‘Volgens mij hebben we het.’ Charlie pakte een videocamera en trok Will mee naar Jasons kamer. ‘Licht uit,’ zei hij tegen Doug, die de trap af rende. ‘We kijken eerst wat de luminol te zien geeft, en dan pakken we het blacklight.’
‘Klaar?’ riep Doug.
‘Klaar,’ riep Charlie terug.
Het werd donker op de gang. De luminol reageerde snel. Bij Jasons deuropening gloeiden tientallen kleine, uitgerekte blauwe ovalen op. Waar de moordenaar de sporen had proberen weg te wissen, waren ze uitgesmeerd, maar het patroon was gemakkelijk te volgen. De druppels gaven aan waar hij naartoe was gegaan. Nadat hij Jason had doodgestoken was de moordenaar de kamer uit gelopen in de richting van de trap, waarna hij van gedachten was veranderd en was teruggekeerd, naar de badkamer.
‘Oorspronkelijk was hij waarschijnlijk van plan de deken mee te nemen,’ zei Charlie. Hij hield de videocamera laag om de druppels te registreren. Will hoorde het gestage, trage geklik van de camera’s met de lange belichtingstijd, die het bewijs vastlegden.
‘Wat is dat?’ vroeg hij. Hij zag een grotere vlek, of eerder een plas, op de vloer bij de ingang naar de badkamer. Nog geen meter erboven zat een vlek met een bepaald patroon op de muur.
Charlie draaide het lcd-scherm van de camera omhoog. Will zag de beelden dubbel toen hij de lichtgevende spatten vastlegde. ‘De moordenaar komt de kamer uit, loopt naar de trap, beseft dan dat het bloed van de deken druipt. Hij gaat naar de badkamer, maar eerst...’ Charlie richtte de camera op de gloeiende vlek op de vloer. ‘Hij zet hier iets tegenaan. Ik vermoed een honkbalbat of een knuppel. Dat is dat teken op de muur.’ Charlie zoomde in op de plek waar het uiteinde van het wapen de muur had geraakt. ‘O-o, vingerafdruk.’
Hij ging op zijn knieën zitten en richtte zijn camera op een bijna volmaakte cirkel. ‘Zo te zien van een handschoen.’ Hij zoomde er nog verder op in. De gloeiende stip begon te vervagen. ‘Nog even en hij is weg.’
De reactietijd van de luminol was afhankelijk van de hoeveelheid ijzer in het bloed. De stip loste langzaam op, en vervolgens verdween ook de plas op de vloer. Charlie vloekte binnensmonds toen de gang weer donker werd.
Hij spoelde de camera terug om de afdruk nog eens te bekijken. ‘Hij droeg handschoenen, dat staat vast.’
‘Rubber?’
‘Leer, denk ik. Hier zit een nerf.’ Hij liet Will op het lcd-scherm kijken, maar het licht was te fel om iets anders te zien dan een spat. ‘Misschien is het onder de dioden nog wel te zien. Blacklight, alsjeblieft!’ riep hij.
Er klonk wat geplop, gevolgd door een aanhoudend gezoem. De gang lichtte op als een kerstboom, en elke druppel eiwitbevattende vloeistof die hier ooit was achtergelaten, werd zichtbaar.
‘Indrukwekkend, niet?’ Charlies lippen waren helderblauw, waarschijnlijk door de vaseline in zijn lippenbalsem. Hij ging op zijn knieën op de vloer zitten. Het bloedspoor dat nog maar een paar minuten eerder zo fel had opgegloeid, was nu bijna onzichtbaar. ‘Onze moordenaar heeft zijn troep goed opgeruimd.’ Hij nam nog wat foto’s. ‘Gelukkig heeft hij geen bleekmiddel gebruikt, anders konden we niets van dit alles zien.’
‘Ik denk niet dat het zijn bedoeling was om een smeerboel achter te laten,’ zei Will. ‘De dader is voorzichtig, maar het enige wat hij waarschijnlijk bij zich had waren de wapens: het mes en een honkbalbat of een knuppel. Met de deken van het bed wilde hij gespat voorkomen. De bedoeling was om de deken mee te nemen, maar toen bedacht hij zich, zoals je al zei, want het bloed droop ervanaf.’ Will kreeg een idee en hij moest onwillekeurig glimlachen. ‘Er is een voorraadkast naast de wc waarin ik de deken heb gevonden.’