Sara zette het potje weer op tafel. ‘De farmaceutische industrie betaalt artsen om onderzoek te verrichten naar bijvoorbeeld het zoveelste cholesterolverlagende medicijn, dat ongetwijfeld even goed werkt als de twintig andere cholesterolverlagende medicijnen die al op de markt zijn.’ Ze besefte dat ze te luid sprak. ‘Neem me niet kwalijk dat ik me zo opwind. Elliot kent Tommy. Hij weet dat hij een handicap heeft.’
‘Wie is Elliot?’
‘De man aan wie ik mijn praktijk heb verkocht.’ Sara schudde haar hoofd, zo ongelooflijk vond ze het. Ze had haar praktijk aan Elliot verkocht zodat de kinderen in de stad geholpen werden in plaats van als laboratoriumratten te worden gebruikt. ‘Dit klopt gewoon niet. Bij de meeste onderzoeken zijn geen kinderen betrokken. Dat is te gevaarlijk. Hun hormoonstelsel is nog niet volledig ontwikkeld. Ze verwerken medicijnen anders dan volwassenen. En het is bijna onmogelijk om toestemming van de ouders te krijgen voor een test met experimentele medicijnen, tenzij zo’n kind doodziek is en het een laatste poging is om zijn leven te redden.’
‘En je neef?’ vroeg Will.
‘Hare? Wat heeft die ermee te maken?’
‘Hij is toch een volwassenenarts? Ik bedoel: zijn patiënten zijn toch volwassen?’
‘Ja, maar...’
‘Lena vertelde me dat hij praktijkruimte huurt in de kliniek.’
Het was alsof Sara een klap in haar gezicht kreeg. Haar eerste reactie was om Hare te verdedigen, maar toen dacht ze aan zijn stomme auto die ze in de stromende regen had moeten bewonderen. De bmw.750 die ze in een showroom in Atlanta had gezien, kostte ruim honderdduizend dollar.
‘Sara?’
Ze perste haar lippen op elkaar om zichzelf het zwijgen op te leggen. Hare, die in haar kliniek pillen aan mensen opdrong. Het verraad sneed als glas door haar ziel.
‘Hoeveel kan een arts verdienen aan medicijnentests?’ vroeg Will.
Sara kreeg de woorden er met moeite uit. ‘Honderdduizenden dollars? Miljoenen als je als spreker naar conferenties gaat.’
‘En wat krijgen de patiënten?’
‘De deelnemers. Geen idee. Dat is afhankelijk van het stadium waarin de test verkeert en van de tijd dat je eraan moet deelnemen.’
‘Er zijn dus verschillende fasen?’
‘Dat is gebaseerd op risico. Hoe eerder de fase, hoe hoger het veiligheidsrisico.’ Ze legde het uit: ‘Fase één is beperkt tot tien à vijftien mensen. Deelnemers kunnen wel tien- tot vijftienduizend dollar verdienen, afhankelijk van het onderzoek en of het om ziekenhuispatiënten gaat of niet. Bij fase twee zijn zo’n twee- tot driehonderd mensen betrokken, en die krijgen elk vier- of vijfduizend dollar. Fase drie is minder gevaarlijk, en die levert dus ook minder geld op.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Het bedrag dat ze verdienen is afhankelijk van de duur van het onderzoek, of je een paar dagen of een paar maanden beschikbaar moet zijn.’
‘En de grootschalige onderzoeken, hoe lang duren die?’
Sara legde haar hand op Allisons schrift. Geen wonder dat het meisje haar stemmingen zo nauwgezet had vastgelegd. ‘Drie tot zes maanden. Je moet dan een dagboek bijhouden. Dat maakt deel uit van de achtergronddocumentatie en is bedoeld om bijwerkingen op te sporen. Ze willen alles weten over je stemming, je stressniveau, of je kunt slapen en hoe lang je slaapt. Ken je die waarschuwingen die je altijd hoort aan het eind van medicijnreclames? Dat komt rechtstreeks uit de dagboeken. Als ook maar één persoon last heeft van hoofdpijn of prikkelbaarheid moet dat vermeld worden.’