‘Waarom ben je niet bij de begrafenis?’ had Jared gevraagd.
‘Omdat ik degene ben die je vader heeft vermoord,’ had ze gezegd.
Twee uur lang had Jared geluisterd terwijl Lena haar hart uitstortte, en daarna had hij nog eens twee uur lang op haar ingepraat om haar ervan te overtuigen dat het niet haar schuld was. Hij barstte van de jeugdige hartstocht en liet zich niet van zijn razendsnel gevormde meningen afbrengen. Hij had zich kort daarvoor aangemeld voor de politieacademie. Hij had de gruwelen van de wereld nog niet gezien. Hij had nog niet ontdekt dat er zoiets bestond als een mens die niet meer te redden was.
Was ze zelf ook niet meer te redden? Lena weigerde zo over zichzelf te denken. Ze ging een nieuw leven beginnen. Ze kreeg een schone lei waarop ze de rest van haar leven kon invullen. De politiecommissie had Lena vrijgesproken van schuld aan de zelfmoord van Tommy Braham. Het rapport van Will Trent stond bol van de veronderstellingen, maar ging mank aan bewijzen, vooral omdat Lena nooit die bekentenis had opgenomen. Gordon Braham verhuisde naar Florida om dichter bij de familie van zijn vrouw te zijn. Hij had samen met de moeder van Jason Howell een proces aangespannen tegen Hareton Earnshaw en het farmaceutische bedrijf dat het onderzoek had bekostigd. In ruil voor een onbekend bedrag had hij een document ondertekend waarin hij het politiekorps van Grant County vrijwaarde tegen aansprakelijkheid.
Lena had twee operaties ondergaan en ze had een week in het ziekenhuis moeten blijven, maar gezien de hel die ze had doorstaan in haar strijd tegen een vervelende stafylokokkeninfectie was de schade aan haar hand verbazingwekkend beperkt gebleven. Door therapie kreeg ze weer beweging in haar vingers. Bovendien was ze rechtshandig. Met haar linkerhand hoefde ze alleen haar penning omhoog te houden als ze iemand arresteerde. En reken maar dat ze binnenkort weer arrestaties ging verrichten. Twee dagen terug had Gavin Wayne haar gebeld met de mededeling dat de vacature bij het korps van Macon nog openstond. Zonder er een seconde over na te denken had Lena ja gezegd.
Ze was een politievrouw. In hart en nieren. Haar moed was op de proef gesteld. Haar vastberadenheid was aan het wankelen gebracht. Maar ze wist zonder enige twijfel dat er op de hele wereld niets was wat ze liever deed.
Ze bukte zich en legde de bloemen op Jeffreys graf. Ook hij was een echte politieman geweest. Van een ander kaliber dan Lena, maar verschillende paden konden naar hetzelfde doel leiden. Jeffrey zou dat begrijpen. Hij had haar altijd het voordeel van de twijfel gegund.
Lena keek naar de rij grafstenen aan de rand van de begraafplaats. Ze had al bloemen op de steen van haar zus gelegd. Frank Wallace had nog geen steen, maar voor hem had ze margrieten meegenomen omdat ze wist dat hij daarvan hield. Hij had haar wat geld nagelaten. Niet veel, maar nu had Lena haar huis met verlies kunnen verkopen en toch haar hypotheek kunnen afbetalen. De rest had ze aan een stichting geschonken die zich ten doel stelde politiemensen te helpen die met de wet in aanvaring waren gekomen. Ergens wist ze dat Frank dat zou goedkeuren.
Niet dat ze nog langer van zijn goedkeuring afhankelijk was. Lena had er genoeg van om zich zorgen te maken over wat anderen van haar dachten. Nu ze zich op haar nieuwe leven ging richten, mocht ze niet langer terugkijken. Het enige wat ze uit Grant County meenam waren haar kleren en haar geliefde, en van beide wist ze dat ze er niet zonder kon.
‘Ben je zover?’ Jared zat in zijn pick-up. Hij leunde opzij en duwde het portier voor haar open.
Lena schoof naar hem toe en hij sloeg zijn arm om haar heen. ‘Komt het nog goed tussen Sara en jou?’ Die ochtend had hij koffie met haar gedronken en Lena had begrepen dat het stroef was verlopen.
‘Maak je maar geen zorgen.’ Met een strak gezicht trok Jared op en reed weg. Hij kwam niet graag met slecht nieuws. ‘Tante Sara trekt wel bij.’
‘Ik zou er geen gif op innemen.’