ‘Ik zal me maar eens aan commissaris Wallace gaan voorstellen.’
‘Waarnemend commissaris,’ verbeterde ze hem. ‘Sorry, dat doet er helemaal niet toe,’ liet ze er meteen op volgen. ‘Frank is momenteel niet op het bureau.’
‘Ik heb al twee berichten voor hem ingesproken, want ik wil een afspraak met hem maken. Is hij ergens opgeroepen?’
‘Hij is bij Brad in het ziekenhuis. Samen met Lena, vermoed ik.’
‘Ze nemen er vast alle tijd voor om hun verhalen op één lijn te krijgen.’
‘Ga je naar het ziekenhuis?’
‘Ze krijgen straks toch al de pest aan me, ook zonder dat ik de ziekenkamer van een gewonde agent kom binnenstampen.’
Heimelijk moest Sara hem gelijk geven. ‘Wat ga je nu doen?’
‘Eerst wil ik naar het bureau om te kijken waar Tommy werd vastgehouden. Er zit daar vast een buitengewoon vijandige agent die me gaat vertellen dat hij de dienst net heeft overgenomen, dat hij van niets weet en dat Tommy zelfmoord heeft gepleegd omdat hij schuldig was.’ Hij tikte op het dossier. ‘Ik zal ook eens met de andere arrestanten gaan praten, als ze die inmiddels niet hebben vrijgelaten. Ik stel me zo voor dat waarnemend commissaris Wallace pas morgenochtend zijn gezicht weer laat zien, zodat ik alle tijd heb om deze dossiers te bestuderen.’ Hij diepte zijn portefeuille op uit zijn achterzak. ‘Hier heb je mijn kaartje. Achterop staat het nummer van mijn mobiele telefoon.’
Sara las Wills naam naast het logo van het gbi. ‘Heb je een universitaire graad?’
Hij pakte het kaartje weer terug en bekeek het. ‘Het nummer klopt,’ zei hij, zonder op haar vraag in te gaan. ‘Weet jij waar ik het dichtstbijzijnde hotel kan vinden?’
‘Er is er een bij de hogeschool. Het is niet zo mooi, maar redelijk schoon. Het is er vast rustig nu de studenten met vakantie zijn.’
‘Dan ga ik daar eten en...’
‘Ze hebben geen restaurant.’ Even schaamde Sara zich voor haar stadje. ‘Alles is dicht op dit tijdstip, behalve de pizzeria, en die is al zo vaak door de gezondheidsdienst gesloten dat er alleen nog studenten eten.’
‘Dan staan er vast wel een paar snackautomaten in het hotel.’ Hij legde zijn hand al op de kruk van het portier, maar Sara hield hem tegen.
‘Mijn moeder heeft een gigantische maaltijd gekookt en er is heel veel over.’ Ze pakte het dossier terug en schreef haar adres op de voorkant. ‘Shit,’ mompelde ze, en ze kraste het huisnummer weer door. Ze had haar oude adres opgeschreven in plaats van dat van haar ouders. ‘Lakeshore.’ Ze wees naar de straat tegenover het ziekenhuis. ‘Daar rechtsaf. Of linksaf als je de toeristische route wilt nemen. Die loopt in een grote bocht om het meer heen.’ Ze schreef ook het nummer van haar mobiele telefoon op. ‘Bel maar als je verdwaald bent.’