Will staarde naar het opengeslagen dagboek. Allisons handschrift danste als een reeks lussen en krabbels voor zijn ogen. Hij klopte op zijn zak. ‘Ik heb mijn bril geloof ik in mijn dashboardkastje laten liggen.’
‘Jammer.’ Charlie zette de camera uit. ‘Ik zet je bij je auto af zodat je aan de slag kunt. Met dit hier en het huis van de Brahams ben ik zelf ook wel een nachtje zoet.’
Vijftien
Weer trokken er rillingen door Lena’s lichaam. Het leek wel een aardbeving: eerst een traag gerommel en het volgende moment stond de wereld op zijn kop. Haar tanden begonnen te klapperen rond de prop in haar mond. Haar spieren trilden en schoten in een hevige kramp. Haar voeten schopten. Ze zag lichtflitsen. Het had geen zin om zich ertegen te verzetten. Er zat niets anders op dan te blijven liggen tot de aanval voorbij was.
Tergend langzaam namen de krampen af. Haar lichaam ontspande zich. Haar kaak verslapte. Haar hart vertraagde en spartelde in haar borstkas als een vis in een net.
Hoe was ze hier verzeild geraakt? Hoe had ze er zo gemakkelijk in kunnen trappen?
Ze was van top tot teen vastgebonden: een lang stuk touw was om haar lichaam, haar handen en haar voeten gewikkeld. Ook zonder dat touw betwijfelde ze of ze tot iets anders in staat was dan daar zwetend te blijven liggen. Haar kleren waren doordrenkt. Het vocht had zich verzameld op het beton en nu lag ze in haar eigen plas.
Bovendien was het koud. Het was zo verdomd koud dat ze ook zonder die krampen lag te klappertanden. Ze voelde haar handen en voeten nauwelijks meer. Angst trok door haar lichaam als ze aan de volgende aanval dacht. Dit hield ze niet lang meer vol.
Kwam het door de infectie in haar hand? Lag ze daardoor aan één stuk door te rillen? Het geklop was overgegaan in een stekende pijn die zonder duidelijk patroon kwam opzetten en weer wegebde. Niet dat haar leven in een flits aan haar voorbijtrok, maar ze dacht wel voortdurend aan hoe ze hier terecht was gekomen. Als het haar lukte om te ontsnappen, als ze zich op de een of andere manier kon bevrijden, dan moest alles anders worden. De angst die haar overmande bracht een ongekende helderheid met zich mee. Heel lang had ze zichzelf wijsgemaakt dat ze de waarheid verhulde om anderen te beschermen: haar familie, haar vrienden. Nu zag ze dat ze slechts zichzelf beschermde.
Als Brad het haalde, zou ze hem elke dag van haar leven om vergeving vragen. Tegen Frank zou ze zeggen dat ze hem verkeerd had beoordeeld. Hij was een goede man. Hij had Lena al die jaren de hand boven het hoofd gehouden terwijl een slimmer iemand haar allang had laten vallen omdat haar vriendschap niets voorstelde. Haar oom was voor haar door een hel gegaan. Ze had hem zo vaak een trap na gegeven dat het een wonder mocht heten dat hij nog overeind stond.
Ook moest ze Sara Linton onder vier ogen spreken. Lena zou alles opbiechten en haar aandeel in Jeffreys dood bekennen. Hoewel ze hem niet eigenhandig had gedood, had ze hem in gevaar gebracht. Lena was Jeffreys partner geweest. Ze behoorde hem rugdekking te geven, maar ze had passief staan toekijken terwijl hij de vuurlinie in liep. Ze had hem praktisch die kant op geduwd omdat ze zelf veel te laf was.
Misschien was dat de oorzaak van de krampen. De waarheid sloop als een schim door haar ziel.
Lena verdraaide haar goede hand om op haar horloge te kijken. Het touw sneed in haar pols, maar de pijn drong amper tot haar door toen ze op het lichtknopje drukte.
23.54 uur.
Bijna middernacht.
Lena wist dat ze om een uur of zes het politiebureau had verlaten. Jared zou zich afvragen waar ze bleef. Of misschien was Frank al bij hem geweest. Misschien was Jared nu op weg naar huis, naar Macon.
Jared. Als hij de waarheid wist, was ze hem voorgoed kwijt.