Een passende straf.
Ze klemde haar kaken opeen. Ze sloot haar ogen toen er een nieuwe golf kwam opzetten. De rilling trok door haar schouders en haar armen naar beneden, tot in haar handen. Haar voeten schopten. Ze voelde haar ogen rollen in de kassen. Ze hoorde geluiden. Gegrom. Geschreeuw.
Langzaam opende Lena haar ogen. Het was donker. Opeens wist ze alles weer. Ze was vastgebonden. Ze had een prop in haar mond. Ze was doorweekt. Alles stonk naar zweet en urine. Ze drukte op het knopje van haar horloge. In de zachte gloed kon ze de huid van haar pols zien. Rode strepen liepen naar haar schouder, in de richting van haar hart. Ze keek naar de wijzerplaat.
23.58 uur.
Bijna middernacht.
Woensdag
Zestien
Sara luisterde naar het getik van de keukenklok terwijl de wijzers het middernachtelijk uur passeerden. Ze had geen idee hoe lang ze al aan tafel zat en naar de stapel vuile vaat in en om de spoelbak staarde. Het was niet alleen dat ze geen fut meer had om overeind te komen. Haar moeder had bij de verbouwing van de keuken twee vaatwassers laten installeren die zo modern waren dat je ze niet eens hoorde als ze aanstonden. Toch wilde ze met alle geweld het serviesgoed, de potten en pannen met de hand afwassen. Of eigenlijk wilde ze dat Sara dat deed, wat Cathy’s ouderwetse gedoe nog irritanter maakte.
Het domme karwei had een welkome afronding van Sara’s dag moeten zijn. Als ze in het Grady Hospital werkte, was het alsof ze op een draaiende carrousel stil probeerde te staan. De stroom patiënten was eindeloos en meestal handelde Sara twintig gevallen tegelijk af. Haar consulten meegerekend zag Sara gemiddeld vijftig tot zestig patiënten tijdens een dienst van twaalf uur. Nu ze het rustig aan kon doen en zich slechts op één geval tegelijk hoefde te concentreren zou het haar gemakkelijker moeten vallen, maar Sara merkte dat haar geest hier anders werkte.
Ze besefte dat de voortdurende druk van de afdeling Spoedeisende Hulp in menig opzicht een geschenk was. Toen Sara nog in Grant County woonde, was haar leven veel gelijkmatiger geweest. Meestal ontbeet ze ’s ochtends met Jeffrey. Twee of drie keer per week aten ze ’s avonds bij haar ouders. Sara was ploegarts van het footballteam van de plaatselijke middelbare school. ’s Zomers was ze volleybalcoach. Als ze alles goed plande, had ze zeeën van tijd. Een tochtje naar de supermarkt duurde algauw een paar uur als ze een bekende tegenkwam. Ze knipte tijdschriftartikelen uit voor haar zus. Ze was zelfs enige tijd lid geweest van haar moeders boekenclub, tot ze te veel serieuze boeken gingen lezen en het niet leuk meer was.
Aan de andere kant zorgde haar jachtige bestaan in Atlanta ervoor dat ze niet al te veel over haar leven kon nadenken. Wanneer ze eindelijk haar patiëntendossiers op orde had sleepte ze zich naar huis, nam een bad en viel op de bank in slaap. Ze besefte nu dat ze haar vrije dagen met allerlei onbenulligheden vulde. Het huis maakte ze zo snel mogelijk aan kant. Ze plande lunches en dinertjes om niet te lang alleen te zijn. Alleen met haar gedachten.
Alles waarop ze gewoonlijk kon terugvallen, was verdwenen in het souterrain van Brocks rouwcentrum. Sectie verrichten was nauwgezet werk, maar na een bepaald punt waren de handelingen routine. Meten, wegen, biopsie, alles vastleggen. Bij Allison Spooner noch bij Jason Howell had de dood opvallende aanwijzingen achtergelaten. Het enige wat hen verbond was het mes waarmee ze vermoord waren. De steekwonden waren bijna identiek: toegebracht met een klein, scherp lemmet waaraan nog even een draai was gegeven om de schade zo groot mogelijk te maken.
Wat Tommy Braham betrof had Sara één opmerkelijk voorwerp gevonden: in de zak van zijn spijkerbroek zat een metalen veertje, van het soort dat gewoonlijk in balpennen werd aangetroffen.
Het licht op de gang ging aan. ‘Die borden wassen zichzelf niet af, hoor!’ riep Cathy.