Frank zag hoe onbehaaglijk ze zich voelde. ‘De verwarmingsketel is van slag.’
Sara trok haar jas uit terwijl ze achter hem aan naar binnen liep. Toen ze op de basisschool zat werden er bij wijze van afschrikmiddel uitstapjes naar het huis van bewaring georganiseerd, zodat de leerlingen later niet het verkeerde pad zouden kiezen. De open cellen met tralies uit de tv-series behoorden tot een grijs verleden. Aan weerszijden van een lange gang waren zes stalen deuren. Elke deur had een raampje van draadglas en een gleuf aan de onderkant waar etensbladen doorheen konden worden geschoven. Sara keek voor zich uit terwijl ze Frank volgde, hoewel ze vanuit haar ooghoeken zag dat ze werd nagestaard door de mannen achter de celdeuren.
Frank haalde zijn sleutels tevoorschijn. ‘Hij is geloof ik gestopt met huilen.’
Sara veegde een zweetdruppel weg die langs haar slaap naar beneden rolde. ‘Heb je gezegd dat ik zou komen?’
Hij schudde zijn hoofd. De reden lag voor de hand: hij had niet zeker geweten of Sara aan zijn verzoek gehoor zou geven.
Toen hij de juiste sleutel had gevonden wierp hij een blik door het raampje om zich ervan te verzekeren dat Tommy geen problemen zou opleveren. ‘O, shit,’ mompelde hij, en hij liet de sleutels vallen. ‘O, jezus.’
‘Frank?’
Vloekend pakte hij de sleutelbos weer op. ‘Jezus,’ zei hij zachtjes terwijl hij de sleutel in het slot stak en de grendel wegschoof. Zodra hij de deur had geopend zag Sara wat de oorzaak was van zijn schrik. Ze liet haar jas vallen, en het flesje pillen dat ze in haar zak had gestopt voor ze het huis verliet kletterde op het beton.
Tommy Braham lag op de vloer van zijn cel. Hij lag op zijn zij, met zijn armen uitgestrekt naar het bed vóór hem. Zijn hoofd was in een vreemde hoek weggedraaid en hij staarde met lege blik naar het plafond. Zijn mond stond open. Sara herkende hem onmiddellijk; de man die hij was verschilde niet zoveel van het jongetje dat hij was geweest. Ooit had hij een paardenbloem voor haar meegenomen en hij was zo rood als een biet geworden toen ze hem op zijn voorhoofd had gekust.
Ze liep naar hem toe, drukte haar vingers tegen zijn hals en voelde vluchtig of zijn hart nog klopte. Het was duidelijk dat hij was geslagen – zijn neus was gebroken en hij had een blauw oog – maar dat was niet de oorzaak van zijn dood. Beide polsen waren doorgesneden, en in de gapende wonden lagen vlees en pezen opengesteld aan de muffe lucht.Zijn lichaam was leeggebloed op de vloer. Het rook weeïg en zoet, als in een slagerij.
‘Tommy,’ fluisterde Sara, en ze streelde over zijn wang. ‘Ik weet weer wie je bent.’
Sara sloot zijn oogleden. Zijn huid was nog warm, bijna gloeiend. Ze had hier sneller naartoe moeten rijden. Ze had niet naar het toilet moeten gaan voor ze vertrok. Ze had naar Julie Smith moeten luisteren. Ze had zonder tegenwerpingen hierheen moeten komen. Ze had aan het lieve jongetje moeten denken dat haar een bloem had gegeven die hij had geplukt in het hoge gras bij de kliniek.
Frank bukte zich en met een potlood verwijderde hij een dun, cilindervormig voorwerp uit de plas bloed.
‘Dat is een inktpatroon uit een balpen,’ zei Sara.
‘Daarmee moet hij dan...’
Weer keek Sara naar Tommy’s polsen. Blauwe inktstrepen liepen kriskras over de bleke huid. Als voormalig patholoog van Grant County wist ze maar al te goed hoe het eruitzag als iemand zich bij herhaling had gesneden. Tommy had net zo lang met de metalen inktpatroon in zijn vlees gezaagd en gekerfd tot hij een bloedvat had opengelegd. En toen had hij met de andere pols hetzelfde gedaan.
‘Shit.’ Frank keek over haar schouder.