‘Zou kunnen,’ zei Will. ‘Misschien is Allison van gedachten veranderd zonder het tegen Jason te zeggen.’
‘Dus ze scheurt het onderste gedeelte van het briefje af – die regel met “Ik wil niet langer” – en dat laat ze achter voor de moordenaar?’
‘Maar de moordenaar heeft al besloten dat hij haar gaat doden. Hij is haar gevolgd naar het bos. We weten dat hij opportunistisch te werk gaat. Toen hij Jason vermoordde, gebruikte hij de deken. Misschien zag hij in dat briefje een nieuw middel.’ Will keek Sara even aan. ‘Dat zogenaamde zelfmoordbriefje was in Jasons handschrift en het lag op de plek waar Allison de dood vond. Als Tommy er niet bij betrokken was geraakt, zou Jason als eerste zijn verhoord.’
Eindelijk snapte ze het. ‘De moordenaar wilde Jason voor de moord op Allison laten opdraaien. Als ze hem inderdaad chanteerden, was dat een mooie manier om van Jason af te komen.’
‘Vertel eens wat meer over zo’n medicijnentest. Hoe gaat dat in zijn werk?’
‘Het is ingewikkeld en ze zijn lang niet allemaal slecht. We kunnen niet zonder dat soort onderzoek,’ benadrukte Sara. ‘We hebben behoefte aan nieuwe medicijnen en medische doorbraken, maar de farmaceutische industrie bestaat uit bedrijven met aandeelhouders en president-directeuren die allemaal geld willen zien. Er wordt meer geld gestoken in het onderzoek naar de nieuwste viagrapil dan in dat naar het genezen van kanker.’ Op wrange toon voegde ze eraan toe: ‘En het is veel lucratiever om ziekten als borstkanker te behandelen dan om ze te voorkomen.’
Will minderde vaart. Het regende niet meer, maar de straat stond nog blank. ‘Hebben ze die viagra niet nodig om het kankeronderzoek te bekostigen?’
‘Vorig jaar hebben de tien grootste farmaceutische bedrijven drieënzeventig miljard dollar aan reclame uitgegeven en nog geen negenentwintig miljard aan onderzoek. Nou moet jij me eens vertellen waar het zwaartepunt ligt.’
‘Zo te horen weet je er heel veel van.’
‘Het is een van mijn stokpaardjes,’ gaf ze toe. ‘Ik heb al die gratis pennen en blocnotes met bedrijfslogo’s altijd geweigerd. Ik wilde medicijnen die werkten en die mijn patiënten konden betalen.’
Will zette de auto stil. ‘Ik rij geloof ik de verkeerde kant op.’
‘De weg loopt rond.’
Hij zette de auto in zijn achteruit en keerde met een ruime bocht. Sara wist precies waar ze waren. Als ze nog een eindje waren doorgereden, zouden ze haar oude huis zijn gepasseerd.
‘En?’ vroeg Will. ‘Hoe werkt het? Het farmaceutische bedrijf wil een nieuw medicijn testen, en dan?’
Ze wist niet hoe ze hem haar dankbaarheid moest tonen en daarom richtte ze zich op zijn vraag. ‘Er zijn twee soorten medicijnen: welvaarts- of lifestylemedicijnen en noodzakelijke medicijnen.’ Hij keek haar zijdelings aan. ‘Dat verzin ik echt niet. Zo noemen de grote farmaceutische jongens het. In het Grady testten we noodzakelijke medicijnen. Die zijn bedoeld voor ernstige of levensbedreigende ziekten en voor chronische kwalen. Noodzakelijke medicijnen worden meestal door universiteiten en academische ziekenhuizen getest.’
Weer minderde hij vaart en stuurde de auto door een diepe plas. ‘En die lifestyledingen?’
‘Die worden over het algemeen door gewone artsen of laboratoria getest. Medische tijdschriften staan vol met dat soort aankondigingen. Je kunt een aanvraag indienen om onderzoek te doen. Als je wordt goedgekeurd, krijg je alles wat je nodig hebt van het farmaceutische bedrijf, en dat betaalt ook alles. Reclame op radio en tv en in de krant. Administratief personeel en kantoormeubilair. Pennen en papier. En als het onderzoek is afgerond wordt zo’n arts de hele wereld over gevlogen om te vertellen hoe fantastisch het nieuwe medicijn is, waarbij hij benadrukt dat hij onomkoopbaar is omdat hij geen aandelen in het bedrijf bezit.’ Ze dacht aan Elliot en zijn Thanksgivingvakantie. ‘Daar zit het echte geld. Niet in de aandelen, maar in de deskundigheid. Als je bij de beginfase van een onderzoek bent betrokken, kun je honderdduizenden dollars verdienen door alleen maar je mond open te doen.’