‘Hoezo, rustig een beetje? Ik heb me de afgelopen vier jáár rustig gehouden.’ Ze haalde haar mobiel uit haar achterzak en scrolde door de lijst met contacten.
‘Wat ga je doen?’ vroeg Frank angstig.
Sara hoorde de telefoon overgaan op het hoofdkwartier van het Georgia Bureau of Investigation in Atlanta. Een secretaresse nam op. ‘Met Sara Linton,’ zei ze. ‘Zou ik Amanda Wagner kunnen spreken?’
Vier
Sara zat in haar auto op het parkeerterrein van het ziekenhuis en keek uit over Main Street. Sinds een jaar werden er geen patiënten meer opgenomen, maar het gebouw maakte al veel langer een vervallen indruk. De ambulanceparkeerplaats was overwoekerd met onkruid. Op de bovenverdiepingen waren ruiten ingegooid. De metalen deur die altijd openstond voor rokers was nu met een stalen balk vergrendeld.
Wat Tommy Braham betrof ging ze nog steeds gebukt onder schuldgevoel, niet alleen omdat ze zich hem niet had kunnen herinneren, maar ook omdat ze zijn dood had aangegrepen als springplank voor haar eigen wraakfantasieën over Lena Adams. Inmiddels was Sara van mening dat ze de zaak op zijn beloop had moeten laten in plaats van zich erin te mengen. Zelfmoord in een politiecel leidde automatisch tot een onderzoek door de staat. Frank zou de commandoketen in werking hebben gesteld door Nick Shelton te bellen, de plaatselijke gbi-agent. Nick zou met alle betrokken politiemensen en getuigen hebben gesproken. Hij was goed in zijn vak. Uiteindelijk zou hij tot dezelfde conclusie zijn gekomen als Sara: dat Lena nalatig was geweest.
Helaas had het Sara aan het geduld ontbroken om op dat proces te vertrouwen. Ze had eenzijdig besloten de rol van lijkschouwer weer op zich te nemen. Ze had Dan Brock op een zijspoor gezet, zelf foto’s gemaakt en Tommy’s cel geschetst voor ze toestemming gaf om het lichaam te verwijderen. Ze had kopieën gemaakt van elk document op het politiebureau dat betrekking had op Tommy Braham. En alsof dat alles niet erg genoeg was, had ze ook Amanda Wagner gebeld, onderdirecteur bij het gbi. Alsof je met een voorhamer een punaise insloeg.
‘Stom,’ fluisterde ze terwijl ze haar hoofd op het stuur legde. Ze zou nu thuis moeten zijn, het marmer bewonderen waarmee haar vader de badkamer had betegeld, in plaats van hier te zitten wachten op iemand die rechtstreeks van het gbi-hoofdkwartier kwam, zodat ze volkomen onterecht invloed kon uitoefenen op een onderzoek.
Ze leunde achterover en wierp een blik op het dashboardklokje. gbi-agent Will Trent was al bijna een uur te laat, maar ze kon hem niet bellen. Vanaf Atlanta was het zes uur rijden, minder als je je penning liet zien om je daarmee uit een bekeuring te kletsen. Weer keek ze op het klokje en wachtte tot het van 17.42 op 17.43 sprong.
Sara had geen idee wat ze tegen hem ging zeggen. Ze had misschien een keer of vijf, zes met Will Trent gesproken toen hij op een zaak zat waarbij een van Sara’s patiënten op de spoedafdeling van het Grady betrokken was. Toen had ze zich ook al schaamteloos in het onderzoek gemengd, net als nu. Will zou zich wellicht afvragen of ze een soort ramptoerist was. In elk geval zou hij vraagtekens plaatsen bij haar obsessie met Lena Adams. Waarschijnlijk zou hij denken dat ze gestoord was.
‘O, Jeffrey,’ fluisterde Sara. Wat zou hij hebben gedacht als hij wist wat ze zich nu weer op de hals had gehaald? Wat zou hij hebben gezegd als hij wist hoe ellendig ze zich voelde nu ze terug was in de stad die hij zich eigen had gemaakt, waarvan hij had gehouden? Iedereen behandelde haar zo voorzichtig, met zoveel respect. Ze zou dankbaar moeten zijn, maar niettemin ging er een rilling door haar heen als ze het medelijden op al die gezichten zag.
Ze had schoon genoeg van haar tragische rol.
Een ronkende automotor kondigde de komst van Will Trent aan. Hij reed in een prachtige, zwarte, oude Porsche. Zelfs in de regen leek het net een roofdier dat klaar was voor de sprong.
Voor hij uitstapte wipte hij het frontje van de radio en de gps-ontvanger uit het dashboard en borg ze op in het handschoenenkastje. Hij woonde in Atlanta, waar je de voordeur al op slot deed als je de post ging halen. Sara wist dat hij de Porsche rustig met openstaande portieren op het parkeerterrein kon achterlaten, in het ergste geval deed iemand ze voor hem dicht.